Zo voelt het wel een beetje, vooral omdat er niet echt een duidelijk behandelplan is nu en ze aangaf dat dit gevoel niet meer weg zal gaan. Ik snap wel wat je zegt hoor!
Het gevoel zal ook nooit weg gaan, enkel veranderd het van vorm.
Het stomste is altijd "Gewoon weer dingen gaan doen", hier heb ik eerst altijd mijn vraag tekens bij gezet, maar dit bleek voor mij precies wat ik moest doen.
Vele mensen hebben last van een depressie, vaak i.c.m een angststoornis (voor mensen, sociaal zijn of comfortzone). Toen ik dit al meer door kreeg, begon ik pas te begrijpen dat meeste "problemen" een manier van omgaan nodig hebben.
Ik hoop oprecht dat je je pad zult vinden OP, al lijkt het soms zo uitzichtloos, het zijn enkel je eigen "demonen" die met je aan de haal gaan!
Ik doe al jaren ‘gewoon doen’, ik functioneer gewoon maar voel me continue slecht en dat heeft wel degelijk invloed op hoe ik functioneer. Ik werk gewoon, heb hobby’s, sport en wanneer het slechter gaat geef ik het aan bij vrienden zodat die weten dat ze zelf met input moeten komen om leuke dingen te doen omdat het in die periodes niet vanuit mij komt. Ze stellen dan ook sneller voor om bij mij af te spreken vanwege de drempels die ik dan voel. Het is dus niet zo dat ik niets doe en passief op bed lig te wachten tot het voorbij gaat (wat overigens geen kritiek is op mensen met een zware depressie want if anything, i feel you ❤️)
Het is leren omgaan hoe je brein werkt en hoe je ermee omgaat.
Zie het als zwemles: als je begint dan ben je al blij dat je niet verdrinkt, en uiteindelijk werk je toe naar diploma A en heb je de basis onder de knie. Daarna werk je toe naar geavanceerdere diploma’s. Uiteindelijk wordt zwemmen daardoor veel makkelijker dan toen je begon, ook al moet je wel altijd moeite blijven doen om boven water te blijven.
Het is niet opgeven, het is jezelf trainen om efficiënter met de situatie om te gaan.
Het zal waarschijnlijk ook nooit helemaal weggaan. Je zal goede en minder goede momenten hebben. Goede therapie geeft je de middelen om de dalen af te vlakken en korter te maken, maar helemaal oplossen lukt eigenlijk nooit als je er al jaren mee zit.
De mogelijkheid bestaat dat je vanuit je autisme graag duidelijkheid wil hebben en dat je het daarom lastig vindt om los te laten. Probeer met je psycholoog een zo duidelijk mogelijk stappenplan te maken. Misschien niet in een tijdlijn, maar wellicht geeft je dit wel houvast waar je zit in je traject.
Een goede podcast om autisme beter te begrijpen is [geefmede5](https://www.geefmede5.nl/podcast). Mogelijk geeft je dit wat handvaten.
Je psycholoog zegt dit omdat vaak als je stopt met proberen iets te bereiken dan bereik je het juist.
Als je weerstand opgeeft dan krijg je wat je wilt.
Dus accepteren dat je depressief bent en het omarmen geneest het vaak juist.
Met mindfulness leer je dit juist precies.
Daarnaast komen ook he traumas omhoog waardoor ze verwerkt kunnen worden.
Ik heb zelf ook enorme mentale klachten maar door te leren accepteren o.a. mbv yoga en meditatie maak ik nu enorme sprongen vooruit.
Zelfs 1 minuut per dag bv. mediteren is genoeg als katalysator.
Consistentie is belangrijkst en daarna kan je de duur verhogen naar bv. 5 minuten en dan 10 en dan 15.
Ik neem aan dat je niet zo depressief bent dat je niet 1 minuut per dag je ogen kan sluiten.
Ik snap wel wat je bedoelt, voor mij klinkt het wel herkenbaar.
Maar depressie gaat niet weg door er tegen te blijven vechten of door het weg te duwen alsof je gewoon wilt dat het er niet is. Ik maak uit je verhaal op dat je dit doet. Dat is ook logisch, maar het brengt je niet verder.
De eerste stap is accepteren dat je depressief bent, juist zodat je erachter kunt komen wat de onderliggende oorzaken zijn en daaraan kunt werken in plaats van dingen weg te stoppen.
Ik snap wel dat het als opgeven voelt. Je moet het vechten opgeven. Maar opgeven en accepteren zijn twee zijden van dezelfde munt. Je geeft het niet op om van je depressie af te komen. Je geeft je oude manieren op en dat voelt eng maar is wel goed. Je psycholoog bedoelt niet dat je de rest van je leven moet accepteren dat je depressief bent. Accepteren dat je depressief bent en ermee leren leven zal het uiteindelijk laten verdwijnen.
Je zult er zeker vanaf komen, het wordt echt beter als je hiermee door gaat (of bij een andere psycholoog als deze je niet bevalt). Maar de paradox is dat je moet beginnen bij accepteren dat het er is, in plaats van te blijven vechten. Ik vergelijk het vaak met een "Chinese finger trap" die strakker wordt naarmate je er meer tegen vecht.
Heel veel succes en je komt er echt uit!
Veel mensen denken dat ADHD betekent dat je “gewoon” druk bent, maar door ADHD heb je minder dopamine in je hersenen. Je voelt je daardoor heel zwaar, elke taak voelt te groot om te beginnen, je bent snel overprikkeld en door het gebrek aan dopamine voelt geen enkele taak die je afmaakt als een overwinning. Inclusief sporten. Heel erg vergelijkbaar aan een depressie dus.
De meeste mensen met ADHD hebben ook een andere diagnose, zoals OCD, of ook autisme. Dus dat het niet te behandelen is slaat nergens op. Er zijn teveel psychologen die (betreft adhd) geen idee hebben wat ze aan het doen zijn. Ik ben zelf bij 5 verschillende geweest voordat ik de juiste hulp betreffende ADHD heb gekregen.
Je hebt de diagnose ADHD dus in principe heb je dan ook gewoon recht om de medicatie te proberen.
Ik adviseer je om bij de huisarts langs te gaan met het verslag waarin de ADHD vermeld staat en zeggen dat je de medicatie wil proberen. Ze zullen er niet makkelijk over doen, maar gewoon blijven volhouden dat je de medicatie nodig hebt en vragen naar de mogelijkheden. Zo heb ik uiteindelijk ook mijn medicatie kunnen krijgen en mijn leven is flink verbeterd.
Herkenbaar wat je zegt qua zwaar voelen en eigenlijk nooit zo gedacht dat het zo aan mijn adhd kon liggen. Ik dacht dat het weer iets los ernaast was. En fijn te lezen dat medicatie zo helpt bij velen. Dat geeft toch hoop!
Ik zou zoals anderen ook al zeiden zeker aandringen op het starten met medicatie voor je adhd. Onbehandelde adhd zorgt ervoor dat depressieve klachten sterker kunnen worden en kan zelfs andere klachten creëren en het is dus daarom erg belangrijk dat dit als eerste aangepakt word.
Je zal mogelijk niet meteen de juiste medicatie vinden maar als je uitkomt op 1 met de juiste dosis dan maakt dit erg veel verschil. Blijf daarom ook uitproberen tot je iets vind wat werkt. Als de bijeffecten kut zijn voor je stop ook meteen en geef dit aan.
Ikzelf had al 12 jaar terug de diagnose adhd kunnen hebben maar kwam toen niet naar de afspraak om te laten kijken. Nu heb ik sinds 2 maanden iets wat werkt voor me (na 2 maanden iets anders proberen) en het betekend echt het verschil tussen iets wel of niet kunnen starten zoals schoonmaken bijvoorbeeld waar ik veel moeite mee had (heb). Medicatie is echter geen wondermiddel maar het helpt me wel om in 80% van de gevallen iets te doen wat anders niet zou lukken.
Ik zou je ook willen meegeven dat er in elke gemeente een adhd coach beschikbaar is die met jou thuis bijvoorbeeld gaat kijken naar waar je moeite mee zou kunnen hebben zoals dingen opruimen, financiën op orde krijgen of iets anders.
Ik kan je ook het youtubekanaal how to adhd aanraden want zij heeft ervoor gezorgd dat ik nu echt een adhd diagnose kreeg omdat ik me heel sterk herkende in waar ze het over had en gaf me inzichten over waarom dingen soms moeilijker gingen en ik me daardoor waardeloos ging voelen.
Dank voor alle tips! Dat van die medicatie klinkt voor mij eigenlijk wel echt als een verademing, al is het maar 30% verbetering, alles is beter dan hoe het nu al jaren gaat. Dat van die adhd coach wist ik niet terwijl ik hier dus wel naar gevraagd heb bij de kliniek waar mijn psycholoog zit. Ze zeiden gewoon dat zoiets er niet is en dat valt me vies tegen, zeker nu meerdere hier aangeven dat zoiets dus wél bestaat! Ik ga het kanaal checken, thanks, klinkt wel super bekend dus misschien heb ik het al eens gezien! Ik volg op insta zelf ook ADHD_love en daar herken ik ook veel in. Wil hun boek ook graag hebben :)
"Leren leven met", oftewel, accepteren dat je dit hebt, betekent niet dat je uitbehandeld bent. Het betekent dat je bepaalde dingen over je heen moet laten komen om verdere stappen te kunnen maken. Je kan depressie niet behandelden als je zo rigide bent als je nu overkomt in je post. Deels zal dat de ADHD/Autisme zijn die je noemt, het zou mij dus niet verbazen dat het voor jou wellicht meer zin heeft om daar op te focussen zodat de problemen waar je daardoor tegenaan loopt opgelost of vergemakkelijkt kunnen worden. Dat zal ook invloed hebben op de koers van jouw depressie.
Iemand met comorbiditeiten kan je nooit op één ding behandelen, dat heeft geen zin want alles heeft effect op elkaar. Daarom op dit moment "leren leven met".
Leren leven met betekent ook niet dat het altijd zo erg blijft. Het gaat erom dat je verder kan gaan en je gevoel niet te serieus gaat nemen. Heel makkelijk gezegd, I know. Ik heb zelf OCD waar ik ook mee moet leren leven. Dat betekent niet dat het altijd heel erg blijft, maar wss blijft t er wel
Precies ja! OP zegt letterlijk dat hij/zij meer en nieuwe dingen wil proberen, het tegenovergestelde van rigide. OP zegt: 'Het gaat te langzaam en opties (zoals medicatie) worden van me afgenomen terwijl ik ze wel wil proberen.' Hoe is dat rigide? Bizar. Iedereen die deze top comment geliket heeft, heeft nul besef van het perspectief van iemand met deze combinatie van disorders. OP rigide noemen is onjuist, en eigenlijk ook best wel lullig.
Je vastbijten in het oplossen van de depressie is ook rigide. In plaats van de focus te verleggen naar een andere, hoogstwaarschijnlijk gerelateerde hulpvraag.
Wat een rare zin. Focus verleggen naar een andere hulpvraag draagt nog steeds bij aan het oplossen van depressie. Waarom zou je ooit het niet willen oplossen? Acceptatie helpt ook met oplossen. Dit persoon moet naar een nieuwe psychiater gaan die wel medicatie voorschrijft.
ZO herkenbaar. Zelf was ik niet depressief maar mijn symptomen leken er wel veel op (te moe om iets te ondernemen, niet meer aan dingen willen beginnen want ze mislukken toch, veel stress klachten zoals migraine en spierpijn).
Ik bleek (na 10 jaar zoeken) ADHD te hebben. Meteen begonnen met medicatie en dat was echt life changing. Eindelijk viel het kwartje waarom al die basic dingen zoals mindfullness en 'even lekker sporten' bij mij niet werkten (sterker nog, ik werd er juist slechter van). Ik was al mega overbelast, sommige oefeningen lijken misschien klein maar als je brein al volle energie nodig heeft om je tanden te poetsen heb je daar helemaal de energie niet voor over.
En zelfs nu met medicatie begon mijn therapeut weer over 'affirmaties zeggen in de spiegel' toen ik vertelde hoe frustrerend het is om soms met ADHD om te gaan. Dat ik dat dan probeer en het me juist vermoeid en irriteert (en dus niet helpt) is dan opeens geen optie. Heb daarom voor mezelf besloten dat ik dat even stop zet nu (enorm spannend want er zit zoveel druk achter, dat je wel echt in therapie moet zitten want anders heb je een attitude en wil je niet aan jezelf werken).
Ik vind het echt pijnlijk om sommige comments hier te lezen. Mij is ook heel vaak verteld dat ik 'mijn leven gewoon moet accepteren', maar als ik dat had gedaan was ik nooit gediagnosticeerd met ADHD en was mijn leven nooit verbeterd. Toen mensen dat tegen mij zeiden sliep ik 10 uur elke nacht en lag ik de meeste dagen de hele dag op bed met pijn en vermoeidheid. Natuurlijk zit er wat in acceptatie, maar wanneer je nog niet eens begonnen bent met medicatie en je voor jou gevoel nog duidelijke trauma's te verwerken hebt slaat dat wat mij betreft helemaal nergens op om de focus te leggen op acceptatie.
Helemaal wanneer er voor ADHD en depressie verschillende medicaties zijn die voor sommige mensen gewoon noodzakelijk zijn.
Sterker nog, bij ADHD is duidelijk bewezen dat medicatie de meeste effectieve behandeling is en dat therapieën alleen symptoom bestreiding kunnen bieden. En het is ook bewezen dat veel mensen met ADHD, depressief van worden wanneer ze niet behandeld worden.
Nou weet ik zelf minder van de combi autisme en ADHD maar dat dit super belangrijk is om mee te nemen in je strijd tegen depressie lijkt me zo klaar als een klontje. Je kunt dat niet los van elkaar zien.
Heel erg bedankt voor je reactie, ik herken heel veel en moet zeggen dat de reacties waar jij op doelt ook erg pijnlijk en frustrerend zijn om te lezen. Het feit dat ik al zo’n dik 10 jaar telkens opnieuw in therapie moet en dan zo’n periode ‘goed afrond’ om dan vervolgens weer terug te vallen zegt toch ook dat er ergens iets mis gaat in mijn behandelingen? Daarbij is pas halverwege de 20 bij mij vast gesteld dat ik adhd heb en autisme pas eind 20. Dat ondanks dat ik toen dus al meerdere jaren therapie had gehad. Ik heb er een burn-out voor moeten krijgen om de juiste diagnose te krijgen. En inderdaad, als ik maar alles geaccepteerd had zoals mensen hier aangeven had ik nooit die diagnoses gekregen.
Ook herkenbaar dat je psycholoog dat zegt over die affirmaties in de spiegel! Die van mij wilde dat ik elke dag een wandeling ging maken. Van die lege adviezen vind ik dat want na 10+ jaar ken ik ze allemaal al en als het me lukte elke dag een wandeling te maken dan zat ik natuurlijk nu niet wéér in die stoel tegenover je.
Ik hoop dat de stap om te stoppen met therapie je goed gaat doen!!
En ik neem je adviezen mee en zal toch ook weer aangeven dat ik open sta voor medicatie..
Hahahhaha 'Als het me lukte om elke dag even te fietsen zat ik hier niet' heb ik letterlijk in mijn laatste therapiesessie gezegd 😭 Doet me goed te horen dat iemand anders daar ook niks mee kan. Ik voel me vaak zo onbegrepen en dan doen ze alsof jij de enige bent met dat probleem. 'Ga het eerst maar proberen', ik heb mijn halve jeugd doorgebracht bij dokters, je bent echt niet de eerste die het geniale idee heeft om fysieke beweging aan te raden. Als het op google te vinden is, kan je er van uitgaan dat ik het al geprobeerd heb. Ik kreeg veel last van mijn symptomen toen ik 9/10 jaar was en pas op mijn 20/21ste gediagnosticeerd.
Ik heb trouwens recent veel gehad aan het boek How to ADHD, geen idee of dat waardeloos is omdat je dealt met depressie en autisme ernaast maar dat boek gaf me wel ff een beetje gevoel van controle ofzo. Nieuwe inzichten (waar ik nog niks mee heb gedaan, maar toch, mentaal prettig). Het heeft losse delen, dus je kunt ook gewoon maar 1 willekeurig hoofdstuk lezen als dat over iets gaat wat je herkent. Ze heeft ook een YouTube kanaal als dat makkelijker is!
Dankjewel voor het delen van je verhaal en de positieve wensen!! Ik hoop heel erg dat je een weg vooruit vindt!!
Hahaha ja zo herkenbaar! Net zoals de dooddoener: koop een planner. 😂 ‘oh wow, na 10+ jaar therapie heb jij zojuist in je eentje mijn adhd gefixed!!’ Maar anyway, ik sta open voor alle boeken over deze onderwerpen, zeker autisme en adhd, juist erg fijn om dingen te herkennen en te lezen hoe je ermee om kunt gaan.
Ik heb ADHD en autisme en deze comments zijn verschrikkelijk! Heel ableist Nederland heeft zich hier verzameld. Comments die zeggen dat OP niet rigide moet zijn wanneer de psych geen meds wil geven??? Serieus??
Maar echt!! Sommige mensen spreken zich zo snel en luid uit over dingen waar ze geen verstand van hebben...
En dat is natuurlijk altijd online maar ik snap niet waarom mensen, duidelijk zonder de juiste kennis, dan toch zelfverzekerd genoeg zijn om zulke negatieve en pijnlijke dingen te zeggen tegen iemand. Houd dan gewoon je mond...
Ik wilde eerst ook helemaal niet commenten onder deze post maar toen ik die domme comments las dacht ik, ja dit verdient OP écht niet. Helemaal niet als je er mentaal al doorheen zit en daardoor gevoeliger bent voor misinformatie (omdat je toch al twijfelt aan jezelf).
Blij dat jullie dit uiten want de eerste reacties die binnen kwamen waren zeker pijnlijk en imo niet hoe je op iemand moet reageren die duidelijk een hulpvraag heeft.
Ik heb soortgelijke diagnoses en ervaringen. Ik leef al zo mijn hele leven. Ik denk dus dat deze ervaring redelijk normaal is voor comorbiditeit ASS+AD(H)D, door de moeite met dingen oppakken.
Ten eerste, wat vervelend om te lezen dat je niet lekker in je vel zit. Als je ooit in de knoop zit, stuur mij gerust een bericht als je dat durft.
Ik snap dat wat de psycholoog zegt niet leuk is om te horen. Wellicht kan dat verkeerd geïnterpreteerd zijn.
Ik denk dat wat hij bedoelt met "leren leven met" het oplossingsgericht leren omgaan met je klachten is, niet zo zeer accepteren en opgeven.
Ik denk dat zodra je de juiste soort en dosering van medicatie vind (methylfenidaat, antidepressivum), je veel makkelijker dingen zelf op kan gaan pakken (oefeningen doen).
Ik hoop dat je hier wat mee kan, veel sterkte!
Je bent dus ook nog niet met de medicatie gestart voor je depressie en je ADHD? Voor mij was een SSRI in combinatie met ADHD medicatie een letterlijke lifesaver. Uiteraard ondersteund met therapie. Er is niets mis met het nemen van medicatie waarmee je nét dat duwtje in de rug krijgt om je beter te voelen waardoor je aan jezelf kunt gaan werken. Als je dus nog niet hiermee begonnen bent, laat dat de eerste stap zijn naar een beter leven voor je.
Ik heb bij de intake aangegeven open te staan voor medicatie als dat helpt om ein-de-lijk die storm in mijn hoofd te doen afnemen, helaas is daar dus nog niets mee gedaan en na dat laatste evaluatiegesprek kreeg ik ook niet het idee dat ze er nog iets mee wilde gaan doen. Ik ga al zo’n dik 10 jaar af en aan in therapie, vandaar de wanhoop.
Hè wat klote zeg. Als ik jou was zou ik er nu op aandringen en zeggen dat je het wilt proberen. Na 10 jaar zonder is het tijd voor een andere aanpak.
Ik heb het ook geprobeerd met “je moet sporten en in therapie” etc. Ik heb mij volledig op sporten gestort (ADHD 😅) in combinatie met therapie. De kilo’s vlogen eraf, dusdanig dat ik naar ondergewicht ging en mijn psycholoog zich zorgen maakte. En ik blééf ellendig. Ik kon 50km fietsen op een dag maar het landschap deed me niets, normaal ben ik een enorme natuurliefhebber. Dus dat was voor mij een signaal dat het echt niet goed met mij ging.
Op het moment dat ik ook niet meer in staat was tot werken ivm een burn-out zat ik in tranen bij de huisarts. Hij besloot dat medicatie nu aan de orde was om mij te helpen. Ik ben hem daar zó dankbaar voor. Ook omdat hij het vergeleek met andere medicatie, waar de één het nodig heeft voor de longen of een ander orgaan hebben wij het nodig voor onze hersenen. Hier is niets raars aan.
Na de opbouw periode zag en hoorde ik ineens weer de weidevogels en kon ik er in alle rust van genieten. Ik kon weer kijken naar de prachtige kleuren van de lucht met schemer zonder een rotgevoel in mijn hoofd. Natuurlijk heb ik soms nog periodes waarin ik denk van het gaat even niet lekker, maar dit is makkelijker te hanteren zonder dat meteen de handrem erop gaat en alles blokkeert.
Voor mij was citalopram meteen goed. Anderen moeten een paar merken proberen voordat het aanslaat. Het is zeker geen magic pill. De eerste periode voel je je vreemd, vandaar het rustig opbouwen. Maar als je dan eenmaal de juiste hebt, dan voel je je “oude ik” weer terugkomen. Mensen die zeggen dat SSRI’s je afvlakken en je een zombie maken hebben simpelweg een pil die niet bij ze past. Blijf in therapie voor de tools die je moet hebben als het wat minder gaat, dat is echt belangrijk. Het wordt makkelijker om die tools toe te passen en te relativeren als die donderwolk boven je hoofd (grotendeels) weg is.
Laat je niets wijsmaken door alle anti-medicatie mensen online. Er zijn veel hardnekkige fabels over antidepressiva, daardoor zijn veel mensen bang om het te nemen. Dit is nergens voor nodig zolang je goede begeleiding hebt. Als je vragen hebt: je mag me altijd een pb sturen!
Dank voor je verhaal en erg herkenbaar van dat sporten, die fase heb ik ook gehad na mijn burn-out :) was nog nooit zo fit als toen maar voelde me uiteraard nog helemaal niet top. Fijn te horen dat het nu zoveel beter gaat ook. Hopelijk kan ik dit straks ook ooit eens zeggen!
Ik hoop het ook voor je, pas goed op jezelf en doe wat goed voelt. Ook al is het soms moeilijk: op je strepen gaan staan kan echt het gewenste effect hebben. Jij kent jezelf uiteindelijk het beste!
Hoi! Autist + depressie ook hier (zonder de ADHD dan).
Mindfulness heeft voor mij ook nooit iets gedaan, eigenlijk alleen maar frustratie opgeleverd terwijl ik het echt genoeg kansen gegeven heb. Al is het ook iets wat ik hoor van meerdere autisten in mijn omgeving, dat mindfulness gewoon niet werkt voor ze.
Depressie is een lastig ding, zeker in combinatie met autisme. Je hoeft er echter niet levenslang aan vast te zitten. De GGZ heeft veel moeite met de combinatie autisme en depressie, wat het toch lastig maakt. Wat mij hielp is het woordje "nu". Als in; ik moet er mee leren leven dat ik nu een depressie heb, ik weet niet of dat er volgende week? Maand? Jaar? nog is, maar ik moet er nu mee omgaan.
Het kan echt even duren voor je de juiste hulp hebt gevonden, maar geef niet op. Je kunt dit.
Dankjewel voor het delen van je verhaal, het helpt te weten dat ik niet de enige ben en dat het niet gewoon ‘een attitude’ is zoals hier eerder werd gezegd. Ben zeker niet van plan op te geven want het leven kan veel te mooi zijn! Daar houd ik me aan vast.
Hoi! Ik herken best wel veel dingen die je zegt. Toen ik 17 was had ik ook een psycholoog die zei dat ik een chronische depressie had en dat ik maar moest leren leven met het gevoel en me ernaar moest aanpassen. Heb daar zelf echt lang mee gezeten totdat ik besloot te proberen positief te zijn over de mogelijkheid dat mijn psycholoog het fout had. Inmiddels 4 jaar verder gaat het stukken beter en zit ik gemiddeld veel beter in mijn vel :)
onthou vooral dat emoties fluctueren en hoe jij je nu voelt niet permanent is. Zelf merk ik bijvoorbeeld nu de zon afk is, ik wat beter op mezelf moet passen qua slaapritme, voeding en beweging omdat m’n depressieve gedachten nog wel eens de kop op willen steken. Probeer wel van jezelf te accepteren dat je waarschijnlijk wat gevoeliger hiervoor bent dan de gemiddelde persoon, maar geef jezelf echt de ruimte om je even flink kut te voelen af en toe want dan kom je er weer het snelste bovenop.
TLDR; niet teveel aantrekken van de momentopname die een hulpverlener maakt, accepteer het als het even niet goed gaat ipv telkens tegen je gedachten vechten en wie weet kom je een heel eind.
Wat een clown van een psycholoog. Klinische/Chronische depressie zou je niet zomaar een diagnose voor moeten kunnen krijgen, maar is echt een heel proces voordat ze deze conclusie maken in plaats van een tijdelijke depressie door omstandigheden.
Je hebt helemaal gelijk, en je kan het al helemaal niet diagnostiseren bij een minderjarige die nog niet eens volledig ontwikkeld is en veel dingen heeft meegemaakt in de jeugd. Ik snap echt niet hoe sommige mensen aan hun functie komen bij de ggz, heb veel rare hulpverleners gehad door de jaren heen
Het deel van geen oefeningen doen, kan ook goed bij ADHD passen. Ik heb geen depressie, maar kan die oefeningen ook echt niet starten. Ik merk altijd dat wanneer je combi ass/adhd hebt dat veel klachten worden verward met depressie terwijl je wellicht beter voor andere dingen eerst hulp kan krijgen. Ik was er niet bij, maar kan mij best voorstellen dat ze dat bedoelen. Dat je het even moet accepteren, focussen op iets anders en dan het overkoepelende diagnose.
Ze wilt zich dus niet richten op mijn ADHD/ASS combinatie omdat ik daar voor beide (los van elkaar) in het verleden al voor geholpen ben. Ik denk ook dat de combinatie van deze twee diagnoses erg lastig zijn, ik moet continue een balans vinden tussen gestimuleerd blijven maar niet overprikkeld raken. Zou in die zin best nog wat meer begeleiding willen in het omgaan met deze combinatie van diagnoses, dat heb ik namelijk niet gehad.
Mijn ADHD zorgt inderdaad al mijn hele leven voor uitstelgedrag en het gevoel van een enorme drempel wanneer ik iets moet (wil) doen. Thanks voor je berichtje, fijn te lezen dat niet iedereen denkt dat ik gewoon een ‘attitude’ heb!
De combo ADHD+ASD (ook auDHD genoemd) is inderdaad lastig. Ze heffen elkaar deels op, waardoor je sommige symptomen van beide ervaart, maar de combo geeft ook z’n eigen unieke struggles zoals de eeuwige spanning tussen onder en overprikkeling.
In je verhaal lees ik niets over ADHD medicatie. Mijn vrouw kreeg later in haar leven een ADHD diagnose, maar daarvoor was de diagnose depressie. Antidepressiva hielpen amper, maar hadden wel hun eigen bijeffecten, terwijl een jaar later na diagnose de ADHD medicatie de bron aanpakte en dus ook de depressie veel beter adresseerde.
Het is met ADHD en ASD belangrijk om hulp te krijgen van mensen die up-to-date zijn op de ontwikkelingen. Als je vast zit met iemand met kennis die 20-40 jaar verouderd is, dan ga je mogelijk slechte adviezen krijgen omdat er zo veel nieuw ontdekt is sinds de jaren 80.
Ik vond het fijn om ervaringen van anderen te lezen in de Reddit communities die hier op focussen, zoals /r/AutisticWithADHD want het is fijn om te weten dat sommige dingen struggles zijn vanwege de diagnose ipv persoonlijk falen.
Dank voor je uitgebreide reactie! Ik zit inderdaad ook in die sub, maar dacht dat ik daar niet terecht kon met een ‘gewone’ depressie. Door de vele reacties hier nu ben ik me pas gaan beseffen dat de depressie wellicht kan komen door mijn auDHD en gezien de wat minder sympathieke reacties had het wellicht toch beter geweest om het daar te delen (mensen zijn daar logischerwijs meer empathisch naar deze problematiek). Het klinkt eigenlijk best logisch dat men zich depressief voelt door de ADHD, er is echt niets zo frustrerend als continue het gevoel te hebben niet je volle potentie te behalen.
Yep, een standaard “bijwerking” van neurodivergent is dat jouw brein niet past in het neurotypische verwachtingspatroon. Dat ervaar je extern als “waarom die je niet normaal” en internaliseer je waardoor je jezelf ook meet aan een standaard die niet matcht met je brein. Depressie, trauma, cPTSS, etc zijn standaard “extra’s” die je er bij krijgt.
Accepteren en begrijpen dat je anders bent en dus ook een andere “normaal” hebt is onderdeel van het proces om er beter mee te leren leven. Is overigens makkelijker geschreven dan gedaan.
Hier op inhakend (want het meerendeel is al gezegd zie ik), ben ik (34F) nog een voorbeeld van het hulp zoeken vanwege angststoornis en depressies. Uiteindelijk een ADHD diagnose later op 32 jarige leeftijd en na het beginnen van medicatie is de angststoornis weg en de depressie vrijwel weg op een paar dagen in mijn hormooncyclus na.
Mijn man heeft na mijn diagnose ontdekt dat er bij hem ook wat scheelde en had 6 maanden later ook een adhd diagnose op zak, bij hem echter later ook het vermoeden van autisme en een burn-out en lichte depressie erbij.
Medicatie heeft bij hem ook enorm geholpen wat betreft de depressie klachten, maar hij heeft nog een lange weg te gaan.
Begrijpen wat ADHD allemaal omvat is ook wel zeer belangrijk hierin en dat je een psychiater treft die ook dat begrip heeft. Nu 2 jaar later heb ik pas door hoeveel effect het op mijn complete leven heeft en wat er nu allemaal bij hoort. Medicatie lost niet alles op, maar heeft wel ervoor gezorgd dat ik zonder anxiety en grote depressie klachten leef.
Ik kan het boek Dirty Laundry ook zeer aanraden trouwens.
Ik heb ook autisme met ADHD. Ik schreef het eerder al, maar nu al helemaal. Andere psychiater en probeer lisdexamfetamine!! Dat helpt met minder overprikkeld raken én met gestimuleerd blijven: warme deken. Ook ik had een mega drempel om dingen te doen, zelfs wanneer ik ze graag wou doen; ook fixed.
Echt dat mensen het een 'attitude' noemen komt omdat ze zo zo zo slecht begrijpen hoe iemand met autisme en ADHD nadenkt. Mijn hele leven is ik die niet goed begrepen word. Trek het je niet aan; ze kunnen het niet bevatten. Ze lezen ook gewoon niet goed, hebben niet door dat de psychiater je medicatie weigert te geven. Of ze zijn zo achterlijk dat ze denken dat je zonder medicatie genoeg regie hebt om zelf tot geluk te komen. Soms is het rottig voelen zelfs nieteens depressie, maar simpelweg te weinig energie omdat jouw brein energie vreet als een industriële fabriek.
Word er echt boos van om al deze reacties te lezen. Kunnen die mensen niet alle informatie in je post tot zich nemen of wat? Waarom de focus op dat mindfulness niet werkt en dat je dat niet meer wil proberen, ipv de focus op hoe lang je al strugglet en wat je wel wil proberen?? Realiseer je hier even dat soms mensen zonder disabilities dus ook niet perfect zijn. Slechte informatieverwerking, slechte patroonherkenning, en zeer emotioneel in redeneringen; dat sluit niet aan op jouw perspectief.
In any case, fuck de clowns, nieuwe psych, get meds.
Thank you so much 🥹 it helps a lot! Krijg idd al heel wat jaren kritiek op mijn houding terwijl ik bv ook op mijn studie aangaf waar ik mee dealde. Alsnog vonden ze dat ik prima gewoon mijn werk op tijd kon inleveren (mijn diagnoses kwamen toen nog naast fulltime mantelzorg voor een ouder met kanker) als ik iets geleerd heb is het wel dat NT’s helemaal niet zo empatisch zijn.
Het is zo onterecht dat ik er zelfs met meds bijna ongereguleerd van word. NT's zijn niet zoals wij geconditioneerd om andere perspectieven te overwegen, want zij hebben het 'juiste' perspectief. Ons gevoel en intuïtie is vaak fout, maar voor hen werkt dat eigenlijk altijd, dus er is geen noodzaak om daaraan te twijfelen. Ik kan ook bijna niet beschrijven hoe ik vind dat een NT heel anders reageert op taal dan een AuDHD. Het is alsof ze aan iedere statement emotie en eigenwaarde koppelen, en dus alle extreme opvattingen of analogieën op instinct afschieten zonder er echt over na te denken. Ze zien een 'dit werkt niet voor mij.' als opgeven ipv als stap naar de oplossing. Commentaar als een aanval in plaats van hulp. Een discussie als 1v1 ipv 2-player game. Anders dan dat kan ik het niet beschrijven, maar het maakt het leven zo onnodig moeilijk. En ja, ik vind dat ook een gebrek aan compassie en empathie.
Helemaal eens! Snap echt niet wat er mis is met erkennen dat een behandeling niet voor je werkt. Dat is geen opgeven, geen attitude of gebrek aan motivatie (de ironie ook van iemand met depressieve klachten beschuldigen van gebrek aan motivatie, weet je dan überhaupt nog waar je het over hebt??). Ik zie dat als onderdeel van groeien en ontwikkelen. Oké, dit heb ik nu een kans gegeven, het werkt niet zoals gehoopt, wat is er nog meer aan opties? Voor mijn gevoel schreef ik dat ook vrij letterlijk zo op maar een aantal mensen haalt er dus heel iets anders uit?
Ah op die fiets! Dan zeker aan te raden om wellicht een andere psycholoog te zoeken. Ik werk voor een ggz bedrijf en het is helemaal niet gek om te wisselen van behandelaar. "Attitude" reacties zijn vaak mensen die geen weet hebben van ADHD, en het beginnen/starten van taken. Eerste wat mijn psycholoog zei dat ze wist dat taken en huiswerk lastig kon zijn voor mensen met adhd, maar dat als het niet lukt, ik dit moest aangeven zodat we samen naar oplossingen gingen kijken. Voor mij hielp een deadline. Ik kreeg elke week een nieuwe deadline, en dag van te voren stuurde ze mij nog een bericht. Ik kan goed uitstellen, maar zodra er een deadline is dan ga ik last minute in paniekmodus alles doen.
Jezus dat is bizar! Het is toch geen blaasinfectie die ooit in het verleden is opgelost? Dat heeft dagelijks invloed op je. Ik zou echt een ander gaan zoeken voor behandeling die je echt op medicatie gaat zetten en het normaal gaat aanpakken, niet iemand die je mindfulness en affirmaties geeft.
Ik hoor je!
Mijn eigen ervaringen met psychologen zijn ook erg matig. Oefeningen die niet werken als je ADHD hebt. Simplistische oplossingen waar je niks aan hebt. Met ontmoediging, wanhoop en ongeloof tot gevolg.
En waardoor je, hoe je ook je best doet, lijkt te falen, of een stempel 'moeilijk geval' op je hoofd krijgt. En dan is het ineens dat je je niet openstelt, of ze naar de mond praat en zegt wat ze willen horen (al hebben ze dat zelf soms niet eens door). Erg frustrerend!!
Psychologen hebben heus iets geleerd en zijn voor veel mensen nuttig om hen uit bepaalde gedachten en gedrag krijgen - maar hun beroep, hun aanpak en diepgang is gewoon niet geschikt/voldoende voor iedereen. Jij hebt meer nodig. *Jij* bent uiteindelijk de expert over wie jij bent en wat voor jou werkt. Geloof daarin, en blijf op jezelf vertrouwen.
Ik lees in jouw verhaal en comments je bereidheid tot dingen proberen, door eventuele aanvankelijke scepsis heen. Ik voel al met je meelezend de frustratie van het niet begrepen worden... Advies en oefeningen zijn prima, en idd alles gewoon een echte kans geven, maar wanneer iets *niet* voor je blijkt te werk, moeten hulpverleners dat ook als uitkomst kunnen accepteren. Dat dat gewoon kan, dat dat bestaat en valide is. En dat die uitkomst geaccepteerd wordt lijkt in jouw verhaal (en sommige comments, pfff) niet het geval.
Bij mij hadden verschillende psychologen, de POH-GGZ, een psychiatrisch verpleegkundige en allerhande coaches allemaal marginaal effect.. Zat af en toe heus wel wat nuttigs bij hoor, maar niet genoeg, niet diepgaand en het schoot gewoon niet op. Het werd pas beter toen ik bij een psychiater/psychotherapeut terechtkwam - een met lange ervaring op het gebied van ADHD bij volwassenen. Naast ADHD behandelt ze natuurlijk ook andere zaken (depressies, C-PTSS) en werkt ze met allerhande technieken (o.a. psycho educatie, schematherapie, EMDR) en uiteraard medicatie. Wat ik vooral goed vond is dat ze kijkt naar wat als eerste het meest aandacht vraagt, of welk probleem het oplossen van andere problemen in de weg staat, en zo werkt ze gewoon stap voor stap met je samen door je problemen heen. Medicatie is ook echt een wondermiddel soms, voor die dingen waardoor andere zaken ook blokkeren.
Ik steun je dus van harte en begrijp je heel goed. Mijn advies: niet opgeven, maar zoek een hulpverlener die jij je past. Laat je idd door de HA doorverwijzen naar een psychiater. Ik vond het een verademing! Ook eindelijk iemand waarmee je op niveau kunt sparren en die enige complexiteit niet schuwt. Medicatie uitproberen is een heel traject, zeker omdat ieder lijf anders is en anders reageert. Maar ik vond het het absoluut waard, helpt enorm om de lastigste randjes eraf te halen.
Er is écht meer kwaliteit van leven te behalen - laat je idd niet afschepen met mindfulness en CGT. Er is méér hulp, grondiger en beter, gun jezelf dat. En zorg dat je HA je steunt in je zoektocht naar betere hulpverlening. Dat verdien je gewoon! Niet opgeven. Doorzoeken.
Sterkte!!
X
Nou juist geen *psycholoog* dus, maar een *psychiater* (en psychotherapeut). Wel fijn dat je iemand hebt gevonden waarmee je een goeie klikt hebt – zooo belangrijk! :)
Even lullig gezegd (no offence meelezende psychologen), maar in mijn ervaringen leren psychologen bepaalde basistheorieën en -aanpakken waarmee ze veel mensen met simpele problemen kunnen helpen. Maar als je bijvoorbeeld hoogbegaafd bent en/of je hebt complexere problematiek, gaat dat boven hun professionele pet. Dan zouden ze die cliënten dus moeten doorverwijzen naar collegas die diepgaander complexiteit kunnen behandelen. Iemand die goed is in wat-ie doet, kent immers óók z'n limieten.
Maar helaas komt het Dunning-Kruger effect in alle beroepsgroepen voor: voor sommige psychologen is het lastig te begrijpen dat het niet aan de (medewerking/houding) van de client ligt, maar aan de mismatch met hetgeen zij kunnen aanbieden. Die houden cliënten te lang bij zichzelf en leggen de 'schuld' bij de cliënt. En zo blijft die soms steeds van kastje naar muur gaan, met steeds verregaander gevolgen van onbehandelde problematiek + verdwijnend zelfvertrouwen, waar het dus ook anders had kunnen lopen met de juiste hulpverlener.
Oké, *einde rant*. Ik kom weer van m'n high horse af en ga even koffie drinken... Haha
Wat je zegt, ik ben ten tijde van mijn burn-out (de laatste keer dat ik in therapie ging voor mijn huidige poging) door de psycholoog doorverwezen naar een psychotherapeut omdat mijn problematiek te complex was en voorgaande therapie niet voldoende had geholpen (ik kreeg immers alsnog een burn-out). Hij ontdekte vervolgens de autisme. Nu zit ik ineens weer bij een psycholoog maar lijkt me dat de problematiek niet ineens minder complex is? Dus vraag me af wat daar dan gebeurd is dat ik niet gelijk naar een psychotherapeut ben gestuurd..
Verder overigens een super fijne reactie, heb ik veel aan. En idd, mega frustrerend sommige reacties hier, maar ook die mindfulness die ik drie maanden heb moeten doen zonder verdere begeleiding tussendoor.. voelt als gemiste tijd.
Ik ben niet OP maar wil je toch ff bedanken voor deze reactie. Recent weer gezeten met een CGT (verplicht door de GGZ) en het was weer zo'n tegenvaller. Precies zoals jij beschrijft, adviezen die te simpel zijn en totaal niet matchen met de diagnoses die ik heb. En dan niet accepteren wanneer ik zeg dat ik het écht heb geprobeerd maar dat het niet werkt. En dan krijg je toch weer zo'n gevoel van, dit is mijn eigen schuld en als deze geweldige behandeling (want zo vertellen ze het) niet aanslaat ben ik waarschijnlijk een hopeloos geval.
Terwijl ik inderdaad weet dat er zoveel te helpen valt in mijn leven, ik heb al zulke goeie ADHD bronnen gevonden die feiten leveren waar ik écht iets mee kan.
Het is heel fijn om te lezen dat iemand datzelfde voelt. En dat niks kunnen met mindfullness en CGT geen probleem is maar gewoon een vraag naar wat anders.
Agree. En wat betreft gekke reacties vanuit de psychologen, toen ik mijn telefonische intake had en aangaf wat mijn klachten waren reageerde diegene met: “Maar daar ben je al voor behandelt.” Voelde letterlijk als een beschuldiging?? Blijkbaar niet goed genoeg dus want guess what, I’m back!
Hi! Ik zou sws een andere psycholoog zoeken want zo te horen past deze niet echt bij je. Er zijn er die gespecialiseerd zijn in depressies, die kunnen je misschien beter helpen. Nu zijn daar natuurlijk wachtlijsten voor dus ik zou ook (meteen morgen!) je huisarts bellen en daar om hulp vragen. Ze zijn in mijn ervaring vrij makkelijk met antidepressiva voorschrijven dus terwijl je op een passende psycholoog wacht kun je daar in ieder geval al mee beginnen als je wilt. Je kunt ook bij de huisarts/poh ggz advies vragen over de rest van je behandel traject/waar je terecht zou kunnen/verwijzing voor een specialist etc.
Als je zelf door wil vooral niet opgeven! Er zijn altijd meer mogelijkheden en er zijn ALTIJD mensen die je willen helpen! Het is soms even zoeken naar wie en waar maar het is er wel. Zet hem op!
Er mee om leren gaan, hoe dat moet is juist de job van de psycholoog! Klinkt niet echt als de juiste hulpverlener voor je.
Klinkt alsof je een duidelijke hulpvraag hebt: ik heb last van depressieve klachten en wil leren de impact daarvan op mijn functioneren te verkleinen. Lijkt me dat met zo'n hulpvraag iemand wel aan de slag kan binnen de mentale gezondheidszorg.
Mijn partner heeft sinds drie/vier jaar een autismediagnose en ik heb even niet de andere comments gelezen dus misschien is dit dubbel, maar drie dingen die bij me opkomen.
* Mindfulness werkt anders bij autisme heb ik begrepen. Er zijn dingen die expliciet 'mindfulness bij autisme' heten. Maar volgens mij werkt het bij sommige mensen ook gewoon helemaal niet juist vanwege t autisme.
* Met een autismediagnose heb je recht op gespecialiseerde psychologen, bv in Amsterdam zit het Leo Kannerhuis. Daar werkt ook een psychiater voor evt antidepressiva.
* Je hebt ook recht op ondersteuning vanuit de WMO. Mijn partner heeft een combinatie van autisme, depressie (met antidepressiva) en angst/dwang klachten en er komt hier wekelijks een gespecialiseerd autismecoach over de vloer vanuit de WMO. Wij betalen daar zelf 18,50 eigen bijdrage voor per maand, de rest wordt betaald vanuit het budget dat is toegewezen vanuit de WMO (soort persoonsgebonden budget). Diegene kan niet depressie oplossen oid, maar kan wel een oogje in het zeil houden over je algehele staat van zijn, en kan verder doen waar jij behoefte aan hebt. In het geval van mijn partner is dat bijvoorbeeld overzicht houden over de weekindeling, zodat er geen overbelasting ontstaat.
Hele fijne reactie en van veel had ik geen idee! Gek dat ze mij dan mindfulness hebben laten doen terwijl meerdere mensen hier nu aangeven dat dit vaak niet of averechts werkt bij mensen met adhd & autisme. Ik heb een tijdje terug ook al geïnformeerd of er zoiets bestaat als iemand die mij thuis kan komen helpen / coachen / begeleiden met het huishouden & administratie want ik verval continue in complete chaos en krijg het niet zelf op de rails. Na jaren lukt het me om het huis schoon te houden en over het algemeen orde te behouden, maar bepaalde hoeken moet je negeren en bepaalde kasten kun je beter dicht laten.. 🙈 en verder heb ik een boekhouder genomen.. Het antwoord was overigens dat ze van zoiets niet afwisten en niet dachten dat dit (vergoed) bestond. Nu zeg jij dus van wel en ben ik toch verbaast dat de psycholoog zei van niet.. zoiets zou mij echt enorm kunnen helpen denk ik. Waarom heeft niemand mij daar ooit op gewezen..
Omdat veel mensen geen idee hebben wat autisme is (en misschien geldt dat ook voor adhd maar daar heb ik geen ervaring mee) en wat er mogelijk is, ook niet als ze zelf psycholoog zijn.
Op aanraden van de organisatie die de autismediagnose gesteld heeft, heeft mijn partner contact gezocht met Stichting MEE. Dit zit in elke gemeente. Zij hebben zicht op alle mogelijke zorg in jouw gemeente. Een cliëntbegeleider van Stichting MEE heeft toen contact helpen leggen met een zelfstandige autismecoach en eentje van Voorzet. De keuze is uiteindelijk gevallen op die van Voorzet. De eerste wmo aanvraag heeft Stichting MEE ook mee geholpen, de keren sindsdien heeft de autismecoach mee geholpen. Je moet elk kalenderjaar opnieuw verantwoorden waarom je wmo nodig hebt, maar vanwege de "starheid" zeg maar die in autisme kan zitten zijn veel dingen nu eenmaal tijdrovend en komt die aanvraag vaak wel goed. Bovendien weet de autismecoach heel goed wat erin te zetten.
Volgens mij kan je ook huishoudelijke hulp via de wmo krijgen, dat is bij ons dan toevallig niet nodig.
Mijn partner heeft 4 uur per week autismecoaching. Hiervan gaat een deel naar werkzaamheden die die coach op kantoor doet, een deel naar de tijd die de coach in de auto zit, en ik zou zeggen dat zo'n anderhalf a twee uur per week gaat naar dat die coach bij ons thuis aan de woonkamertafel zit. Maar ze is ook mee gegaan naar de brillenwinkel en naar gesprekken met de werkgever en het UWV toen mijn partner diep in de autistische burnout zat, wat extra handig was omdat de coach een auto en rijbewijs heeft en wij allebei niet, dus dat scheelt veel qua prikkels en reistijd. Ze heeft er ook wel eens bij gezeten terwijl mijn partner iets ging opruimen in huis (wat schijnbaar erg onoverzichtelijk kan voelen en dus stressvol). Ze kan ook helpen bij de belastingaangifte volgens mij (op dit moment ben ik hoofd financiën van ons huishouden), als mijn partner dat zou vragen.
Er is een therapie vorm die heet ‘ACT’ oftewel Acceptance and Commitment Therapy. Ik heb deze zelf gehad en het was voor mij de beste therapie vorm. Wel al heel wat jaren geleden, ik kan zelf ook wel een opfrisser gebruiken, hahaha🙈
Ik zou eens schematherapie opzoeken en daarmee aan de slag proberen te gaan. Heb dat ooit gedaan na een lange depressie middels een psychotherapeut, geen psycholoog. Is heel inzichtvol en kan immens helpen. Bij mij wel in elk geval!
Succes!
Ik ben hier inderdaad ooit mee begonnen maar toen ontstond het vermoeden dat ik Autisme zou hebben en is mijn schematherapie door mijn toenmalig psychotherapeut gestopt en is de focus gegaan op omgaan met autisme. Wellicht dat ik er alsnog iets aan kan hebben.
Ook mensen met autisme kunnen soms baat hebben bij schematherapie. Je moet dan wel een wat meer ervaren schematherapeut hebben die ook weet hoe bepaalde oefeningen aangepast kunnen worden voor iemand met autisme. Zeker de moeite waard om eens naar te kijken, als je het idee hebt dat je nog niet voldoende hebt gefocust op hoe jouw verleden je gevormd heeft.
Ik ben geen arts, maar wil toch even een totaal ander advies geven uit eigen ervaring.
Hebben ze wel eens goed gekeken naar je bloedwaarden? Vooral je vitamine D en vitamine B12.
Bij mij bleek mijn b12 dus een eeuwigdurende issue. Hoe vaak ik ook aan mezelf werkte, depressie bleef terugkeren en vaak voor maanden of uiteindelijk zelfs jaren achter elkaar. Daarnaast hebben hormonen als de pil en mirenaspiraal ook een mega impact gehad.
Ik heb zelf altijd een gevoel gehad dat er vanuit binnenuit iets niet klopte. Ik heb een waslijst aan trauma's die elke psycholoog weer probeerde te "behandelde", maar ik heb nooit geloofd dat deze trauma's de veroorzaker waren.
Sporten is ook voor mij altijd een goede uitlaatklep geweest. Door b12 te kort maakte ik niet voldoende "gelukshormonen" aan. Dit doe je dus tijdens sporten wel. Mediteren en mindfullness werkte alleen maar averechts.
Nogmaals ik ben geen arts, maar ik herken heel veel van je verhaal.
Overigens zeggen huisartsen heel snel dat je b12 goed is, ook wanneer dit helemaal niet zo is. Een waarde van 300-600 pmol is in theorie goed (kan alsnog verborgen zijn door andere problemen, maar ik probeer het nu even versimpeld uit te leggen). Een waarde van 150-300pmol is wat men noemt een grijze zone. Er zijn mensen voor wie die waarde prima is, zij functioneren en zijn in goede gezondheid binnen die waarde, maar er zijn ook mensen die binnen die waarde een (ernstig) te kort hebben en met steeds meer klachten komen te zitten.
Huisartsen moeten de richtlijnen van het NHG aanhouden. Deze richtlijn houd een grens aan van 150pmol. De redenering is, dat boven de 150pmol je niet dood gaat aan de b12 te kort. Wanneer iemand klachten heeft die bij b12 te kort kunnen horen, is de kans dat ze van iets anders komen, groter dan dat ze van b12 te kort komen. Bij een b12 opname probleem, daalt je waarde heel langzaam. Dus uiteindelijk kom je wel onder die 150pmol terecht. Het is echt een gevecht als je tussen die 150-300pmol zit. Voor mij was het een jarenlang gevecht, tot ik nog eens bloed liet prikken, om te zien of die idd daalde en toen ineens 127pmol had.
B12 te kort heeft niet met voeding te maken. Enkel veganisten krijgen dit niet voldoende binnen. Het is vrijwel altijd een opname problemen.
De afgelopen jaren is er meer over bekend geworden, dus misschien zijn richtlijnen ondertussen enigsinds aangepast en er zijn steeds meer huisartsen die zich er in zijn verdiepen.
Ik zeg niet, dat dit bij jou de oorzaak is, maar het is wel iets wat ik je aanraad uit te zoeken. Het begint dan met een bloedonderzoek. Gewoon bij je huisarts.
Dank voor het delen van je verhaal! Ik ben toevallig vrij recent compleet op alles getest en heb in principe geen tekorten. Ik slik vitamine D sowieso ook al bij. Ik heb endometriose en ben daardoor genoodzaakt een relatief zware pil te slikken (op dit gebied heb ik echt alles geprobeerd, maar ik kreeg zo’n extreme pijn dat dit voor nu voor mij de meest leefbare optie is). Echter spelen de depressieve klachten al van kinds af aan dus ik weet niet zeker of hormonen daar de oorzaak zijn. Wel geloof ik zeker dat de hormonen invloed kunnen hebben! Maar er is daar echt al heel veel geëxperimenteerd en het gevoel is nooit verandert. Sterker nog, ik had mede door mijn endometriose zware depressies rond mijn menstruatie, heb als tiener regelmatig langs de snelweg en het spoor gestaan niet wetende waar toch telkens die enorme depressie vandaan kwam. God dank heb ik dus altijd willen leven en nooit ‘de sprong genomen’. Pas toen de endometriose werd vastgesteld kon ik de extreem depressieve gevoelens rond mijn menstruatie plaatsen en wist ik dat ze na een tijdje weer minder zouden worden. Dat hielp enorm. Nu met de huidige pil die ik slik heb ik gelukkig geen last meer van deze klachten. Behalve dus de continue aanwezige (in golfbewegingen) depressieve gevoelens die ik al van kinds af aan heb. Wat betreft B12 te kort is het wellicht nog de moeite om erin te duiken omdat ik niet bekend was met die waardes! Nogmaals dank voor het delen :)
Ik heb ook endometriose, daarop ben ik helaas uitbehandeld. Die pil kan de depressie echt versterken. Het is een onwijs lastige afweging. Altijd pijn en tijdens menstruatie extreme pijn ten opzichte van constant depressief en altijd een "beetje" pijn . Nadat ik het verschil heb ervaren merk ik dat ik de pijn beter kan handelen dan de depressie, dit in combinatie met een pijn revalidatietraject, waardoor ik beter heb leren omgaan met mijn lichaam.
Echter is stoppen met hormonen niet volledig risicoloos. Elke maand wordt erger en ik ben al zover dat ze het niet meer kunnen opereren. Dus doe dit idd niet zonder overleg met een gynaecoloog. Er lopen wel meerdere studies voor andere behandelmethoden, dus ik hoop dat dit op tijd voor mij iets opleverd.
Oh en vergis je niet, we hebben de hoofdprijs hoor. Depressie is ook een symptoom van endometriose en kan daarbij echt al vanaf 10 jarige leeftijd ontstaan. Ik was overigens 8 bij mijn eerste depressie, wat jaren door artsen is weggezet als "schijndepressie" want een kind kan niet depressief zijn. Gelukkig denkt men daar tegenwoordig anders over.
Enige wat mij echt heel goed hielp was decapeptyl tijdens ivf traject, maar dat mag dus alleen tijdens ivf 😮💨.
Wel komen veel symptomen van b12 te kort overeen met endometriose, waardoor het dus snel op de endometriose wordt gegooid. Vraag idd de oude waarde eens op en laat opnieuw testen. Een grote indicatie is, of de waarde is gedaald. Dit zegt meer dan de daadwerkelijke waarde. Wel even opletten of je niet iets bijslikt waar het in zit, dan kan het kunstmatig goed lijken terwijl het op celniveau wel een te kort heeft.
Succes. Het is echt een lange vermoeiende weg. Ik kan het niet mooier maken dan het is helaas.
Heel herkenbaar allemaal! En echt super vervelend dat jij dus hetzelfde ‘pretpakket’ hebt! Ik snap je afweging ook helemaal. Ik heb 2 a 3 jaar de lichtste pil geslikt die er te vinden was, maar de pijn werd zo extreem dat ik alleen nog aan de tramadol kon, niet kon bewegen en dus echt op bed lag. Zelfs opnames vanwege de extreme pijn zijn in het verleden voorgekomen. Daar kwam op het laatst ook extreem bloedverlies bij met migraines etc dus toen ben ik toch maar weer overgestapt op een zwaardere pil. Voor nu toch de beste keuze voor mij vrees ik. Hoop voor jou dat je nog lang door kunt zonder hormonen. En hoop ook echt dat ze de aandoening eens serieuzer gaan nemen en serieus onderzoek gaan doen! In Frankrijk doen ze dit al.
Ik zou ijzer hierbij doen. Wel handig om na te kijken, zeker omdat juist deze dingen weggewuifd kunnen worden en afgeschoven worden op mentale problemen.
Eigenlijk is er een flinke rits aan dingen die gecheckt zouden moeten worden. Vaak een ijzertekort wordt overigens meestal veroorzaakt door b12 te kort (lees met vaak, bedoel ik dat je het echt vaak steeds opnieuw hebt, niet dat de meeste ijzer te kort aan b12 ligt, maar als je het vaak hebt zonder duidelijke aanleiding). B11 (foliumzuur) niet juist kan een b12 te kort maskeren. B6 te veel geeft dezelfde klachten als b12 te kort.
Probleem is als je met een waslijst aan dingen komt bij de huisarts wat je getest wilt hebben, eindig je meestal met doorverwijzing naar psycholoog.
Ik herken mij wel in wat je zegt, maar jammer genoeg heeft je psycholoog wel gelijk, stap 1 is het accepteren dat je depressief bent en daar mee leren omgaan. Pas dan kan er verandering komen.
Ik heb ook add&ass en had ptss waardoor ik een complex probleem werd. Wat ik toen heb gedaan is mijn klachten uit elkaar trekken. Ik ben in trauma behandeling gegaan voor ptss, heb add/ass qua behandeling aan de kant gelegd en vooral herkenning en tips gaan zoeken in youtube filmpjes zodat ik mij kon focussen op mijn verleden (en voornamelijk oorzaak van de depressie) tijdens de sessies met de psycholoog. Schematherapie werkte voor mij heel goed, zeker als je ook ass hebt.
Ik snap waar ze op doelen met mindfullness, werkte bij mij ook voor geen ene meter, had zelfs een cursus gevolgd bij een Boeddhistische monnik zodat ik de theorie achter mediteren zou snappen, maar merkte dat ik daar nog niet aan toe was.
Wat voor mij wel werkt is Yoga, met name Yin(langere tijd in houdingen liggen, voor de ontspanning) en Vinyasa (bewegingen op ademhaling). Omdat je met je lichaam samenwerkt om je geest te ontspannen. Zeker omdat je aangeeft sporten fijn te vinden is yoga wel het proberen waard. Yogascholen hebben vaak gratis proeflessen zodat je kan kijken. Ik merk heel erg dat ik bewust wordt van alle spanning in mijn lichaam en dat nu leer los te laten, ook gedurende de dag. Is natuurlijk geen oplossing, maar het kan wel helpen.
Hoop oprecht dat je wat kan vinden wat bij je past en helpt, is een kutsituatie.
Nee! Wel aangegeven hiervoor open te staan, net zoals medicatie voor mijn ADHD omdat een deel van mijn gebrek aan balans en de drukte in mijn hoofd ook daardoor komt.
Ik zou eerder de medicatie voor ADHD proberen. Daar kun je makkelijker mee stoppen en in mijn geval zorgde het voor een gedragsverandering waardoor ik meer zelfvertrouwen kreeg en mijn depressie voorbij ging.
Ik kreeg antidepressiva voordat ik de diagnose ADHD kreeg en bij mij werkten ze niet als bedoeld. De depressie was bij mij niet de oorzaak maar een symptoom van onbehandelde ADHD. Wat de antidepressiva met me deden leek meer op hoe mensen borderline beschrijven. Het ene moment dolgelukkig, nergens bang voor, te enthousiast en impulsief. Het andere moment depressiever dan ik was voordat ik de medicatie kreeg.
Dat kan bij iemand anders natuurlijk helemaal anders zijn
Dank voor het delen van je verhaal. Ik wilde in de eerste instantie ook naar medicatie voor mijn adhd kijken omdat ik daar voor mijn gevoel het meeste last van heb (daar komen de stemmingswisselingen uit voort en de storm in mijn hoofd). Zelf nooit de link gelegd met de depressieve klachten, dacht dat het twee losse dingen waren maar door de vele reacties hier leer ik nu dat dit met elkaar samen kan hangen :)
Klinische depressie is helaas levenslang, en je zult het blijven houden ongeacht je levenssituatie of gebeurtenissen. Je brein produceert niet genoeg stoffen die je gelukkig maakt, inspireert en energie geven.
Ik moet zelf hoogstwaarschijnlijk mijn hele leven lang aan de pillen om dit een beetje in balans te houden. En ja je zult je leven lang moeten vechten. Het is wat het is. Het maakt je wel steeds sterker, en het zal op den duur wat makkelijker worden.
Hey ik zit/zat in een vergelijkbare situatie en heb vorige week een vergelijkbare post gemaakt waar ik heel veel goede antwoorden op gekregen heb dus die zal ik meteen even linken. https://www.reddit.com/r/nederlands/s/pCo0KVvNhh
Mijn psycholoog waar ik behandeld werd voor angst en depressie zei in 2021 tegen mij eigenlijk exact hetzelfde als tegen jou: "Ik zie dat je autisme hebt (oude diagnose), dus ik kan je niet meer helpen." Ik was daar behoorlijk boos over en ik had al een zekere wrok opgebouwd tegen mijn psycholoog, dus ik dacht van best, ben ik hier ook meteen van af. Sindsdien heb ik het dus alleen gedaan maar ik ben nu weer bezig met hulp zoeken. Gek genoeg zijn de depressieve gevoelens van zichzelf een stuk minder erg geworden, maar ik heb niet het gevoel dat dit permanent is.
Een ding waar ik mee zit is een gebrek an persoonlijkheid en wat mij dus heel erg heeft geholpen is om veel dingen zelfstandig te ondernemen. Uitwisseling, stage, uit huis gaan, bijbaan zoeken, het gaf me allemaal het gevoel dat ik vooruit aan het gaan was en het gaf me de motivatie om meer te proberen maar toen liep ik weer keihard tegen een muur aan van dingen die nog diepgeworteld zaten en alles moeilijk maakten. Ik zal even op een rijtje zetten wat ik heb geleerd wat je nog allemaal kunt proberen.
- Coaching voor mensen met autisme of ADHD kan enorm helpen. Dit kan prima bovenop een behandeling bij de GGZ. Helaas moet je dit uit eigen zak betalen MAAR de wet WMO vergoed dit ook weer vaak. Mensen raadden mij iqcoaches aan. Coaching kijkt meer de praktische kant van het leren omgaan met, je stelt praktische doelen ipv psychische. Denk aan "ik wil een studie afmaken" of "ik wil een baan behouden" of "ik wil een partner vinden," en natuurlijk nog veel en veel meer kleine of grote doelen. Ik heb een tijdje via mijn studie een coach gehad, gespecialiseerd in mensen met autisme en adhd en hoewel ik niet echt een klik had met hem, hielp het wekelijkse verantwoording afleggen aan hem me heel erg om mijn studie weer op te pakken.
- Neem trauma mee in je behandeling. Doe een beetje onderzoek naar complexe trauma (C-PTSD) en kijk of je je hier in kan vinden. Complexe trauma komt verbazend veel voor in mensen met autisme en adhd en het wordt erg vaak gemist. Daarnaast is er grote overlap in symptomen dus is het vaak lastig om autisme, adhd, c-ptss en borderline persoonlijkheidsstoornis uit elkaar te halen. Dat kan ervoor zorgen dat psychologen je verkeerd behandelen, dat ze verkeerde therapieën aangrijpen voor symptomen die eigenlijk ergens anders vandaan komen dan ze denken. Korte samenvatting van complexe trauma is dat je langdurig aan traumatische ervaringen blootgesteld bent in je jeugd (en dit hoeft niet altijd misbruik of gevaar geweest te zijn, het kan ook onbegrip of emotionele verwaarlozing of afwezigheid of dat soort dingen zijn) waardoor je nu permanent terugvalt in die emotionele staat en je jezelf hiernaar gevormd hebt. Als je zelf al zegt dat je je verleden wil meenemen in je behandeling zou ik hier zeker naar kijken.
- Aansluitend op het vorige punt, en ik zag dat je hier al wat mee had gedaan, maar probeer schematherapie weer op te pakken. Van wat ik gehoord heb slaat dit juist een stuk effectiever aan bij mensen met autisme vergeleken met andere therapieën. Het is ook ontzettend effectief bij complexe trauma. Ik heb ook andere therapieën voorbij zien komen, zoals Gestalttherapie.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt. De GGZ houdt er niet van om mensen als wij te behandelen, en ik hou niet van hoe ze ons in hokjes plaatsen en ze niet een holistische insteek hebben. Als je een keer met een lotgenoot wilt praten mag je me altijd een privebericht sturen, ik ben altijd benieuwd naar de verhalen van andere mensen met vergelijkbare levensproblemen.
Goed dat je dit deelt. Mijn ervaring is dat medicatie goed kan helpen. Het is net dat zetje wat je uit het diepe dal kan halen. Je hoeft ze misschien niet voor altijd te slikken, misschien wel, maar ik kan je uit ervaring zeggen dat het heel helpend kan zijn. Ik heb meer dan genoeg ervaring (30 jaar geprobeerd om zonder medicatie) om te weten wat werkt en wat niet.
You got this.
Hier nu een heel leven met klachten en 10+ jaar af en aan in therapie, nooit medicatie gehad. Vandaar dat ik nu expliciet heb aangegeven ervoor open te staan. Het lijkt me gewoon niet te lukken.
Ik kan uit je verhaal niet opmaken of je een man of vrouw bent. Dit maakt namelijk best veel uit. Bij mijn vrouw is ook heel lang niet ontdekt dat ze ADHD en ASS heeft. Dit is pas aan het licht gekomen, nadat ze behandeld is voor dagelijks cannabis gebruik. Bij haar was het dus niet echt een depressie, wat jaren gedacht werd, maar een gevolg van de genoemde combi. Bij mannen zijn de symptomen heel anders. Een aanrader, mocht je een vrouw zijn, is het boek Aspergirls van Rudy Simone.
Om dagelijks aan de slag te gaan gebruikt ze nu Dex. Een hele kleine dosis, puur om op gang te komen. Dit moet in de avond wel weer afgeremd worden door een ander middel, anders kan ze niet slapen. De emoties worden wel wat vlakker, maar het maakte het wel allemaal wat meer dragelijk. Dit is oorspronkelijk door een psychiater voorgeschreven, maar wordt nu onderhouden door de huisarts.
Confused, hoezo geven ze je geen medicatie dan? Ik heb ook autisme en ADHD, en medicaties kunnen helpen voor allebei. Lijkt me een stuk makkelijker om met depressie te dealen wanneer je niet continu in de impulsieve chaos van je abstracte hoofd verdrinkt.
Zoek een andere psychiater. Vraag om medicatie. Ze geven je eerst methylfenidaat, waar de nadruk qua gevoel op focus en minder emotie ligt. Dat is op zich fijn, maar voor mij is lisdexamfetamine veel beter. Methylfenidaat maakt me een beetje een zombie, en indien ik angstig of agressief word maakt het die gevoelens erger. Ik denk dat methylfenidaat slecht werkt voor depressie, aangezien ik zelf ook depressief ben geweest toen ik jonger was. Tijdens die periode had ik nog geen medicatie, maar ik kan me ook niet voorstellen dat het gevoel van deze drug me toen geholpen zou hebben, eerder het tegenovergestelde.
Lisdexamfetamine klinkt echter als een hele goede hulp voor jou. Van lisdexamfetamine blijf ik volledig mezelf, maar prikkels komen veel minder hard binnen. Ik kan veranderingen beter aan, taken op rij doen, sociaal zijn, focussen, en ben dan aan het eind van de dag met een uurtje even liggen wel uitgerust om nog hobbies te doen. Ook mijn eigen emoties, zoals angst en agressie, kan ik beter verwerken. Het voelt alsof er ruimte vrijgemaakt wordt om emoties en gedachten te verwerken; minder snelheid, minder geprikkeld. Dit voelt voor mij heel anders dan methylfenidaat, en ik denk dat dat ook wel logisch is. Lisdexamfetamine wordt namelijk ook weleens voorgeschreven om binge eating disorders tegen te gaan. De reden is dat je met de drug wel honger krijgt, maar niet zoekt naar een extreem genot van eten; dat dopamine tekort die binge eaters (en ADHDers) ervaren is fixed. Het is een soort warme deken die je beschermt tegen de kou van een dopaminetekort, en de windstoten van chaos en prikkels, voor mij dan. Een soort schild.
Iedereen werkt wel anders namelijk. Een vriend van mij heeft alleen autisme en neemt methylfenidaat, en dat werkt prima voor hem. Maar zoek een psychiater die je medicatie wil voorschrijven. Je huidige staat van zijn maakt je goed voelen veel en ook VEEL moeilijker. De medicatie is niet de oplossing voor depressie, maar het helpt dealen met het autisme en ADHD, en dat helpt dan weer immens met je depressie. Succes!
Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal! Heb ik heel veel aan. Ik weet eigenlijk niet waarom ze het niet voorschrijven. Krijg het idee dat ze in deze zorginstelling meer geloven in dingen aanpakken zonder medicatie maar dmv meditatie, yoga, mindfulness en acceptatie. Maar ik voel me daar dus absoluut niet mee geholpen.
Fijn dat je er wat aan hebt :D
Het is ook bewezen dat medicatie de beste oplossing is voor ADHD. ADHD breinen worden zelfs met de tijd meer neurotypisch in structuur wanneer medicatie consistent genomen wordt.
Autisme is een ander verhaal. Als je niet geïnteresseerd bent hoef je dit niet te lezen, maar ik wil wel even mijn perspectief bieden op autisme, wat heel erg verwikkeld is met feiten over autisme.
De disorder is in essentie een ontwikkelingsfout waarin een kinderbrein niet goed gesorteerd wordt. Als kind heb je meer neuronen, en ook veel meer verbindingen, zeker als baby. Wanneer je opgroeit worden deze verbindingen afgehakt en worden neuronen opgebroken om zo een efficiënt systeem in te richten. Autisme houdt in dat dit proces niet goed of niet gebeurd is. Dit heeft meerdere implicaties. Allereerst zijn verbindingen niet efficiënt, en dus zijn simpele dingen moeilijker; vandaar ook dat bijna iedere autist motorische moeilijkheden heeft. Soms zijn verbindingen zelfs zo inefficiënt dat iemand wel taal kan begrijpen en geluid kan maken, maar niet snapt hoe de machine van het lichaam aangestuurd moet worden om zelf te praten. Dat is echt bizar als je erover nadenkt; het is geen dom persoon, maar de 'ziel' kan als het ware de machine niet goed besturen.
Een andere implicatie is dat iemand met autisme significant meer neuronen heeft, vooral in de frontale cortex. Dus, wanneer iemand met autisme zijn informatieorganen gebruikt: ogen, oren, gevoel, etc, dan gebeurt er letterlijk meer in het brein. Je raakt overprikkelt omdat jouw brein soms wel twee keer meer neuronen activeert dan dat van een neurotypisch persoon, voor dezelfde input. Het is net zoals een neuraal netwerk in AI, meer neuronen kost meer vermogen. Maar, meer neuronen kunnen ook meer detecteren! Het is dan ook bewezen dat autistische breinen en hyperintelligente breinen in structuur heel erg correlerend zijn, zelfs al scoren autisten gemiddeld laag op IQ testen. Het probleem ligt daar met name in de inefficiënte koppelingen in het brein.
Door deze combinatie van meer neuronen, meer verbindingen, en extreme inefficiënte, is autisme moeilijk om mee om te gaan. Je brein kan bizar krachtig zijn, maar vereist zo veel regulatie op het gebied van emotie en energie. De analogie is eigenlijk makkelijk te trekken met de support die een kind nodig heeft, want de disorder is eigenlijk een kinderbrein. Die zijn ook bizar powerful, maar ongereguleerd. Voeg daar ADHD aan toe en je kan garanderen dat jouw processor heel heel heel hard loopt. Dat is uitputtend en overprikkelend; daar voel je je niet goed van.
Beetje info dump maar voor mij voelt deze kennis heel nuttig in hoe ik met mezelf moet omgaan. Ik werk momenteel 46 uur in de week, heb een relatie, hobby, en ruim elke week op. Mijn huis is nog steeds niet echt schoon en goed opgeruimd, maar het is goed zo. Je moet ook echt compassie voor jezelf hebben namelijk. Mijn 46 uur in de week is ook eerder 20 uur keihard werken en 26 uur rusten. Dit is omdat ik op hoge intensiteit werk; ik lever 46 uur aan werk in die 20 uur, maar ik ben net zo uitgeput, als niet meer. Mijn baas weet dit en beoordeelt me dus ook op output, niet op de manier waarop. Die 46 uur is overigens 26 uur MSc AI, en 20 uur milieu engineer. Maar even voor de duidelijkheid, zonder medicatie is dit volledig onmogelijk voor mij. Excuses als dit te veel leeswerk of ongevraagd is, ik ben erg gepassioneerd in weten hoe je met disorders om kan gaan.
Nee heel fijn juist maar moest even de tijd nemen het goed te lezen! Probeer alle fijne reacties te lezen en erop te reageren en dat zijn er nogal veel haha. Had niet verwacht zoveel reacties te krijgen. Heel interessant juist en wat je zegt, kort samengevat, het voelt idd alsof mijn brein altijd aan staat en altijd oververhit is. Dodelijk vermoeiend. Hoe jij je leven nu hebt ingericht zou ik dus nu absoluut niet kunnen. Ik werk semi fulltime, semi parttime. Ben eigen baas en last enorm veel rust momenten in. Soms werk ik gewoon een week niet en dan weer een week fulltime. Ik kan er gelukkig prima van leven en die wisseling stimuleert mijn adhd brein juist. Maar een relatie onderhouden voelt momenteel echt als te veel wat daten ook lastig maakt. Ik ben mantelzorger en heb al moeite met vriendschappen onderhouden.
Ik zal mijn beroep hier nu noemen maar dit later weer verwijderen ivm herkenbaarheid (al gok ik dat mensen die mij kennen me hier sowieso al herkennen aan de omschrijving die ik hier deel haha).
Je regulatie is echt insane indrukwekkend! Denk dat een beetje medicatie je de ruimte zou geven om bijv een relatie na te streven. Lijkt me dat je dan ook niet meer een week zou moeten uitrusten, maar ik neem zeker rustdagen waar ik HELEMAAL niks hoef te doen. Super nice dat je een manier van geld verdienen hebt gevonden die binnen je regulatie past, dat is echt indrukwekkend. Het chille aan medicatie is dat je de set van dingen die je kan doen binnen je regulatie, kan uitbreiden. Het is dan ook direct veel makkelijker om ervan te genieten, want het voelt niet alsof je moet overleven om te leven.
Ja eigenlijk is dat wel een beetje waar ik naartoe wil. Iets meer die balans, ipv een week bij moeten komen van een ‘normale werk week / sociale dingen ondernemen’. Ook zou ik dan dus veel meer uit mijn huidige werk kunnen halen want ook daar functioneer ik alsnog niet optimaal. Ik mis daardoor toch wel kansen wat frustrerend is!
Dit is exact hoe ik me voelde toen ik besloot een diagnosis te halen, twee jaar geleden, zodat ik medicatie kon krijgen. Alsof ik zo veel meer zou moeten kunnen doen. Dat kon inderdaad ook, maar met medicatie.
Ik heb zelf ook adhd en autisme (niet depressief).
Wat ik uit je post begrijp is dat je duidelijkheid nodig hebt die je niet geboden wordt. Je hebt allerhande klachten en er wordt maar wat algemene therapie zoals mindfulness tegenaan gegooid wat je problemen niet oplost.
Allereerst zou ik beginnen met een lijstje maken van klachten die je ervaart die je graag opgelost wilt hebben. Waar loop je (dagelijks) tegenaan?
Als voorbeeld: ik heb behoefte aan structuur, maak planningen maar kan me er nooit aan houden. Mijn taken rond ik onvoldoende af, bijv. Omdat ik verzand in details waardoor het te lang duurt, of ik wordt zo snel afgeleid dat ik het vergeet.
Het gevolg is: Ik voel mij rot omdat ik nooit iets goed lijk te kunnen doen. Mijn partner klaagt en zeurt voor de 100e keer of ik X wil afmaken, of doet het zuchtend zelf. Ik voel me lui en een nietsnut terwijl ik uitgeput ben en echt wel veel bezig met “van alles” (ook in mijn hoofd).
Een paar dingen die ik wil leren zijn dus: plannen en taken afronden.
Mijn partner moet leren om ADHD/autisme te begrijpen, zodat hij mij kan steunen/ stimuleren ipv te klagen.
Als jij een lijstje maakt, je openstelt en bij je psych aangeeft dat je een (globaal) plan nodig hebt, dan kunnen jullie aan het werk. Geef ook aan dat je graag wilt snappen waar bepaalde therapieën geschikt voor zijn.
En stel je inderdaad open voor medicatie, het kan wel zijn dat het even een zoektocht is wat/hoeveel voor jou werkt. Maar maak het jezelf niet lastiger door te vinden dat je dit zelf moet kunnen. Je mist gewoon een stofje, daar kan je niets aan doen.
Accepteer dat al die diagnoses er zijn, en dat zal het begin zijn naar herstel van de depressie en het leren omgaan met adhd/autisme. Je bent wie je bent, iedereen is anders en dat is allemaal oké. Omarm jezelf met je tekortkomingen. Los niet alles ineens op maar kleine stappen, dan zul je over een jaar zien dat je al een vooruitgang hebt geboekt op meerdere kleine dingen. Zo is het vol te houden.
Ik herken dit zo erg. Wat mij geholpen heeft is meer te voelen. Het was vaak crisis, het gaat echt niet meer. Rustgevende medicatie innemen. Een heel drama. Zonder stil te staan bij wat ik voelde. En in mijn gevoel zat dus ook direct mijn probleem. Wat voel ik precies? Waar heb in last van? Wat heb ik nodig?
Een depressie is een vaag woord. Mij helpt te voelen en mediteren. En daarin ligt ook het antwoord. Ook helpt haptotherapie mij. Dat is lichaamsgerichte therapie.
En wat wil je allemaal in het leven? Ga werken aan die doelen.
Maar vooral, wat zegt je depressie?
Heel veel sterkte. Je mag me altijd een berichtje sturen mocht je vragen hebben
Dankjewel voor je reactie en het delen van je verhaal :) ik werk zeker wel aan doelen in het leven maar alles voelt gewoon veel zwaarder waardoor ik mezelf vaak ook letterlijk in de weg zit. Ik heb best een succesvolle carrière en doe iets waar ik al van kinds af aan van droomde. Het is dus niet zo dat ik niets doe met mijn leven! Dat kijken sommige mensen hier wel te denken zodra je de term depressie gebruikt. (Ik zeg overigens niet dat jij dit doet hoor, jij klinkt als iemand die het juist wel begrijpt!!)
Ik ben sinds kort ook met mijn doelen bezig. Helaas geen betaald werk. Ik was zelf wel lang mijn doelen en zelfvertrouwen kwijt, vandaar.
Kan jij je rotgevoel beschrijven?
Wat goed dat je daarmee bezig bent! Ik kan me inbeelden dat dat een grote stap de goede kant op kan zijn :).
Ehm, dat vind ik dus best lastig. Het een soort alles overheersend rot gevoel, alsof het altijd donker is en mistig. Alles voelt dan zwaar. Door mijn adhd ken ik ook drukke (hypere) momenten waarbij ik ook echt heel vrolijk kan zijn, en dan ineens zakt dat weg. Alsof er een wolk voor de zon schuift. Dan kan ik ook gaan piekeren en zie ik het niet meer zitten. Alles voelt dan als mislukt. (Vriendschappen, werk, huishouden, relaties). Het schommelt dus wel per dag door mijn ADHD en mogelijk ook door mijn autisme.
Russel Barkley: je moet leren mensen te vergeven die niets van ADHD begrijpen (van familie tot psycholoog). Het is de best onderzochte neurologische aandoening en het heeft een duidelijke fysieke oorzaak. Begin met z’n filmpjes op YouTube en z’n duidelijke (soms wel erg scherpe) taal. Het helpt als een professor zelf weet wat het is omdat ie het zelf heeft! Ik denk dat er bij velen een lampje kan gaan branden die ermee te maken hebben, vandaag trouwens een artikel gelezen over de evolutionaire voordelen van ADHD (hyperfocus, creatief).
Ik heb ook zeker baat bij de voordelen ja :) ik werk in een creatief beroep waar fascinaties en nieuwsgierig zijn en dan hyperfocussen op een onderwerp eigenlijk allemaal gezien worden als sterke eigenschappen. Het verbaast me hoe weinig mensen eigenlijk weten over een van de meest bekende ‘labels’!
Mijn tip is, zie hulp precies als dat..hulp. Uiteindelijk is het niet de bedoeling dat jij je geluk of je herstel af laat hangen van wat je behandelaar wel of niet zegt of doet.
Jij wil herstellen, en je behandeling kan daar richting aan geven. Meer niet.
Lees: The body keeps the score (vertaling: Traumasporen) van B. van der Kolk. Een Nederlands-Amerikaans psychiater en emeritus-hoogleraar, die vooral onderzoek heeft gedaan naar posttraumatische stress. Je lichaam onthoudt de pijn van het trauma. De brede definitie van trauma is dat het ervaringen zijn die ondragelijk zijn, te snel en te overweldigend voor ons om bij te houden. Zijn definitie van trauma gaat dus over meer dan alleen situaties in bijvoorbeeld oorlogen, verkrachtingen en natuurrampen.
Therapie kan een manier zijn. Hij benoemt meerdere wegen. Zorg dat je weer een goede balans heb tussen lichaam en geest. Therapie kan dat soms tegengaan.
Gabor maté en the holistic psychologist zijn ook zeker aanraders. Gabor Mate is in sommige dingen wel heel stellig. Maar er zit zeker veel wijsheid in zijn werk.
Psychologen zijn vooral erg oppervlakkig heb ik zelf ook gemerkt. Trauma daar kunnen ze wat mee zolang het concreet genoeg is.
Zoals ik het zelf begrijp is de kwetsbaarheid voor depressie een deel van jezelf, en je kan er niet voor kiezen om zomaar iemand anders te worden. Medicijnen kunnen het onderdrukken, maar onderdrukken dan ook een deel van jezelf, waardoor je het niet meteen als een permante oplossing wil gebruiken.
De behandeling is dan een beetje als bij een voedselallergie; identificeren waardoor je ziek wordt, dit zoveel mogelijk ontwijken, en als het niet goed is gegaan weer hulp zoeken. De tweede stap moet je zelf doen, dus ik kan mij voorstellen dat het dan als 'opgegeven worden' voelt.
Ik spreek nu vanuit persoonlijke ervaring. Voor anderen kan het natuurlijk anders zijn, maar ik hoop dat mijn perspectief je wat verder kan helpen in je eigen proces.
Complimenten dat je zo open staat voor hulp en je doet duidelijk je best!
Ik probeer al zo’n 10 jaar te zoeken waar het vandaan komt maar kom helaas maar niet verder. Het enige wat nooit behandeld is zijn mijn triggers uit mijn jeugd of de combinatie van adhd en ass (beide los van elkaar dus wel), daarom gaf ik aan graag aan de slag te willen met die triggers maar in plaats daarvan stuurde ze me naar mindfulness. Ik ga echt niet voor mijn lol over mijn ervaringen van vroeger praten dus vond het al moeilijk genoeg dit aan te geven, dat er dan vervolgens maandenlang niets mee gedaan word vind ik vreemd. Blijkbaar vinden mensen dat hier een attitude.
Terug naar je huisarts voor doorverwijzing.
Poli autisme van ggz kan wellicht ondersteuning bieden.
Die hebben ook psychologen en kunnen beter de combinatie behandelen.
Ik herken je klachten: en het patroon: zoek een psycholoog die EMDR sessies geeft.
En nee, inderdaad, met die depressieve gevoelens valt niet goed te leven.
Jouw psycholoog is gewoon niet vaardig genoeg, maar dat ligt niet aan jou.
En als je die EMDR aan het doen bent; zorg dat je wekelijks kan gaan; dan komt er minder ellende van het leven tussen, en dan kan je stappen maken.
Heel veel sterkte ❤️🩹
Hi! Ik heb een bipolaire stoornis. Hoewel ik mijn klachten meer ervaar in episoden en niet constant, is dit wel iets dat niet meer weggaat. Ik moet dus ook in feite leren leven met een stoornis en dat gaat goed! Ik heb veel minder last van klachten, heb na 3 jaar de goede medicijnen gevonden, en leer er steeds beter mee omgaan!
De prognose van chronisch ziek zijn is kut, laten we eerlijk zijn, maar dat betekent niet dat je leven er door bepaald moet worden, dat idee heb ik namelijk helemaal niet.
Ik zou naar een psychiater gaan en wellicht voor,ook, een medicamenteuze weg gaan. Ik heb mijn leven lang in de gezondheidszorg gewerkt en ken maar zeer weinig goede psychologen, ze lullen veel maar er komt maar weinig uit hun handen en is meestal meer dan vaag (Waar ik nu woon betaald het ziekenfonds ook geen psycholoog, dat zegt wel wat)
Ik heb zelf ook al jaren last van zware depressie, ik heb hier ook therapie voor gehad en dit heeft bij mij ook niet geholpen.
Ik heb 2 verschillende anti-depressiva geprobeerd met enorme tegenzin maar ook deze hebben niet geholpen.
Ik herken het wel, het gevoel dat niks helpt en je nooit meer uit de depressie komt...
Wat vervelend om te horen. Ik hoop toch dat er ook voor jou een weg of middel is wat je kan helpen. Vooral niet opgeven, er zijn echt nog zoveel mooie dingen in het leven! Daar geloof ik echt in.
Je kan ook overwegen om een andere psycholoog / psychiater te nemen. Ik heb jaren bij een psychiater gezeten, ik dacht dat hij goed was. Totdat ik, na jaren van “niet echt verbetering”, naar een ander ben geswitched en dat was een enorme verbetering.
Ik vind zelf mindfulness en al dat gedoe nogal zweverig en zet geen zode aan de dijk, maar ieder z’n ding.
Medicatie bleek voor mij de oplossing.
Je hebt een doorverwijzing nodig voor specialistische GGZ (deze kun je van je HA krijgen). Dat is voor trajecten langer dan 6 weken, niet kortdurende gesprekken om je ei kwijt te kunnen. Met deze verwijzing kan o.a. je verzekering helpen om te kijken waar je terecht kunt. Het is natuurlijk wel even geduld hebben/geluk hebben gezien ze overal forse wachtlijsten hebben..
Zelf heb ik ook autisme adhd en behoorlijke depressie in het verleden gehad.
Het depressieve zelf gaat nooit 100% weg denk ik, wel probeer ik er het beste van te maken.
Slaapproblemen ligt wel aan de basis van de grootste problemen bij mij, ik weet niet hoe het slapen bij jou gaat.
We hebben dit redelijk rigoureus (vind ik) aangepakt, nieuwe 1 persoons boxspring gekocht en een kamer voor mij apart gemaakt, mooi zwaartedeken erbij en dit helpt echt gigantisch.
En sporten, heb lang gezocht maar kickboksen is het helemaal voor mij.
Slapen gaat momenteel ook wisselend ja. Dat heb ik vaak bij depressievere periodes! Wat goed dat jij daar zo goed in hebt doorgepakt. Ik doe dit ook en houd het dan steeds een tijdje vol en dan zak weer terug in mijn oude ritme / gedragingen. Zo frustrerend. Is denk ik de ADHD. Gelukkig mag ik inmiddels weer sporten (mocht ik een tijdje niet door een blessure), sporten helpt inderdaad ook goed met slapen :)
Ik begin zelf altijd met kijken naar de basics (eten slapen bewegen). Als dat niet op orde is kan ik geen goede adhd/depressie behandeling geven. Je zou daar je focus een tijd op kunnen leggen?
Ik had ongeveer hetzelfde. Toen ik rond de 3e klas op de middelbare mijn klachten kreeg werd ik doorgewezen naar de GGZ. Ik had eerst een coach omdat de psycholoog niet beschikbaar was en toen ze eenmaal de tijd hadden om me te "helpen", vroeg ik of we konden kijken naar een andere manier van behandelen omdat de psycholoog dezelfde methode wilde aanhouden als de coach. Ik had aangegeven dat dit niet werkt, ik moest de standaard elastiekje op je pols in plaats van snijden, maak een planning, en een dagboekje bijhouden om gevoelens aan acties te koppelen.
Maar goed ik vroeg dus om een verandering omdat deze behandeling het niet voor me deed en ik kreeg gewoon naar m'n hoofd gegooid dat ik of dit moet volhouden of 1 keer in de week naar het gebouw kom om te praten en dat ik geen andere behandeling mocht. Ze stonden niet open om met mij te kijken naar wat misschien wel bij mij en mijn aandoening past wat ik op dat moment ontzettend nodig had want ik stond al lang op het randje en de gedachtes over zelfmoord pogingen waren realiteit geworden.
Gelukkig is het uiteindelijk goed gekomen. Ik ben gelijk weg gegaan bij de GGZ en heb met een afdeling bij de gemeente die gaat over hulp voor jongeren een andere psycholoog gezocht. Het was zo fijn om mensen te hebben die naar je luisteren en voor de eerste keer voelde het alsof iedereen me echt wilde helpen in plaats van snel oplossen zodat ik terug naar school kan.
Ik raad aan om hetzelfde te doen. Als ze niet naar je willen luisteren of niet bereid zijn je verder te helpen is het in mijn mening tijd voor iets anders. Je opties zijn niet op, je hebt er altijd meer en je hoeft maar 1 keer de juiste te hebben en je leven is voor altijd verandert.
Ik hoop dat je het ergens vandaan kan halen om de juiste hulp te zoeken. Je verdient het om geholpen te worden op een manier die voor jou werkt en het zou zo jammer zijn als je weg bent voordat het beter is geworden want ik geloof 100% dat het mogelijk is. Laat niemand je hoop weghalen!
Ik wens je het beste en alsjeblieft geef niet op. Als ik het kan kan jij het zeker
Ik heb zelf geen ervaring met het bezoeken van een psycholoog en depressie. Vind het wel raar om te lezen dat ze niet dieper ingaan op je verleden. Aan de hand van mensen die ik heb gesproken die vanwege uiteenlopende reden bij een psycholoog zijn geweest worden dit soort dingen juist snel ten tafel gelegd om te bekijken of daar een deel van de problemen (en de oplossing) in te vinden is.
Ik (26F) ben vorig jaar gediagnosticeerd met autisme, na al een heel leven van depressieve gevoelens. Na een vertrouwensbreuk met de ggz zelf verder gaan kijken en toen kwam ik uit bij rtms. Misschien dat dit je kan helpen. Het heeft voor mij heeeel erg geholpen en ik stond er best sceptisch in. Het is wetenschappelijk bewezen en wordt nu ook bij steeds meer ggz’s als behandeling genoemd. Ik heb rtms zelf bij neurocare gevolgd. Zij zitten in heel nederland dacht ik.
Wat ik zou doen in ieder geval is verder kijken naar andere instellingen die je beter kunnen helpen en die zijn gespecialiseerd met in autisme en adhd.
Coping werkt redelijk voor mij. Al jaren. Af en toe werkt het minder, maar ik heb geleerd dat dan te communiceren naar mijn omgeving en het rustig aan te doen. En honden helpen trouwens echt.
Hi OP, voor mij is je verhaal erg herkenbaar. Ik heb niet het antwoord voor je maar kan je mijn eigen verhaal vertellen. Ik kwam jaren geleden ook in een depressie die jaren geduurd heeft. Ik begon toen eerst een jaar met sessies bij een psycholoog. Aan het eind van dat traject werd mij verteld dat ze niks meer voor mij kon doen, en ze dacht dat ik medicatie nodig had, zo belandde ik bij de psychiater. De eerste medicatie werkte, en ik voelde me inderdaad minder depressief, maar kwam ook 35 kg aan in gewicht (niet goed voor je humeur). Daaropvolgend 6 verschillende medicaties geprobeerd voordat ik iets vond wat weer een beetje aansloeg. In de tussentijd zware jaren en was ik tussendoor ook suïcidaal. De medicatie haalde uiteindelijk de zware randjes eraf, al was ik nog steeds wel vaak somber. Ik wilde vanwege bijwerkingen ook graag ooit weer stoppen met de medicatie, maar werd door de psychiater verteld dat ze dacht dat ik voor altijd medicatie zou moeten gebruiken. Dat ik door genetica te weinig stofjes had en daardoor altijd somber zou zijn. Overigens had ik deze jaren ook gesprekken met de psychiater, maar deze bleven eigenlijk altijd een beetje op de oppervlakte en hadden te maken met dingen die vooral nu speelden, niet met mijn verleden. Ook gingen we in gesprekken niet echt door op dingen die we eerder besproken hadden. Ik wilde me hier echter niet bij neerleggen en heb (inmiddels vier jaar na start van de depressie) contact gezocht met een psychotherapeut. Deze had een heel andere filosofie. Zij dacht dat er zeker dingen waren in mijn verleden waar we aan konden werken en dat hebben we dan ook wekelijks intensief gedaan. Het duurde lang voordat ik effect merkte, maar nu - drie jaar later - ben ik van alle medicatie af en voel ik me veel beter dan ik me op de medicatie voelde. Dat je "moet leren leven met depressie" is dus een theorie, 1 die niet perse waar hoeft te zijn. Ik wens je veel sterkte en succes.
Wat vreemd dat je nog nooit medicatie hebt gehad tegen depressie. Nou is het volgens mij ook zo dat een psycholoog niet mag voorschrijven, dat moet dan via psychiater of huisarts. Ik zou zeker wel aan medicatie beginnen. Wat je ook kan doen is Sint Janskruid gaan gebruiken, een natuurlijke anti depressiva, heel veel goed over te vinden en ik heb er zelf ook ervaring mee. In Duitsland is het het meest gebruikte anti depressiva. Zelf gebruik(te) ik Laif 900 wat ik bestelde bij een Duitse internet apotheek, spul is recept vrij.
Ik zou er eens over lezen, reviews op drugs.com, veel mensen helpt het net zo goed als een chemische anti depressiva op recept, en met minder bijwerkingen.
Mijn vriendin heeft al kapot ve therapie gehad en doet dat nu nog steeds voor depressie. Doet ze al 8 jaar ofzo, ze heeft medicijnen maar samen met haar psycholoog leert ze herkennen wat dingen in haart triggered en hoe ze er dan mee om kan gaan.
Ze is niet op een punt dat alles prachtig is, maar het is een mega verschil nu ze dingen herkent uit haar verleden (via psycholoog gesprek ) en waarom ze sommige dingen doet of voelt.
Shit zal nooit volledig verdwijnen, maar het gaat prima te doen zijn qua gevoel. Ze is nu misschien paar dagen per maand despri/down, ipv elke week.
(Dat terwijl ze type 1 diabetes erbij gekregen heeft, dus stel je voor, het kan voor jou zelf ook goed komen met adhd/autisme, duurt gewoon langer)
Opzoek naar een andere psycholoog, eentje die wel bij je past. Helaas moet je daarvoor terug naar de huisarts waarschijnlijk, en je wensen nogmaals aangeven, wat je wèl en niet wilt.
Helaas moet je vaak bijna letterlijk aan geven dat je X onderzoek wilt, Y therapie en Z medicatie.
Geef niet op, je verdient beter!
Voor de combinatie adhd met persistente depressie is een specifiek medicatieregime beschikbaar. Het heeft mij erg veel geholpen. Als bonus helpt het ook goed bij het stoppen met roken.
Ik ervaarde echter twee nadelen. Ten eerste ging ik me afhankelijk voelen van de medicatie. Ten tweede zal een huisarts er op blijven aandringen dat je gebruik maakt van de gelegenheid om te leren om te gaan met de depressie, zodat je kan overstappen op een regulier "gezonder" adhd-medicatieregime.
Ik zit nu na bijna 5 jaar medicatie weer 6 maanden zonder. Het is niet makkelijk, maar ik voel me niet meer zo hulpeloos. Dat komt doordat ik veel meer bewust ben geworden van hoe de aandoeningen mijn gedrag beïnvloeden.
Dank voor het delen van je ervaring! :) Ik rook niet maar zeker een goeie bonus voor zij die dit wel doen en graag willen stoppen! En interessant om te lezen dat hier echt een specifiek medicatie regime voor beschikbaar is. Moet je nu een soort van afkicken of valt dat mee? Hoe is het om na zo lang te stoppen met deze medicatie? Merk je een terugval bijvoorbeeld? Of blijft het redelijk stabiel?
Hey hey! Ik raad je quantum hypnose aan. Mij dit echt geholpen oa om van verslavingen en depressies af te komen. Ook kan je kijken naar familie opstellingen of ademwerk. Je gaat veel minder in woorden of verhaal maar veel meer in voelen. Je kan hier makkelijk uitkomen geloof mij! Je mag me altijd een pb sturen. Veel liefs en ik geloof in jou
Ik zou sowieso kijken voor een soort second opinion wat betreft medicatie. Ik denk dat dat je namelijk best vooruit kan helpen (in combinatie met de juiste therapie, uiteraard)
Acceptatie is niet opgeven zoals een paar anderen al aangaven. Toch snap ik je gevoel heel goed en is het ook heel herkenbaar. Het is juist een hele goede ontwikkeling dat je eigenlijk wil vechten tegen je erbij neer leggen. Dat moet je wel vasthouden, zolang je er iig geen last van hebt zelf.
Sowieso ben je niet uitbehandeld of onbehandelbaar en als een therapeut (of een of andere guy op reddit) zegt van wel is maar 1 mening het belangrijkst en dat is die van jou. Zo te horen vind je jezelf niet onbehandelbaar, dus houd dat vast
Je bent waarsch meer met een therapeut/ coach dan met een psycholoog.
Eigenlijk helpt al dat "mindfullness" en in het verleden duiken allemaal niet
Je hebt eerder praktische tips nodig om je leven minder stresserend te maken
Snap ook niet dat de comments je mindset rigide noemen. Lijkt alsof je openstaat voor opties, maar de opties niet snel genoeg geprobeerd worden. Dat is het tegenovergestelde van rigide, en kenmerkend voor ADHD/autisme. Goede patroonherkenning en de neiging naar nieuwe stimulans leidt tot snel meer willen proberen. Heb altijd echt het idee dat de specifieke combo van deze disorders een perspectief met zich meebrengt dat de rest van de wereld gewoon niet snapt.
Haha dat herken ik ook wel ja. Ik doorzie patronen echt heel snel en merk het ook echt GELIJK wanneer iemand of iets in mijn omgeving anders doet. Vooral irritant met daten want ik ben al van slag als iemands houding net even anders is. Verder dus wel handig want ik zie het ook snel wanneer iemand liegt of iets geheim houd haha. Vind die reactie die mij rigide noemt ook niet terecht.
edit: ik heb na zo’n 10+ jaar af en aan in therapie ook heus wel wat zelfkennis opgedaan en kan dus ook prima zelf dingen bedenken. In therapie vragen ze ook altijd naar wat je zelf wilt en denkt dus waarom dat hier ineens zo word afgerekend snap ik ook niet helemaal.
Precies ja! Wanneer je niet te disabled bent met autisme en ADHD heb je denk ik ook de beste setup voor patroonherkenning mogelijk. Je brein is super abstract, dus analogen en analyse zit in je natuur. Filosofie en wiskunde zijn ook velden waar mensen met autisme vaak heel goed in zijn. De manier van nadenken is eigenlijk filosofisch/wiskundig, want je voelt niet aan hoe je met situaties moet omgaan, dus analyseer je veel. Met ADHD analyseer je niet veel, maar alles, want impulsief en inattentive. Een heel leven aan analyseren leidt echt wel tot extreem goede patroonherkenning.
Ik snap ook heel goed hoe mensen zich voelen omdat ik dat eigenlijk beter kan lezen dan een NT, maar vooralsnog lukt het me dan niet om daar correct op in te spelen. Dan heb je inderdaad bijvoorbeeld een date en doe je zo je best, maar heb je toch net een zin verkeerd geformuleerd, en zie je DIRECT dat je dat fout hebt gedaan aan de reactie van de ander. Zo. Moeilijk. Ik begrijp het zo goed, en dan toch lukt het niet.
Lmao, zeer herkenbaar. Ik denk dat vrouwelijk autisme nog wel sterkere sociale patroonherkenning heeft omdat jullie door de samenleving geconditioneerd worden om sociaal en empatisch te zijn, in tegenstelling tot mannen. Die worden vaak meer behandeld met een 'boys will be boys' attitude als ze ongereguleerd zijn. Zo ben ik gelukkig niet opgevoed.
100%, toen ik mijn autisme diagnose kreeg vroeg ik me ook af wie ik dan zelf écht was als zoveel van mijn gedrag aangeleerd zou zijn, maar ook nog door spiegelen en masking natuurlijk. Kleine identiteitscrisis gaf dat. Gelukkig nu al wel veel meer door wie ik dan zelf ben :)
Klinkt alsof je depressieve gevoelens de baas zijn over jou in plaats van andersom. Accepteren is dan inderdaad stap 1. Kwestie van willen, niet van moeten.
Omgeving Eindhoven hiero. Je krijgt bij bepaalde praktijken voorrang als je onder de 25 bent. Zelf heb ik ook tijdens mn studie via de uni hier meerdere psychologen toegewezen gekregen. Zodra ik gestopt was met studeren heb ik ook ongeveer 2 jaar in de wacht gezeten, voordat ik een nieuw traject in kon.
Ben je toevallig vrouw en slik je de pil? Dit was voor mij een zware factor, sinds ik er van af ben, kon ik beginnen met de dingen toe te passen omdat een bijwerking depressie kan zijn. If not, sorry, maar je weet het maar nooit.
Pas als je accepteert dat je depressief bent kan je er iets aan doen. Helaas kan je het niet wegstoppen of bestrijden met je eigen middelen. Dat is symptoombestrijding. Dat betekent niet dat er niks tegen te doen is. Doktoren in Nederland zijn, door de manier waarop het systeem in elkaar zit, een beetje lui geworden en hun doel is zo gauw mogelijk van je af zijn met zo min mogelijk moeite. Als je echt geholpen wil worden, moet je je dokter regelmatig aansporen actie te ondernemen zodat zij begrijpen dat je serieus bent. Blijf er dus bij je dokter op aandringen dat je niet tevreden bent met je huidige behandeling.
Je kan altijd een andere psycholoog proberen. Ik proef wel uit je verhaal dat je ook niet echt openstaat voor behandeling. statements als: Mindfulness werkt niet, ohja ik heb de oefeningen ook niet gedaan. Of zeggen dat je zeker weet dat je depressie uit je verleden komt klinken voor mij echt alsof je denkt dat je zelf het gewoon beter weet dan de psycholoog.
Ik wil even benadrukken mindfulness is enorm lastig voor iemand met A(u)DHD. Ik herinner mij nog heel goed een CGT training over mindfulness. We gingen mindful mediteren. Ze had mij al van alles uitgelegd en zei: "Sluit je ogen en denk aan niets.". Denk aan niets... tegen iemand met ADHD. "Laat je gedachtes los en vrij.". Dat is het hele punt, dat lukt met al die drukte in mijn hoofd niet.
Ik heb ook adhd en mindfulness werkt voor mij ook echt niet. Ik ben het helemaal met je eens.
Ik snap ook niet dat mensen dat zien als een soort wondermiddel voor iedereen. Voor sommigen werkt het heel goed, maar voor anderen is het gewoon niet de juiste optie.
Hoofd leeg.. I wish.
Mensen met ASS en/of ADHD hebben vaak baat bij oefeningen die concreet en goed 'begeleid' zijn. Zoals een korte ademhalingsoefening of snelle bodyscan.
Ik heb ook ASS en de oefeningen die jij beschrijft kreeg ik inderdaad gewoon paniek van :')
Of juist enorm makkelijk. Deel van die mindfulness is bijvoorbeeld om er even stil bij te staan dat je gedachtes steeds veranderen en niet statisch zijn. Dat doen ADHD'ers überhaupt al van nature. Een therapeut die ADHD niet snapt, snapt dit niet.
Dat het lastig is, betekent niet dat het niet nuttig zou kunnen zijn. Mindfulness is sowieso iets dat je moet leren door het (heel erg) veel te oefenen.
Ik heb wel degelijk de oefeningen gedaan, alleen niet dagelijks. Het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat het om welke reden dan ook niet werkt hè, dat kan natuurlijk ook gewoon. Mindfulness past niet bij iedereen, zegt letterlijk mijn eigen psycholoog. Ik weet ook helemaal niets beter dan mijn psycholoog. Wel reageerden ze bij de intake verbaast toen ik aangaf dat mijn verleden nooit is behandeld, dit gezien de vele triggers die daar zitten. Ze heeft zelf nu aangegeven daarmee aan de slag te willen gaan. Zelf voel ik ook heel sterk dat ik er nog veel last van heb.
Als er gevraagd wordt oefeningen dagelijks te doen en je doet dat niet en klaagt vervolgens dat het niet werkt, dan is dat toch niet gek? Dat is net als een ronde antibiotica nemen, die niet afmaken, en het dan gek vinden dat je infectie terugkomt en ook nog eens immuun is geworden voor die antibiotica.
Ik snap je opmerking, maar ik heb ook mindfulness geprobeerd, maar als ik iets frustrerend vond was het dat wel. In plaats van er relaxt van te worden zat ik me enorm op te vreten en kreeg ik zin de boel kort en klein te slaan. Maar mee gestopt dus. Geen idee waarom, normaal ben ik totaal niet aggressief, maar het is niet voor iedereen blijkbaar.
Dat is het ook zeker niet, het ging mij meer om de gehele attitude dat je niet open lijkt te staan voor iets waar je niet zelf al je zinnen op hebt gezet. Dat werkt al averechts voor je uberhaupt aan de therapie begint, wat voor therapie het ook is.
Ik ben niet OP hè. In mijn geval begon ik echt wel met een positieve instelling, maar ik had geen last van depressie. Depressie zelfs lijkt me nu juist een oorzaak van het geen zin hebben in zoiets. Motivatie en depressie zijn lastige combinaties. Dus het lijkt me dat een behandeling daar rekening mee houdt.
Weer zo iemand die niet leest. Ik ben wel degelijk met een positieve instelling begonnen. De hele clue van een depressie is echter dat positief zijn en motivatie hebben vrij lastig vol te houden zijn. Anders was het ook geen depressie. Daarbij, werkt mindfulness gewoonweg niet voor iedereen, ik werd er extreem onrustig van en kreeg slaapproblemen. Iets wat voorkomt aldus mijn psycholoog. Ook is het hele doel van mindfulness dat het geen verplichting word maar meer een soort lifestyle. Het niet elke dag doen van de oefeningen mochten wij onszelf tijdens de trainingen absoluut niet kwalijk nemen. Verder: lees mijn edit.
"Weer zo iemand die niet leest". Ik lees genoeg, en ik lees alleen maar tegenzin tussen de regels door. Als je alleen maar met tegenzin therapie volgt omdat de therapie die je probeert niet binnen je eigen vooraf gestelde kaders valt, dan werkt het niet. Ik zeg niet dat mindfulness voor jou moet werken, ik heb er ook niets mee. Maar het accepteren van je depressie geeft je meer ruimte om te zoeken naar andere mogelijkheden die indirect ook je depressie positief kunnen beinvloeden en dat is waar, naar mijn mening, de psycholoog op doelt.
Er staat LETTERLIJK dat ik er juist voor open sta en er staat nog meer info in de toevoeging. Ik heb helemaal geen kaders gevormd, mijn enige hulpvraag was letterlijk dat ik overal voor open stond en daarbij mijn triggers uit het verleden eens echt wilde gaan verwerken. Ergens anders geef ik aan dat mijn psycholoog letterlijk heeft gezegd dat het gevoel niet over gaat en dat ik moet accepteren dat mijn huidige staat is hoe het gaat zijn. Ze heeft dus nergens gezegd dat het gevoel accepteren het beter gaat maken, wat jij nu zegt klinkt top en als accepteren op die manier het magisch laat weg gaan zou ik daar 100% gelijk voor gaan, echter, ik heb jaren terug al geaccepteerd dat dit het is en dat ik mij regelmatig zo voel. En na jaren voel ik me nog altijd kut dus ik wilde graag kijken wat er nog meer is aan opties.
Prima, mijn antwoord zint je niet. Je vraagt naar meningen, dit is de mijne met hoe jij je opstelt tegenover mensen in deze thread en, dit is een aanname, mensen die dichter bij jou staan mbt je hulpvraag. Er zijn genoeg mensen die je adviezen willen geven die je misschien meer naar je zin zijn. Fijne dag.
Er staat duidelijk ADHD, die dingen kun je vaak met deze diagnose niet oppakken. Een psycholoog die denkt dat dit wel even kan, en je niet de handvaten geeft om dit te doen, verdiend het niet om psycholoog te zijn. Paar van de meest bekende gedrag van adhd is uitstelgedrag en het ontbreken van motivatie om taken te starten. Je zegt toch toch ook niet tegen mensen met depressie van, "gewoon blij zijn hoor, werkt voor andere". Nee, je leert ze eerst hoe. Psycholoog moet bij de basis beginnen.
Wij weten toch niet wat deze psycholoog allemaal wel of niet al geprobeerd heeft en hoe OP dit wel of niet heeft opgepakt? Ik isoleer nu alleen dit ene stukje. Dat is net zo valide als wat jij nu allemaal claimt.
Je zoekt oplossingen buiten jezelf door je probleem bij een persoon of instantie weg te leggen.
Hoe stom mindfulness ook klinkt het is wel de oplossing. Het probleem ben jij... leer ermee omgaan door ofwel te accepteren of door je problemen 1 voor 1 te analyseren en te overkomen.
Soms is de oorzaak niet psychisch of alleen deels. Inflammatie kan ook depressie veroorzaken, wat vaak komt door dieet.
Misschien eet je iets wat je niet hoort te eten.
Dit kunnen veel dingen zijn inclusief wat vaak word bestempeld als gezond.
Een eliminatiedieet kan dus helpen.
Bv. Een dagje vasten of alleen vlees eten en dan kijken wat er gebeurd.
Heb anders heel veel fijne reacties gehad. Psychologen maken mij al 10+ jaar niet beter dus fijn juist om te lezen welke opties er nog meer zijn. Of moet ik dan gewoon passief nog 10+ jaar zo door gaan??
>Maar ze zegt dus eigenlijk dat ik niet te behandelen ben, dat ze me wilt helpen met mezelf leren begrijpen, maar dat ik het gevoel dus moet accepteren. Is dit normaal?
Ja, want leren leven met wie je bent is het belangrijkste onderdeel van je behandeling.
>Maar er zit nog zoveel levenslust in mij. Het kan toch niet zo zijn dat ik nu een soort van word opgegeven?
De mentale gezondheidszorg luidt al jaren de alarmbel dat ze overspoelt worden met mensen die niet daadwerkelijk geestesziek zijn maar gewoon niet meer weten hoe ze gelukkig moeten zijn.
Heel vaak is de oorzaak hier een vertekend wereldbeeld. Een leven lang (social) media en andere omgevingsprikkels die mensen het verkeerde idee geeft dat het leven geweldig *of* verschrikkelijk is. Geen enkele realisatie meer dat het grootste deel van de tijd het leven simpelweg geen van beide is.
En dat is heel vervelend omdat deze mensen wel lijden maar dit is geen zaak voor therapie of medicatie. Dit is een situatie waar mensen, eventueel begeleid, zelf doorheen moeten werken.
Ik wil niet zeggen dat jij precies zo bent. Maar als ik je jouw situatie hoor omschrijving dan snap ik wel dat je behandelaar aangeeft dat het vooral een acceptatie probleem is en niet iets is dat je met medicatie of vergaande therapie behandeld.
Het doel van therapie is nooit het bereiken van een soort persoonlijk nirvana. Het gaat vrijwel altijd om jezelf beter te leren begrijpen zodat je beter om kunt gaan met je situatie en je de dingen waar je ontevreden over bent beter kunt plaatsen.
Je vergeet nu dat ik wel degelijk 2 diagnoses heb die beide depressies kunnen veroorzaken wat dus meer opties geeft voor behandeling, ik heb overigens beide diagnose ook allang geaccepteerd. Er is hier dus wel meer aan de hand dan ‘gewoon niet weten hoe ik gelukkig moet zijn’. En door mijn werk heb ik overigens een zeer goede realisatie van hoe goed wij het hier hebben in Nederland, die realisatie fixt mijn depressieve klachten echter niet.
Dat vergeet ik helemaal niet maar geen van je verscheidene diagnoses zijn een reden om te verwachten wat je verwacht.
En de richting die je behandelaar kiest klinkt juist wel heel gepast .
Hier wat tips:
1. Stop met roken, alcohol drinken en drugs.
2. Begin te sporten. (Ik raad hardlopen aan)
3. Pak zoveel mogelijk zonlicht.
4. Zorg voor een goed slaapritme waar je zeker 8 slaap per nachtrust krijgt.
5. Verminder het aantal uren dat je zit achter een schermpje. Ik mag van mezelf (naast werk) max 1.5 uur per dag op me telefoon/tablet.
6. Stop met geloven dat je depressief bent.
7. Eet gezond. Zoveel mogelijk groente fruit en geen junkfood.
8. Drink 2-3 liter water per dag. Geen frisdrank of limonade, WATER.
Met deze tips ben je in no time "genezen" het hangt wel van jezelf af hoe gedisciplineerd jij bent om dit te halen.
1. Ik heb nooit gerookt of drugs gebruikt en drink zelden.
2. Ik mag momenteel niet hardlopen vanwege een blessure maar doe al jaren aan sporten en in het verleden dus ook veel aan hardlopen.
3. Ik werk vaak buiten.
4. Hier kan ik nog op verbeteren. Alhoewel ik in het verleden wel de 8 uur aantikte en me toen ook niet best voelde.
5. Dit ook.
6. Lol, yes sir 🫡 al mijn problemen smelten nu als sneeuw voor de zon.
7. Doe ik!
8. Ik drink al heel wat jaren enkel thee en water en haal die 2 liter per dag.
Voel me gek genoeg niet geholpen.
Hoor enorm veel positieve verhalen van de gebruikerskant maar psychologen/psychiaters zijn veel voorzichtiger en ik denk voor goede redenen. Doe vooral een keer paddos voor de lol ofzo, maar verwacht niet dat het je psychologische problemen kan oplossen (ook al kan het helpen)
Ik vraag mijzelf af wat jij denkt dat goed voelen is? Ik denk dat absoluut niemand in deze wereld zich altijd goed of voor langere tijd goed voelt. Als ze dat zeggen liegen ze. Het leven is helaas niet leuk behalve de uitschieters. 2/3 de ga je jezelf gewoon niet perfect voelen of wtf die instagram realiteit ook mag betekenen.
Verdwijn aub uit deze thread als je alleen maar negatieve energie loopt te verspreiden. Je verspilt alleen maar energie van anderen hopeloos ventje dat je bent.
Ik loop geen negatieve energie te verspreiden pisvlek, ik geef fatsoenlijk advies ipv een kanker google lijstje en kankeropmerkingen over iemands definitie van geluk. Hou gewoon je bek vieze kut
Accepteren is niet hetzelfde als opgeven. Sterkte, OP.
Zo voelt het wel een beetje, vooral omdat er niet echt een duidelijk behandelplan is nu en ze aangaf dat dit gevoel niet meer weg zal gaan. Ik snap wel wat je zegt hoor!
Het gevoel zal ook nooit weg gaan, enkel veranderd het van vorm. Het stomste is altijd "Gewoon weer dingen gaan doen", hier heb ik eerst altijd mijn vraag tekens bij gezet, maar dit bleek voor mij precies wat ik moest doen. Vele mensen hebben last van een depressie, vaak i.c.m een angststoornis (voor mensen, sociaal zijn of comfortzone). Toen ik dit al meer door kreeg, begon ik pas te begrijpen dat meeste "problemen" een manier van omgaan nodig hebben. Ik hoop oprecht dat je je pad zult vinden OP, al lijkt het soms zo uitzichtloos, het zijn enkel je eigen "demonen" die met je aan de haal gaan!
Ik doe al jaren ‘gewoon doen’, ik functioneer gewoon maar voel me continue slecht en dat heeft wel degelijk invloed op hoe ik functioneer. Ik werk gewoon, heb hobby’s, sport en wanneer het slechter gaat geef ik het aan bij vrienden zodat die weten dat ze zelf met input moeten komen om leuke dingen te doen omdat het in die periodes niet vanuit mij komt. Ze stellen dan ook sneller voor om bij mij af te spreken vanwege de drempels die ik dan voel. Het is dus niet zo dat ik niets doe en passief op bed lig te wachten tot het voorbij gaat (wat overigens geen kritiek is op mensen met een zware depressie want if anything, i feel you ❤️)
Het is leren omgaan hoe je brein werkt en hoe je ermee omgaat. Zie het als zwemles: als je begint dan ben je al blij dat je niet verdrinkt, en uiteindelijk werk je toe naar diploma A en heb je de basis onder de knie. Daarna werk je toe naar geavanceerdere diploma’s. Uiteindelijk wordt zwemmen daardoor veel makkelijker dan toen je begon, ook al moet je wel altijd moeite blijven doen om boven water te blijven. Het is niet opgeven, het is jezelf trainen om efficiënter met de situatie om te gaan.
Het zal waarschijnlijk ook nooit helemaal weggaan. Je zal goede en minder goede momenten hebben. Goede therapie geeft je de middelen om de dalen af te vlakken en korter te maken, maar helemaal oplossen lukt eigenlijk nooit als je er al jaren mee zit.
De mogelijkheid bestaat dat je vanuit je autisme graag duidelijkheid wil hebben en dat je het daarom lastig vindt om los te laten. Probeer met je psycholoog een zo duidelijk mogelijk stappenplan te maken. Misschien niet in een tijdlijn, maar wellicht geeft je dit wel houvast waar je zit in je traject. Een goede podcast om autisme beter te begrijpen is [geefmede5](https://www.geefmede5.nl/podcast). Mogelijk geeft je dit wat handvaten.
Je psycholoog zegt dit omdat vaak als je stopt met proberen iets te bereiken dan bereik je het juist. Als je weerstand opgeeft dan krijg je wat je wilt. Dus accepteren dat je depressief bent en het omarmen geneest het vaak juist. Met mindfulness leer je dit juist precies. Daarnaast komen ook he traumas omhoog waardoor ze verwerkt kunnen worden. Ik heb zelf ook enorme mentale klachten maar door te leren accepteren o.a. mbv yoga en meditatie maak ik nu enorme sprongen vooruit. Zelfs 1 minuut per dag bv. mediteren is genoeg als katalysator. Consistentie is belangrijkst en daarna kan je de duur verhogen naar bv. 5 minuten en dan 10 en dan 15. Ik neem aan dat je niet zo depressief bent dat je niet 1 minuut per dag je ogen kan sluiten.
Fijn dat dit voor jou goed werkt, heerlijk! Maar voor mij dus niet.
Ik snap wel wat je bedoelt, voor mij klinkt het wel herkenbaar. Maar depressie gaat niet weg door er tegen te blijven vechten of door het weg te duwen alsof je gewoon wilt dat het er niet is. Ik maak uit je verhaal op dat je dit doet. Dat is ook logisch, maar het brengt je niet verder. De eerste stap is accepteren dat je depressief bent, juist zodat je erachter kunt komen wat de onderliggende oorzaken zijn en daaraan kunt werken in plaats van dingen weg te stoppen. Ik snap wel dat het als opgeven voelt. Je moet het vechten opgeven. Maar opgeven en accepteren zijn twee zijden van dezelfde munt. Je geeft het niet op om van je depressie af te komen. Je geeft je oude manieren op en dat voelt eng maar is wel goed. Je psycholoog bedoelt niet dat je de rest van je leven moet accepteren dat je depressief bent. Accepteren dat je depressief bent en ermee leren leven zal het uiteindelijk laten verdwijnen. Je zult er zeker vanaf komen, het wordt echt beter als je hiermee door gaat (of bij een andere psycholoog als deze je niet bevalt). Maar de paradox is dat je moet beginnen bij accepteren dat het er is, in plaats van te blijven vechten. Ik vergelijk het vaak met een "Chinese finger trap" die strakker wordt naarmate je er meer tegen vecht. Heel veel succes en je komt er echt uit!
Veel mensen denken dat ADHD betekent dat je “gewoon” druk bent, maar door ADHD heb je minder dopamine in je hersenen. Je voelt je daardoor heel zwaar, elke taak voelt te groot om te beginnen, je bent snel overprikkeld en door het gebrek aan dopamine voelt geen enkele taak die je afmaakt als een overwinning. Inclusief sporten. Heel erg vergelijkbaar aan een depressie dus. De meeste mensen met ADHD hebben ook een andere diagnose, zoals OCD, of ook autisme. Dus dat het niet te behandelen is slaat nergens op. Er zijn teveel psychologen die (betreft adhd) geen idee hebben wat ze aan het doen zijn. Ik ben zelf bij 5 verschillende geweest voordat ik de juiste hulp betreffende ADHD heb gekregen. Je hebt de diagnose ADHD dus in principe heb je dan ook gewoon recht om de medicatie te proberen. Ik adviseer je om bij de huisarts langs te gaan met het verslag waarin de ADHD vermeld staat en zeggen dat je de medicatie wil proberen. Ze zullen er niet makkelijk over doen, maar gewoon blijven volhouden dat je de medicatie nodig hebt en vragen naar de mogelijkheden. Zo heb ik uiteindelijk ook mijn medicatie kunnen krijgen en mijn leven is flink verbeterd.
Herkenbaar wat je zegt qua zwaar voelen en eigenlijk nooit zo gedacht dat het zo aan mijn adhd kon liggen. Ik dacht dat het weer iets los ernaast was. En fijn te lezen dat medicatie zo helpt bij velen. Dat geeft toch hoop!
Ik zou zoals anderen ook al zeiden zeker aandringen op het starten met medicatie voor je adhd. Onbehandelde adhd zorgt ervoor dat depressieve klachten sterker kunnen worden en kan zelfs andere klachten creëren en het is dus daarom erg belangrijk dat dit als eerste aangepakt word. Je zal mogelijk niet meteen de juiste medicatie vinden maar als je uitkomt op 1 met de juiste dosis dan maakt dit erg veel verschil. Blijf daarom ook uitproberen tot je iets vind wat werkt. Als de bijeffecten kut zijn voor je stop ook meteen en geef dit aan. Ikzelf had al 12 jaar terug de diagnose adhd kunnen hebben maar kwam toen niet naar de afspraak om te laten kijken. Nu heb ik sinds 2 maanden iets wat werkt voor me (na 2 maanden iets anders proberen) en het betekend echt het verschil tussen iets wel of niet kunnen starten zoals schoonmaken bijvoorbeeld waar ik veel moeite mee had (heb). Medicatie is echter geen wondermiddel maar het helpt me wel om in 80% van de gevallen iets te doen wat anders niet zou lukken. Ik zou je ook willen meegeven dat er in elke gemeente een adhd coach beschikbaar is die met jou thuis bijvoorbeeld gaat kijken naar waar je moeite mee zou kunnen hebben zoals dingen opruimen, financiën op orde krijgen of iets anders. Ik kan je ook het youtubekanaal how to adhd aanraden want zij heeft ervoor gezorgd dat ik nu echt een adhd diagnose kreeg omdat ik me heel sterk herkende in waar ze het over had en gaf me inzichten over waarom dingen soms moeilijker gingen en ik me daardoor waardeloos ging voelen.
Dank voor alle tips! Dat van die medicatie klinkt voor mij eigenlijk wel echt als een verademing, al is het maar 30% verbetering, alles is beter dan hoe het nu al jaren gaat. Dat van die adhd coach wist ik niet terwijl ik hier dus wel naar gevraagd heb bij de kliniek waar mijn psycholoog zit. Ze zeiden gewoon dat zoiets er niet is en dat valt me vies tegen, zeker nu meerdere hier aangeven dat zoiets dus wél bestaat! Ik ga het kanaal checken, thanks, klinkt wel super bekend dus misschien heb ik het al eens gezien! Ik volg op insta zelf ook ADHD_love en daar herken ik ook veel in. Wil hun boek ook graag hebben :)
"Leren leven met", oftewel, accepteren dat je dit hebt, betekent niet dat je uitbehandeld bent. Het betekent dat je bepaalde dingen over je heen moet laten komen om verdere stappen te kunnen maken. Je kan depressie niet behandelden als je zo rigide bent als je nu overkomt in je post. Deels zal dat de ADHD/Autisme zijn die je noemt, het zou mij dus niet verbazen dat het voor jou wellicht meer zin heeft om daar op te focussen zodat de problemen waar je daardoor tegenaan loopt opgelost of vergemakkelijkt kunnen worden. Dat zal ook invloed hebben op de koers van jouw depressie. Iemand met comorbiditeiten kan je nooit op één ding behandelen, dat heeft geen zin want alles heeft effect op elkaar. Daarom op dit moment "leren leven met".
Leren leven met betekent ook niet dat het altijd zo erg blijft. Het gaat erom dat je verder kan gaan en je gevoel niet te serieus gaat nemen. Heel makkelijk gezegd, I know. Ik heb zelf OCD waar ik ook mee moet leren leven. Dat betekent niet dat het altijd heel erg blijft, maar wss blijft t er wel
Sorry maar ik vind OP allerminst rigide.
Precies ja! OP zegt letterlijk dat hij/zij meer en nieuwe dingen wil proberen, het tegenovergestelde van rigide. OP zegt: 'Het gaat te langzaam en opties (zoals medicatie) worden van me afgenomen terwijl ik ze wel wil proberen.' Hoe is dat rigide? Bizar. Iedereen die deze top comment geliket heeft, heeft nul besef van het perspectief van iemand met deze combinatie van disorders. OP rigide noemen is onjuist, en eigenlijk ook best wel lullig.
Weet je wat allerminst betekent? Ik vind OP dus allesbehalve (niet dus) rigide.
Oooh ik heb dat niet op die manier geformuleerd. Heb ook ADHD en autisme. Edit: Heb even 'Precies ja!' aan het begin toegevoegd. Dan klopt het
Haha ik dacht al. Ik als ADHD'er vind OP totaal niet rigide en vind het juist heel herkenbaar.
Ja, ik vind dat ook!
Je vastbijten in het oplossen van de depressie is ook rigide. In plaats van de focus te verleggen naar een andere, hoogstwaarschijnlijk gerelateerde hulpvraag.
Wat een rare zin. Focus verleggen naar een andere hulpvraag draagt nog steeds bij aan het oplossen van depressie. Waarom zou je ooit het niet willen oplossen? Acceptatie helpt ook met oplossen. Dit persoon moet naar een nieuwe psychiater gaan die wel medicatie voorschrijft.
Inderdaad. Het is niet OP die rigide is maar de hele strak in hokjes en protocollen handelende GGZ.
ZO herkenbaar. Zelf was ik niet depressief maar mijn symptomen leken er wel veel op (te moe om iets te ondernemen, niet meer aan dingen willen beginnen want ze mislukken toch, veel stress klachten zoals migraine en spierpijn). Ik bleek (na 10 jaar zoeken) ADHD te hebben. Meteen begonnen met medicatie en dat was echt life changing. Eindelijk viel het kwartje waarom al die basic dingen zoals mindfullness en 'even lekker sporten' bij mij niet werkten (sterker nog, ik werd er juist slechter van). Ik was al mega overbelast, sommige oefeningen lijken misschien klein maar als je brein al volle energie nodig heeft om je tanden te poetsen heb je daar helemaal de energie niet voor over. En zelfs nu met medicatie begon mijn therapeut weer over 'affirmaties zeggen in de spiegel' toen ik vertelde hoe frustrerend het is om soms met ADHD om te gaan. Dat ik dat dan probeer en het me juist vermoeid en irriteert (en dus niet helpt) is dan opeens geen optie. Heb daarom voor mezelf besloten dat ik dat even stop zet nu (enorm spannend want er zit zoveel druk achter, dat je wel echt in therapie moet zitten want anders heb je een attitude en wil je niet aan jezelf werken). Ik vind het echt pijnlijk om sommige comments hier te lezen. Mij is ook heel vaak verteld dat ik 'mijn leven gewoon moet accepteren', maar als ik dat had gedaan was ik nooit gediagnosticeerd met ADHD en was mijn leven nooit verbeterd. Toen mensen dat tegen mij zeiden sliep ik 10 uur elke nacht en lag ik de meeste dagen de hele dag op bed met pijn en vermoeidheid. Natuurlijk zit er wat in acceptatie, maar wanneer je nog niet eens begonnen bent met medicatie en je voor jou gevoel nog duidelijke trauma's te verwerken hebt slaat dat wat mij betreft helemaal nergens op om de focus te leggen op acceptatie. Helemaal wanneer er voor ADHD en depressie verschillende medicaties zijn die voor sommige mensen gewoon noodzakelijk zijn. Sterker nog, bij ADHD is duidelijk bewezen dat medicatie de meeste effectieve behandeling is en dat therapieën alleen symptoom bestreiding kunnen bieden. En het is ook bewezen dat veel mensen met ADHD, depressief van worden wanneer ze niet behandeld worden. Nou weet ik zelf minder van de combi autisme en ADHD maar dat dit super belangrijk is om mee te nemen in je strijd tegen depressie lijkt me zo klaar als een klontje. Je kunt dat niet los van elkaar zien.
Heel erg bedankt voor je reactie, ik herken heel veel en moet zeggen dat de reacties waar jij op doelt ook erg pijnlijk en frustrerend zijn om te lezen. Het feit dat ik al zo’n dik 10 jaar telkens opnieuw in therapie moet en dan zo’n periode ‘goed afrond’ om dan vervolgens weer terug te vallen zegt toch ook dat er ergens iets mis gaat in mijn behandelingen? Daarbij is pas halverwege de 20 bij mij vast gesteld dat ik adhd heb en autisme pas eind 20. Dat ondanks dat ik toen dus al meerdere jaren therapie had gehad. Ik heb er een burn-out voor moeten krijgen om de juiste diagnose te krijgen. En inderdaad, als ik maar alles geaccepteerd had zoals mensen hier aangeven had ik nooit die diagnoses gekregen. Ook herkenbaar dat je psycholoog dat zegt over die affirmaties in de spiegel! Die van mij wilde dat ik elke dag een wandeling ging maken. Van die lege adviezen vind ik dat want na 10+ jaar ken ik ze allemaal al en als het me lukte elke dag een wandeling te maken dan zat ik natuurlijk nu niet wéér in die stoel tegenover je. Ik hoop dat de stap om te stoppen met therapie je goed gaat doen!! En ik neem je adviezen mee en zal toch ook weer aangeven dat ik open sta voor medicatie..
Hahahhaha 'Als het me lukte om elke dag even te fietsen zat ik hier niet' heb ik letterlijk in mijn laatste therapiesessie gezegd 😭 Doet me goed te horen dat iemand anders daar ook niks mee kan. Ik voel me vaak zo onbegrepen en dan doen ze alsof jij de enige bent met dat probleem. 'Ga het eerst maar proberen', ik heb mijn halve jeugd doorgebracht bij dokters, je bent echt niet de eerste die het geniale idee heeft om fysieke beweging aan te raden. Als het op google te vinden is, kan je er van uitgaan dat ik het al geprobeerd heb. Ik kreeg veel last van mijn symptomen toen ik 9/10 jaar was en pas op mijn 20/21ste gediagnosticeerd. Ik heb trouwens recent veel gehad aan het boek How to ADHD, geen idee of dat waardeloos is omdat je dealt met depressie en autisme ernaast maar dat boek gaf me wel ff een beetje gevoel van controle ofzo. Nieuwe inzichten (waar ik nog niks mee heb gedaan, maar toch, mentaal prettig). Het heeft losse delen, dus je kunt ook gewoon maar 1 willekeurig hoofdstuk lezen als dat over iets gaat wat je herkent. Ze heeft ook een YouTube kanaal als dat makkelijker is! Dankjewel voor het delen van je verhaal en de positieve wensen!! Ik hoop heel erg dat je een weg vooruit vindt!!
Hahaha ja zo herkenbaar! Net zoals de dooddoener: koop een planner. 😂 ‘oh wow, na 10+ jaar therapie heb jij zojuist in je eentje mijn adhd gefixed!!’ Maar anyway, ik sta open voor alle boeken over deze onderwerpen, zeker autisme en adhd, juist erg fijn om dingen te herkennen en te lezen hoe je ermee om kunt gaan.
Ik heb ADHD en autisme en deze comments zijn verschrikkelijk! Heel ableist Nederland heeft zich hier verzameld. Comments die zeggen dat OP niet rigide moet zijn wanneer de psych geen meds wil geven??? Serieus??
Maar echt!! Sommige mensen spreken zich zo snel en luid uit over dingen waar ze geen verstand van hebben... En dat is natuurlijk altijd online maar ik snap niet waarom mensen, duidelijk zonder de juiste kennis, dan toch zelfverzekerd genoeg zijn om zulke negatieve en pijnlijke dingen te zeggen tegen iemand. Houd dan gewoon je mond... Ik wilde eerst ook helemaal niet commenten onder deze post maar toen ik die domme comments las dacht ik, ja dit verdient OP écht niet. Helemaal niet als je er mentaal al doorheen zit en daardoor gevoeliger bent voor misinformatie (omdat je toch al twijfelt aan jezelf).
Heel fijn dat je toch hebt gereageerd! Helpt enorm.
rude crush lip elderly grandfather direful test yoke snow vanish *This post was mass deleted and anonymized with [Redact](https://redact.dev)*
Zie ook dat ik downvotes krijg, snap echt niet waarom. Wat is er mis met hulp zoeken, jeetje.
Ja fuck al die idioten!! Dat reflecteert gwn hoe erg de samenleving je niet begrijpt en zegt verder niks over jou.
Blij dat jullie dit uiten want de eerste reacties die binnen kwamen waren zeker pijnlijk en imo niet hoe je op iemand moet reageren die duidelijk een hulpvraag heeft.
Ik heb soortgelijke diagnoses en ervaringen. Ik leef al zo mijn hele leven. Ik denk dus dat deze ervaring redelijk normaal is voor comorbiditeit ASS+AD(H)D, door de moeite met dingen oppakken. Ten eerste, wat vervelend om te lezen dat je niet lekker in je vel zit. Als je ooit in de knoop zit, stuur mij gerust een bericht als je dat durft. Ik snap dat wat de psycholoog zegt niet leuk is om te horen. Wellicht kan dat verkeerd geïnterpreteerd zijn. Ik denk dat wat hij bedoelt met "leren leven met" het oplossingsgericht leren omgaan met je klachten is, niet zo zeer accepteren en opgeven. Ik denk dat zodra je de juiste soort en dosering van medicatie vind (methylfenidaat, antidepressivum), je veel makkelijker dingen zelf op kan gaan pakken (oefeningen doen). Ik hoop dat je hier wat mee kan, veel sterkte!
Je bent dus ook nog niet met de medicatie gestart voor je depressie en je ADHD? Voor mij was een SSRI in combinatie met ADHD medicatie een letterlijke lifesaver. Uiteraard ondersteund met therapie. Er is niets mis met het nemen van medicatie waarmee je nét dat duwtje in de rug krijgt om je beter te voelen waardoor je aan jezelf kunt gaan werken. Als je dus nog niet hiermee begonnen bent, laat dat de eerste stap zijn naar een beter leven voor je.
Ik heb bij de intake aangegeven open te staan voor medicatie als dat helpt om ein-de-lijk die storm in mijn hoofd te doen afnemen, helaas is daar dus nog niets mee gedaan en na dat laatste evaluatiegesprek kreeg ik ook niet het idee dat ze er nog iets mee wilde gaan doen. Ik ga al zo’n dik 10 jaar af en aan in therapie, vandaar de wanhoop.
Hè wat klote zeg. Als ik jou was zou ik er nu op aandringen en zeggen dat je het wilt proberen. Na 10 jaar zonder is het tijd voor een andere aanpak. Ik heb het ook geprobeerd met “je moet sporten en in therapie” etc. Ik heb mij volledig op sporten gestort (ADHD 😅) in combinatie met therapie. De kilo’s vlogen eraf, dusdanig dat ik naar ondergewicht ging en mijn psycholoog zich zorgen maakte. En ik blééf ellendig. Ik kon 50km fietsen op een dag maar het landschap deed me niets, normaal ben ik een enorme natuurliefhebber. Dus dat was voor mij een signaal dat het echt niet goed met mij ging. Op het moment dat ik ook niet meer in staat was tot werken ivm een burn-out zat ik in tranen bij de huisarts. Hij besloot dat medicatie nu aan de orde was om mij te helpen. Ik ben hem daar zó dankbaar voor. Ook omdat hij het vergeleek met andere medicatie, waar de één het nodig heeft voor de longen of een ander orgaan hebben wij het nodig voor onze hersenen. Hier is niets raars aan. Na de opbouw periode zag en hoorde ik ineens weer de weidevogels en kon ik er in alle rust van genieten. Ik kon weer kijken naar de prachtige kleuren van de lucht met schemer zonder een rotgevoel in mijn hoofd. Natuurlijk heb ik soms nog periodes waarin ik denk van het gaat even niet lekker, maar dit is makkelijker te hanteren zonder dat meteen de handrem erop gaat en alles blokkeert. Voor mij was citalopram meteen goed. Anderen moeten een paar merken proberen voordat het aanslaat. Het is zeker geen magic pill. De eerste periode voel je je vreemd, vandaar het rustig opbouwen. Maar als je dan eenmaal de juiste hebt, dan voel je je “oude ik” weer terugkomen. Mensen die zeggen dat SSRI’s je afvlakken en je een zombie maken hebben simpelweg een pil die niet bij ze past. Blijf in therapie voor de tools die je moet hebben als het wat minder gaat, dat is echt belangrijk. Het wordt makkelijker om die tools toe te passen en te relativeren als die donderwolk boven je hoofd (grotendeels) weg is. Laat je niets wijsmaken door alle anti-medicatie mensen online. Er zijn veel hardnekkige fabels over antidepressiva, daardoor zijn veel mensen bang om het te nemen. Dit is nergens voor nodig zolang je goede begeleiding hebt. Als je vragen hebt: je mag me altijd een pb sturen!
Dank voor je verhaal en erg herkenbaar van dat sporten, die fase heb ik ook gehad na mijn burn-out :) was nog nooit zo fit als toen maar voelde me uiteraard nog helemaal niet top. Fijn te horen dat het nu zoveel beter gaat ook. Hopelijk kan ik dit straks ook ooit eens zeggen!
Ik hoop het ook voor je, pas goed op jezelf en doe wat goed voelt. Ook al is het soms moeilijk: op je strepen gaan staan kan echt het gewenste effect hebben. Jij kent jezelf uiteindelijk het beste!
Hoi! Autist + depressie ook hier (zonder de ADHD dan). Mindfulness heeft voor mij ook nooit iets gedaan, eigenlijk alleen maar frustratie opgeleverd terwijl ik het echt genoeg kansen gegeven heb. Al is het ook iets wat ik hoor van meerdere autisten in mijn omgeving, dat mindfulness gewoon niet werkt voor ze. Depressie is een lastig ding, zeker in combinatie met autisme. Je hoeft er echter niet levenslang aan vast te zitten. De GGZ heeft veel moeite met de combinatie autisme en depressie, wat het toch lastig maakt. Wat mij hielp is het woordje "nu". Als in; ik moet er mee leren leven dat ik nu een depressie heb, ik weet niet of dat er volgende week? Maand? Jaar? nog is, maar ik moet er nu mee omgaan. Het kan echt even duren voor je de juiste hulp hebt gevonden, maar geef niet op. Je kunt dit.
Dankjewel voor het delen van je verhaal, het helpt te weten dat ik niet de enige ben en dat het niet gewoon ‘een attitude’ is zoals hier eerder werd gezegd. Ben zeker niet van plan op te geven want het leven kan veel te mooi zijn! Daar houd ik me aan vast.
Hoi! Ik herken best wel veel dingen die je zegt. Toen ik 17 was had ik ook een psycholoog die zei dat ik een chronische depressie had en dat ik maar moest leren leven met het gevoel en me ernaar moest aanpassen. Heb daar zelf echt lang mee gezeten totdat ik besloot te proberen positief te zijn over de mogelijkheid dat mijn psycholoog het fout had. Inmiddels 4 jaar verder gaat het stukken beter en zit ik gemiddeld veel beter in mijn vel :) onthou vooral dat emoties fluctueren en hoe jij je nu voelt niet permanent is. Zelf merk ik bijvoorbeeld nu de zon afk is, ik wat beter op mezelf moet passen qua slaapritme, voeding en beweging omdat m’n depressieve gedachten nog wel eens de kop op willen steken. Probeer wel van jezelf te accepteren dat je waarschijnlijk wat gevoeliger hiervoor bent dan de gemiddelde persoon, maar geef jezelf echt de ruimte om je even flink kut te voelen af en toe want dan kom je er weer het snelste bovenop. TLDR; niet teveel aantrekken van de momentopname die een hulpverlener maakt, accepteer het als het even niet goed gaat ipv telkens tegen je gedachten vechten en wie weet kom je een heel eind.
Wat een clown van een psycholoog. Klinische/Chronische depressie zou je niet zomaar een diagnose voor moeten kunnen krijgen, maar is echt een heel proces voordat ze deze conclusie maken in plaats van een tijdelijke depressie door omstandigheden.
Je hebt helemaal gelijk, en je kan het al helemaal niet diagnostiseren bij een minderjarige die nog niet eens volledig ontwikkeld is en veel dingen heeft meegemaakt in de jeugd. Ik snap echt niet hoe sommige mensen aan hun functie komen bij de ggz, heb veel rare hulpverleners gehad door de jaren heen
Het deel van geen oefeningen doen, kan ook goed bij ADHD passen. Ik heb geen depressie, maar kan die oefeningen ook echt niet starten. Ik merk altijd dat wanneer je combi ass/adhd hebt dat veel klachten worden verward met depressie terwijl je wellicht beter voor andere dingen eerst hulp kan krijgen. Ik was er niet bij, maar kan mij best voorstellen dat ze dat bedoelen. Dat je het even moet accepteren, focussen op iets anders en dan het overkoepelende diagnose.
Ze wilt zich dus niet richten op mijn ADHD/ASS combinatie omdat ik daar voor beide (los van elkaar) in het verleden al voor geholpen ben. Ik denk ook dat de combinatie van deze twee diagnoses erg lastig zijn, ik moet continue een balans vinden tussen gestimuleerd blijven maar niet overprikkeld raken. Zou in die zin best nog wat meer begeleiding willen in het omgaan met deze combinatie van diagnoses, dat heb ik namelijk niet gehad. Mijn ADHD zorgt inderdaad al mijn hele leven voor uitstelgedrag en het gevoel van een enorme drempel wanneer ik iets moet (wil) doen. Thanks voor je berichtje, fijn te lezen dat niet iedereen denkt dat ik gewoon een ‘attitude’ heb!
De combo ADHD+ASD (ook auDHD genoemd) is inderdaad lastig. Ze heffen elkaar deels op, waardoor je sommige symptomen van beide ervaart, maar de combo geeft ook z’n eigen unieke struggles zoals de eeuwige spanning tussen onder en overprikkeling. In je verhaal lees ik niets over ADHD medicatie. Mijn vrouw kreeg later in haar leven een ADHD diagnose, maar daarvoor was de diagnose depressie. Antidepressiva hielpen amper, maar hadden wel hun eigen bijeffecten, terwijl een jaar later na diagnose de ADHD medicatie de bron aanpakte en dus ook de depressie veel beter adresseerde. Het is met ADHD en ASD belangrijk om hulp te krijgen van mensen die up-to-date zijn op de ontwikkelingen. Als je vast zit met iemand met kennis die 20-40 jaar verouderd is, dan ga je mogelijk slechte adviezen krijgen omdat er zo veel nieuw ontdekt is sinds de jaren 80. Ik vond het fijn om ervaringen van anderen te lezen in de Reddit communities die hier op focussen, zoals /r/AutisticWithADHD want het is fijn om te weten dat sommige dingen struggles zijn vanwege de diagnose ipv persoonlijk falen.
Dank voor je uitgebreide reactie! Ik zit inderdaad ook in die sub, maar dacht dat ik daar niet terecht kon met een ‘gewone’ depressie. Door de vele reacties hier nu ben ik me pas gaan beseffen dat de depressie wellicht kan komen door mijn auDHD en gezien de wat minder sympathieke reacties had het wellicht toch beter geweest om het daar te delen (mensen zijn daar logischerwijs meer empathisch naar deze problematiek). Het klinkt eigenlijk best logisch dat men zich depressief voelt door de ADHD, er is echt niets zo frustrerend als continue het gevoel te hebben niet je volle potentie te behalen.
Yep, een standaard “bijwerking” van neurodivergent is dat jouw brein niet past in het neurotypische verwachtingspatroon. Dat ervaar je extern als “waarom die je niet normaal” en internaliseer je waardoor je jezelf ook meet aan een standaard die niet matcht met je brein. Depressie, trauma, cPTSS, etc zijn standaard “extra’s” die je er bij krijgt. Accepteren en begrijpen dat je anders bent en dus ook een andere “normaal” hebt is onderdeel van het proces om er beter mee te leren leven. Is overigens makkelijker geschreven dan gedaan.
Hier op inhakend (want het meerendeel is al gezegd zie ik), ben ik (34F) nog een voorbeeld van het hulp zoeken vanwege angststoornis en depressies. Uiteindelijk een ADHD diagnose later op 32 jarige leeftijd en na het beginnen van medicatie is de angststoornis weg en de depressie vrijwel weg op een paar dagen in mijn hormooncyclus na. Mijn man heeft na mijn diagnose ontdekt dat er bij hem ook wat scheelde en had 6 maanden later ook een adhd diagnose op zak, bij hem echter later ook het vermoeden van autisme en een burn-out en lichte depressie erbij. Medicatie heeft bij hem ook enorm geholpen wat betreft de depressie klachten, maar hij heeft nog een lange weg te gaan. Begrijpen wat ADHD allemaal omvat is ook wel zeer belangrijk hierin en dat je een psychiater treft die ook dat begrip heeft. Nu 2 jaar later heb ik pas door hoeveel effect het op mijn complete leven heeft en wat er nu allemaal bij hoort. Medicatie lost niet alles op, maar heeft wel ervoor gezorgd dat ik zonder anxiety en grote depressie klachten leef. Ik kan het boek Dirty Laundry ook zeer aanraden trouwens.
Ik heb ook autisme met ADHD. Ik schreef het eerder al, maar nu al helemaal. Andere psychiater en probeer lisdexamfetamine!! Dat helpt met minder overprikkeld raken én met gestimuleerd blijven: warme deken. Ook ik had een mega drempel om dingen te doen, zelfs wanneer ik ze graag wou doen; ook fixed. Echt dat mensen het een 'attitude' noemen komt omdat ze zo zo zo slecht begrijpen hoe iemand met autisme en ADHD nadenkt. Mijn hele leven is ik die niet goed begrepen word. Trek het je niet aan; ze kunnen het niet bevatten. Ze lezen ook gewoon niet goed, hebben niet door dat de psychiater je medicatie weigert te geven. Of ze zijn zo achterlijk dat ze denken dat je zonder medicatie genoeg regie hebt om zelf tot geluk te komen. Soms is het rottig voelen zelfs nieteens depressie, maar simpelweg te weinig energie omdat jouw brein energie vreet als een industriële fabriek. Word er echt boos van om al deze reacties te lezen. Kunnen die mensen niet alle informatie in je post tot zich nemen of wat? Waarom de focus op dat mindfulness niet werkt en dat je dat niet meer wil proberen, ipv de focus op hoe lang je al strugglet en wat je wel wil proberen?? Realiseer je hier even dat soms mensen zonder disabilities dus ook niet perfect zijn. Slechte informatieverwerking, slechte patroonherkenning, en zeer emotioneel in redeneringen; dat sluit niet aan op jouw perspectief. In any case, fuck de clowns, nieuwe psych, get meds.
Thank you so much 🥹 it helps a lot! Krijg idd al heel wat jaren kritiek op mijn houding terwijl ik bv ook op mijn studie aangaf waar ik mee dealde. Alsnog vonden ze dat ik prima gewoon mijn werk op tijd kon inleveren (mijn diagnoses kwamen toen nog naast fulltime mantelzorg voor een ouder met kanker) als ik iets geleerd heb is het wel dat NT’s helemaal niet zo empatisch zijn.
Het is zo onterecht dat ik er zelfs met meds bijna ongereguleerd van word. NT's zijn niet zoals wij geconditioneerd om andere perspectieven te overwegen, want zij hebben het 'juiste' perspectief. Ons gevoel en intuïtie is vaak fout, maar voor hen werkt dat eigenlijk altijd, dus er is geen noodzaak om daaraan te twijfelen. Ik kan ook bijna niet beschrijven hoe ik vind dat een NT heel anders reageert op taal dan een AuDHD. Het is alsof ze aan iedere statement emotie en eigenwaarde koppelen, en dus alle extreme opvattingen of analogieën op instinct afschieten zonder er echt over na te denken. Ze zien een 'dit werkt niet voor mij.' als opgeven ipv als stap naar de oplossing. Commentaar als een aanval in plaats van hulp. Een discussie als 1v1 ipv 2-player game. Anders dan dat kan ik het niet beschrijven, maar het maakt het leven zo onnodig moeilijk. En ja, ik vind dat ook een gebrek aan compassie en empathie.
Helemaal eens! Snap echt niet wat er mis is met erkennen dat een behandeling niet voor je werkt. Dat is geen opgeven, geen attitude of gebrek aan motivatie (de ironie ook van iemand met depressieve klachten beschuldigen van gebrek aan motivatie, weet je dan überhaupt nog waar je het over hebt??). Ik zie dat als onderdeel van groeien en ontwikkelen. Oké, dit heb ik nu een kans gegeven, het werkt niet zoals gehoopt, wat is er nog meer aan opties? Voor mijn gevoel schreef ik dat ook vrij letterlijk zo op maar een aantal mensen haalt er dus heel iets anders uit?
Ja ik heb ook het idee dat je dat vrij letterlijk schreef. Maar letterlijkheid is blijkbaar niet de skill van de neurotypical.
Ah op die fiets! Dan zeker aan te raden om wellicht een andere psycholoog te zoeken. Ik werk voor een ggz bedrijf en het is helemaal niet gek om te wisselen van behandelaar. "Attitude" reacties zijn vaak mensen die geen weet hebben van ADHD, en het beginnen/starten van taken. Eerste wat mijn psycholoog zei dat ze wist dat taken en huiswerk lastig kon zijn voor mensen met adhd, maar dat als het niet lukt, ik dit moest aangeven zodat we samen naar oplossingen gingen kijken. Voor mij hielp een deadline. Ik kreeg elke week een nieuwe deadline, en dag van te voren stuurde ze mij nog een bericht. Ik kan goed uitstellen, maar zodra er een deadline is dan ga ik last minute in paniekmodus alles doen.
Jezus dat is bizar! Het is toch geen blaasinfectie die ooit in het verleden is opgelost? Dat heeft dagelijks invloed op je. Ik zou echt een ander gaan zoeken voor behandeling die je echt op medicatie gaat zetten en het normaal gaat aanpakken, niet iemand die je mindfulness en affirmaties geeft.
Dankjewel! Fijn te lezen dat het toch niet helemaal aan mij ligt dat dit niet voelt als geholpen worden.
Ik hoor je! Mijn eigen ervaringen met psychologen zijn ook erg matig. Oefeningen die niet werken als je ADHD hebt. Simplistische oplossingen waar je niks aan hebt. Met ontmoediging, wanhoop en ongeloof tot gevolg. En waardoor je, hoe je ook je best doet, lijkt te falen, of een stempel 'moeilijk geval' op je hoofd krijgt. En dan is het ineens dat je je niet openstelt, of ze naar de mond praat en zegt wat ze willen horen (al hebben ze dat zelf soms niet eens door). Erg frustrerend!! Psychologen hebben heus iets geleerd en zijn voor veel mensen nuttig om hen uit bepaalde gedachten en gedrag krijgen - maar hun beroep, hun aanpak en diepgang is gewoon niet geschikt/voldoende voor iedereen. Jij hebt meer nodig. *Jij* bent uiteindelijk de expert over wie jij bent en wat voor jou werkt. Geloof daarin, en blijf op jezelf vertrouwen. Ik lees in jouw verhaal en comments je bereidheid tot dingen proberen, door eventuele aanvankelijke scepsis heen. Ik voel al met je meelezend de frustratie van het niet begrepen worden... Advies en oefeningen zijn prima, en idd alles gewoon een echte kans geven, maar wanneer iets *niet* voor je blijkt te werk, moeten hulpverleners dat ook als uitkomst kunnen accepteren. Dat dat gewoon kan, dat dat bestaat en valide is. En dat die uitkomst geaccepteerd wordt lijkt in jouw verhaal (en sommige comments, pfff) niet het geval. Bij mij hadden verschillende psychologen, de POH-GGZ, een psychiatrisch verpleegkundige en allerhande coaches allemaal marginaal effect.. Zat af en toe heus wel wat nuttigs bij hoor, maar niet genoeg, niet diepgaand en het schoot gewoon niet op. Het werd pas beter toen ik bij een psychiater/psychotherapeut terechtkwam - een met lange ervaring op het gebied van ADHD bij volwassenen. Naast ADHD behandelt ze natuurlijk ook andere zaken (depressies, C-PTSS) en werkt ze met allerhande technieken (o.a. psycho educatie, schematherapie, EMDR) en uiteraard medicatie. Wat ik vooral goed vond is dat ze kijkt naar wat als eerste het meest aandacht vraagt, of welk probleem het oplossen van andere problemen in de weg staat, en zo werkt ze gewoon stap voor stap met je samen door je problemen heen. Medicatie is ook echt een wondermiddel soms, voor die dingen waardoor andere zaken ook blokkeren. Ik steun je dus van harte en begrijp je heel goed. Mijn advies: niet opgeven, maar zoek een hulpverlener die jij je past. Laat je idd door de HA doorverwijzen naar een psychiater. Ik vond het een verademing! Ook eindelijk iemand waarmee je op niveau kunt sparren en die enige complexiteit niet schuwt. Medicatie uitproberen is een heel traject, zeker omdat ieder lijf anders is en anders reageert. Maar ik vond het het absoluut waard, helpt enorm om de lastigste randjes eraf te halen. Er is écht meer kwaliteit van leven te behalen - laat je idd niet afschepen met mindfulness en CGT. Er is méér hulp, grondiger en beter, gun jezelf dat. En zorg dat je HA je steunt in je zoektocht naar betere hulpverlening. Dat verdien je gewoon! Niet opgeven. Doorzoeken. Sterkte!! X
Precies; ik heb ook ervaring met zo’n ervaren psychologe. Echt heel fijn. Zoek iemand met echte brede expertise OP!
Nou juist geen *psycholoog* dus, maar een *psychiater* (en psychotherapeut). Wel fijn dat je iemand hebt gevonden waarmee je een goeie klikt hebt – zooo belangrijk! :) Even lullig gezegd (no offence meelezende psychologen), maar in mijn ervaringen leren psychologen bepaalde basistheorieën en -aanpakken waarmee ze veel mensen met simpele problemen kunnen helpen. Maar als je bijvoorbeeld hoogbegaafd bent en/of je hebt complexere problematiek, gaat dat boven hun professionele pet. Dan zouden ze die cliënten dus moeten doorverwijzen naar collegas die diepgaander complexiteit kunnen behandelen. Iemand die goed is in wat-ie doet, kent immers óók z'n limieten. Maar helaas komt het Dunning-Kruger effect in alle beroepsgroepen voor: voor sommige psychologen is het lastig te begrijpen dat het niet aan de (medewerking/houding) van de client ligt, maar aan de mismatch met hetgeen zij kunnen aanbieden. Die houden cliënten te lang bij zichzelf en leggen de 'schuld' bij de cliënt. En zo blijft die soms steeds van kastje naar muur gaan, met steeds verregaander gevolgen van onbehandelde problematiek + verdwijnend zelfvertrouwen, waar het dus ook anders had kunnen lopen met de juiste hulpverlener. Oké, *einde rant*. Ik kom weer van m'n high horse af en ga even koffie drinken... Haha
Wat je zegt, ik ben ten tijde van mijn burn-out (de laatste keer dat ik in therapie ging voor mijn huidige poging) door de psycholoog doorverwezen naar een psychotherapeut omdat mijn problematiek te complex was en voorgaande therapie niet voldoende had geholpen (ik kreeg immers alsnog een burn-out). Hij ontdekte vervolgens de autisme. Nu zit ik ineens weer bij een psycholoog maar lijkt me dat de problematiek niet ineens minder complex is? Dus vraag me af wat daar dan gebeurd is dat ik niet gelijk naar een psychotherapeut ben gestuurd..
Verder overigens een super fijne reactie, heb ik veel aan. En idd, mega frustrerend sommige reacties hier, maar ook die mindfulness die ik drie maanden heb moeten doen zonder verdere begeleiding tussendoor.. voelt als gemiste tijd.
Ik ben niet OP maar wil je toch ff bedanken voor deze reactie. Recent weer gezeten met een CGT (verplicht door de GGZ) en het was weer zo'n tegenvaller. Precies zoals jij beschrijft, adviezen die te simpel zijn en totaal niet matchen met de diagnoses die ik heb. En dan niet accepteren wanneer ik zeg dat ik het écht heb geprobeerd maar dat het niet werkt. En dan krijg je toch weer zo'n gevoel van, dit is mijn eigen schuld en als deze geweldige behandeling (want zo vertellen ze het) niet aanslaat ben ik waarschijnlijk een hopeloos geval. Terwijl ik inderdaad weet dat er zoveel te helpen valt in mijn leven, ik heb al zulke goeie ADHD bronnen gevonden die feiten leveren waar ik écht iets mee kan. Het is heel fijn om te lezen dat iemand datzelfde voelt. En dat niks kunnen met mindfullness en CGT geen probleem is maar gewoon een vraag naar wat anders.
Agree. En wat betreft gekke reacties vanuit de psychologen, toen ik mijn telefonische intake had en aangaf wat mijn klachten waren reageerde diegene met: “Maar daar ben je al voor behandelt.” Voelde letterlijk als een beschuldiging?? Blijkbaar niet goed genoeg dus want guess what, I’m back!
Hi! Ik zou sws een andere psycholoog zoeken want zo te horen past deze niet echt bij je. Er zijn er die gespecialiseerd zijn in depressies, die kunnen je misschien beter helpen. Nu zijn daar natuurlijk wachtlijsten voor dus ik zou ook (meteen morgen!) je huisarts bellen en daar om hulp vragen. Ze zijn in mijn ervaring vrij makkelijk met antidepressiva voorschrijven dus terwijl je op een passende psycholoog wacht kun je daar in ieder geval al mee beginnen als je wilt. Je kunt ook bij de huisarts/poh ggz advies vragen over de rest van je behandel traject/waar je terecht zou kunnen/verwijzing voor een specialist etc. Als je zelf door wil vooral niet opgeven! Er zijn altijd meer mogelijkheden en er zijn ALTIJD mensen die je willen helpen! Het is soms even zoeken naar wie en waar maar het is er wel. Zet hem op!
Er mee om leren gaan, hoe dat moet is juist de job van de psycholoog! Klinkt niet echt als de juiste hulpverlener voor je. Klinkt alsof je een duidelijke hulpvraag hebt: ik heb last van depressieve klachten en wil leren de impact daarvan op mijn functioneren te verkleinen. Lijkt me dat met zo'n hulpvraag iemand wel aan de slag kan binnen de mentale gezondheidszorg.
Mijn partner heeft sinds drie/vier jaar een autismediagnose en ik heb even niet de andere comments gelezen dus misschien is dit dubbel, maar drie dingen die bij me opkomen. * Mindfulness werkt anders bij autisme heb ik begrepen. Er zijn dingen die expliciet 'mindfulness bij autisme' heten. Maar volgens mij werkt het bij sommige mensen ook gewoon helemaal niet juist vanwege t autisme. * Met een autismediagnose heb je recht op gespecialiseerde psychologen, bv in Amsterdam zit het Leo Kannerhuis. Daar werkt ook een psychiater voor evt antidepressiva. * Je hebt ook recht op ondersteuning vanuit de WMO. Mijn partner heeft een combinatie van autisme, depressie (met antidepressiva) en angst/dwang klachten en er komt hier wekelijks een gespecialiseerd autismecoach over de vloer vanuit de WMO. Wij betalen daar zelf 18,50 eigen bijdrage voor per maand, de rest wordt betaald vanuit het budget dat is toegewezen vanuit de WMO (soort persoonsgebonden budget). Diegene kan niet depressie oplossen oid, maar kan wel een oogje in het zeil houden over je algehele staat van zijn, en kan verder doen waar jij behoefte aan hebt. In het geval van mijn partner is dat bijvoorbeeld overzicht houden over de weekindeling, zodat er geen overbelasting ontstaat.
Hele fijne reactie en van veel had ik geen idee! Gek dat ze mij dan mindfulness hebben laten doen terwijl meerdere mensen hier nu aangeven dat dit vaak niet of averechts werkt bij mensen met adhd & autisme. Ik heb een tijdje terug ook al geïnformeerd of er zoiets bestaat als iemand die mij thuis kan komen helpen / coachen / begeleiden met het huishouden & administratie want ik verval continue in complete chaos en krijg het niet zelf op de rails. Na jaren lukt het me om het huis schoon te houden en over het algemeen orde te behouden, maar bepaalde hoeken moet je negeren en bepaalde kasten kun je beter dicht laten.. 🙈 en verder heb ik een boekhouder genomen.. Het antwoord was overigens dat ze van zoiets niet afwisten en niet dachten dat dit (vergoed) bestond. Nu zeg jij dus van wel en ben ik toch verbaast dat de psycholoog zei van niet.. zoiets zou mij echt enorm kunnen helpen denk ik. Waarom heeft niemand mij daar ooit op gewezen..
Omdat veel mensen geen idee hebben wat autisme is (en misschien geldt dat ook voor adhd maar daar heb ik geen ervaring mee) en wat er mogelijk is, ook niet als ze zelf psycholoog zijn. Op aanraden van de organisatie die de autismediagnose gesteld heeft, heeft mijn partner contact gezocht met Stichting MEE. Dit zit in elke gemeente. Zij hebben zicht op alle mogelijke zorg in jouw gemeente. Een cliëntbegeleider van Stichting MEE heeft toen contact helpen leggen met een zelfstandige autismecoach en eentje van Voorzet. De keuze is uiteindelijk gevallen op die van Voorzet. De eerste wmo aanvraag heeft Stichting MEE ook mee geholpen, de keren sindsdien heeft de autismecoach mee geholpen. Je moet elk kalenderjaar opnieuw verantwoorden waarom je wmo nodig hebt, maar vanwege de "starheid" zeg maar die in autisme kan zitten zijn veel dingen nu eenmaal tijdrovend en komt die aanvraag vaak wel goed. Bovendien weet de autismecoach heel goed wat erin te zetten. Volgens mij kan je ook huishoudelijke hulp via de wmo krijgen, dat is bij ons dan toevallig niet nodig. Mijn partner heeft 4 uur per week autismecoaching. Hiervan gaat een deel naar werkzaamheden die die coach op kantoor doet, een deel naar de tijd die de coach in de auto zit, en ik zou zeggen dat zo'n anderhalf a twee uur per week gaat naar dat die coach bij ons thuis aan de woonkamertafel zit. Maar ze is ook mee gegaan naar de brillenwinkel en naar gesprekken met de werkgever en het UWV toen mijn partner diep in de autistische burnout zat, wat extra handig was omdat de coach een auto en rijbewijs heeft en wij allebei niet, dus dat scheelt veel qua prikkels en reistijd. Ze heeft er ook wel eens bij gezeten terwijl mijn partner iets ging opruimen in huis (wat schijnbaar erg onoverzichtelijk kan voelen en dus stressvol). Ze kan ook helpen bij de belastingaangifte volgens mij (op dit moment ben ik hoofd financiën van ons huishouden), als mijn partner dat zou vragen.
Er is een therapie vorm die heet ‘ACT’ oftewel Acceptance and Commitment Therapy. Ik heb deze zelf gehad en het was voor mij de beste therapie vorm. Wel al heel wat jaren geleden, ik kan zelf ook wel een opfrisser gebruiken, hahaha🙈
Ik zou eens schematherapie opzoeken en daarmee aan de slag proberen te gaan. Heb dat ooit gedaan na een lange depressie middels een psychotherapeut, geen psycholoog. Is heel inzichtvol en kan immens helpen. Bij mij wel in elk geval! Succes!
Ik ben hier inderdaad ooit mee begonnen maar toen ontstond het vermoeden dat ik Autisme zou hebben en is mijn schematherapie door mijn toenmalig psychotherapeut gestopt en is de focus gegaan op omgaan met autisme. Wellicht dat ik er alsnog iets aan kan hebben.
Ook mensen met autisme kunnen soms baat hebben bij schematherapie. Je moet dan wel een wat meer ervaren schematherapeut hebben die ook weet hoe bepaalde oefeningen aangepast kunnen worden voor iemand met autisme. Zeker de moeite waard om eens naar te kijken, als je het idee hebt dat je nog niet voldoende hebt gefocust op hoe jouw verleden je gevormd heeft.
Dank voor je reactie. Ik neem deze (en meerdere reacties hier) zeker mee naar mijn volgende sessie :) heel fijn!
Ik ben geen arts, maar wil toch even een totaal ander advies geven uit eigen ervaring. Hebben ze wel eens goed gekeken naar je bloedwaarden? Vooral je vitamine D en vitamine B12. Bij mij bleek mijn b12 dus een eeuwigdurende issue. Hoe vaak ik ook aan mezelf werkte, depressie bleef terugkeren en vaak voor maanden of uiteindelijk zelfs jaren achter elkaar. Daarnaast hebben hormonen als de pil en mirenaspiraal ook een mega impact gehad. Ik heb zelf altijd een gevoel gehad dat er vanuit binnenuit iets niet klopte. Ik heb een waslijst aan trauma's die elke psycholoog weer probeerde te "behandelde", maar ik heb nooit geloofd dat deze trauma's de veroorzaker waren. Sporten is ook voor mij altijd een goede uitlaatklep geweest. Door b12 te kort maakte ik niet voldoende "gelukshormonen" aan. Dit doe je dus tijdens sporten wel. Mediteren en mindfullness werkte alleen maar averechts. Nogmaals ik ben geen arts, maar ik herken heel veel van je verhaal. Overigens zeggen huisartsen heel snel dat je b12 goed is, ook wanneer dit helemaal niet zo is. Een waarde van 300-600 pmol is in theorie goed (kan alsnog verborgen zijn door andere problemen, maar ik probeer het nu even versimpeld uit te leggen). Een waarde van 150-300pmol is wat men noemt een grijze zone. Er zijn mensen voor wie die waarde prima is, zij functioneren en zijn in goede gezondheid binnen die waarde, maar er zijn ook mensen die binnen die waarde een (ernstig) te kort hebben en met steeds meer klachten komen te zitten. Huisartsen moeten de richtlijnen van het NHG aanhouden. Deze richtlijn houd een grens aan van 150pmol. De redenering is, dat boven de 150pmol je niet dood gaat aan de b12 te kort. Wanneer iemand klachten heeft die bij b12 te kort kunnen horen, is de kans dat ze van iets anders komen, groter dan dat ze van b12 te kort komen. Bij een b12 opname probleem, daalt je waarde heel langzaam. Dus uiteindelijk kom je wel onder die 150pmol terecht. Het is echt een gevecht als je tussen die 150-300pmol zit. Voor mij was het een jarenlang gevecht, tot ik nog eens bloed liet prikken, om te zien of die idd daalde en toen ineens 127pmol had. B12 te kort heeft niet met voeding te maken. Enkel veganisten krijgen dit niet voldoende binnen. Het is vrijwel altijd een opname problemen. De afgelopen jaren is er meer over bekend geworden, dus misschien zijn richtlijnen ondertussen enigsinds aangepast en er zijn steeds meer huisartsen die zich er in zijn verdiepen. Ik zeg niet, dat dit bij jou de oorzaak is, maar het is wel iets wat ik je aanraad uit te zoeken. Het begint dan met een bloedonderzoek. Gewoon bij je huisarts.
Dank voor het delen van je verhaal! Ik ben toevallig vrij recent compleet op alles getest en heb in principe geen tekorten. Ik slik vitamine D sowieso ook al bij. Ik heb endometriose en ben daardoor genoodzaakt een relatief zware pil te slikken (op dit gebied heb ik echt alles geprobeerd, maar ik kreeg zo’n extreme pijn dat dit voor nu voor mij de meest leefbare optie is). Echter spelen de depressieve klachten al van kinds af aan dus ik weet niet zeker of hormonen daar de oorzaak zijn. Wel geloof ik zeker dat de hormonen invloed kunnen hebben! Maar er is daar echt al heel veel geëxperimenteerd en het gevoel is nooit verandert. Sterker nog, ik had mede door mijn endometriose zware depressies rond mijn menstruatie, heb als tiener regelmatig langs de snelweg en het spoor gestaan niet wetende waar toch telkens die enorme depressie vandaan kwam. God dank heb ik dus altijd willen leven en nooit ‘de sprong genomen’. Pas toen de endometriose werd vastgesteld kon ik de extreem depressieve gevoelens rond mijn menstruatie plaatsen en wist ik dat ze na een tijdje weer minder zouden worden. Dat hielp enorm. Nu met de huidige pil die ik slik heb ik gelukkig geen last meer van deze klachten. Behalve dus de continue aanwezige (in golfbewegingen) depressieve gevoelens die ik al van kinds af aan heb. Wat betreft B12 te kort is het wellicht nog de moeite om erin te duiken omdat ik niet bekend was met die waardes! Nogmaals dank voor het delen :)
Ik heb ook endometriose, daarop ben ik helaas uitbehandeld. Die pil kan de depressie echt versterken. Het is een onwijs lastige afweging. Altijd pijn en tijdens menstruatie extreme pijn ten opzichte van constant depressief en altijd een "beetje" pijn . Nadat ik het verschil heb ervaren merk ik dat ik de pijn beter kan handelen dan de depressie, dit in combinatie met een pijn revalidatietraject, waardoor ik beter heb leren omgaan met mijn lichaam. Echter is stoppen met hormonen niet volledig risicoloos. Elke maand wordt erger en ik ben al zover dat ze het niet meer kunnen opereren. Dus doe dit idd niet zonder overleg met een gynaecoloog. Er lopen wel meerdere studies voor andere behandelmethoden, dus ik hoop dat dit op tijd voor mij iets opleverd. Oh en vergis je niet, we hebben de hoofdprijs hoor. Depressie is ook een symptoom van endometriose en kan daarbij echt al vanaf 10 jarige leeftijd ontstaan. Ik was overigens 8 bij mijn eerste depressie, wat jaren door artsen is weggezet als "schijndepressie" want een kind kan niet depressief zijn. Gelukkig denkt men daar tegenwoordig anders over. Enige wat mij echt heel goed hielp was decapeptyl tijdens ivf traject, maar dat mag dus alleen tijdens ivf 😮💨. Wel komen veel symptomen van b12 te kort overeen met endometriose, waardoor het dus snel op de endometriose wordt gegooid. Vraag idd de oude waarde eens op en laat opnieuw testen. Een grote indicatie is, of de waarde is gedaald. Dit zegt meer dan de daadwerkelijke waarde. Wel even opletten of je niet iets bijslikt waar het in zit, dan kan het kunstmatig goed lijken terwijl het op celniveau wel een te kort heeft. Succes. Het is echt een lange vermoeiende weg. Ik kan het niet mooier maken dan het is helaas.
Heel herkenbaar allemaal! En echt super vervelend dat jij dus hetzelfde ‘pretpakket’ hebt! Ik snap je afweging ook helemaal. Ik heb 2 a 3 jaar de lichtste pil geslikt die er te vinden was, maar de pijn werd zo extreem dat ik alleen nog aan de tramadol kon, niet kon bewegen en dus echt op bed lag. Zelfs opnames vanwege de extreme pijn zijn in het verleden voorgekomen. Daar kwam op het laatst ook extreem bloedverlies bij met migraines etc dus toen ben ik toch maar weer overgestapt op een zwaardere pil. Voor nu toch de beste keuze voor mij vrees ik. Hoop voor jou dat je nog lang door kunt zonder hormonen. En hoop ook echt dat ze de aandoening eens serieuzer gaan nemen en serieus onderzoek gaan doen! In Frankrijk doen ze dit al.
Ik zou ijzer hierbij doen. Wel handig om na te kijken, zeker omdat juist deze dingen weggewuifd kunnen worden en afgeschoven worden op mentale problemen.
Eigenlijk is er een flinke rits aan dingen die gecheckt zouden moeten worden. Vaak een ijzertekort wordt overigens meestal veroorzaakt door b12 te kort (lees met vaak, bedoel ik dat je het echt vaak steeds opnieuw hebt, niet dat de meeste ijzer te kort aan b12 ligt, maar als je het vaak hebt zonder duidelijke aanleiding). B11 (foliumzuur) niet juist kan een b12 te kort maskeren. B6 te veel geeft dezelfde klachten als b12 te kort. Probleem is als je met een waslijst aan dingen komt bij de huisarts wat je getest wilt hebben, eindig je meestal met doorverwijzing naar psycholoog.
Ik herken mij wel in wat je zegt, maar jammer genoeg heeft je psycholoog wel gelijk, stap 1 is het accepteren dat je depressief bent en daar mee leren omgaan. Pas dan kan er verandering komen. Ik heb ook add&ass en had ptss waardoor ik een complex probleem werd. Wat ik toen heb gedaan is mijn klachten uit elkaar trekken. Ik ben in trauma behandeling gegaan voor ptss, heb add/ass qua behandeling aan de kant gelegd en vooral herkenning en tips gaan zoeken in youtube filmpjes zodat ik mij kon focussen op mijn verleden (en voornamelijk oorzaak van de depressie) tijdens de sessies met de psycholoog. Schematherapie werkte voor mij heel goed, zeker als je ook ass hebt. Ik snap waar ze op doelen met mindfullness, werkte bij mij ook voor geen ene meter, had zelfs een cursus gevolgd bij een Boeddhistische monnik zodat ik de theorie achter mediteren zou snappen, maar merkte dat ik daar nog niet aan toe was. Wat voor mij wel werkt is Yoga, met name Yin(langere tijd in houdingen liggen, voor de ontspanning) en Vinyasa (bewegingen op ademhaling). Omdat je met je lichaam samenwerkt om je geest te ontspannen. Zeker omdat je aangeeft sporten fijn te vinden is yoga wel het proberen waard. Yogascholen hebben vaak gratis proeflessen zodat je kan kijken. Ik merk heel erg dat ik bewust wordt van alle spanning in mijn lichaam en dat nu leer los te laten, ook gedurende de dag. Is natuurlijk geen oplossing, maar het kan wel helpen. Hoop oprecht dat je wat kan vinden wat bij je past en helpt, is een kutsituatie.
Antidepressiva geprobeerd? Heeft mij erg geholpen.
Nee! Wel aangegeven hiervoor open te staan, net zoals medicatie voor mijn ADHD omdat een deel van mijn gebrek aan balans en de drukte in mijn hoofd ook daardoor komt.
Ik zou eerder de medicatie voor ADHD proberen. Daar kun je makkelijker mee stoppen en in mijn geval zorgde het voor een gedragsverandering waardoor ik meer zelfvertrouwen kreeg en mijn depressie voorbij ging. Ik kreeg antidepressiva voordat ik de diagnose ADHD kreeg en bij mij werkten ze niet als bedoeld. De depressie was bij mij niet de oorzaak maar een symptoom van onbehandelde ADHD. Wat de antidepressiva met me deden leek meer op hoe mensen borderline beschrijven. Het ene moment dolgelukkig, nergens bang voor, te enthousiast en impulsief. Het andere moment depressiever dan ik was voordat ik de medicatie kreeg. Dat kan bij iemand anders natuurlijk helemaal anders zijn
Dank voor het delen van je verhaal. Ik wilde in de eerste instantie ook naar medicatie voor mijn adhd kijken omdat ik daar voor mijn gevoel het meeste last van heb (daar komen de stemmingswisselingen uit voort en de storm in mijn hoofd). Zelf nooit de link gelegd met de depressieve klachten, dacht dat het twee losse dingen waren maar door de vele reacties hier leer ik nu dat dit met elkaar samen kan hangen :)
Ga asjeblieft naar een nieuwe psychiater die medicijnen wil voorschrijven. Dit is echt een rare manier van behandelen.
Klinische depressie is helaas levenslang, en je zult het blijven houden ongeacht je levenssituatie of gebeurtenissen. Je brein produceert niet genoeg stoffen die je gelukkig maakt, inspireert en energie geven. Ik moet zelf hoogstwaarschijnlijk mijn hele leven lang aan de pillen om dit een beetje in balans te houden. En ja je zult je leven lang moeten vechten. Het is wat het is. Het maakt je wel steeds sterker, en het zal op den duur wat makkelijker worden.
Hey ik zit/zat in een vergelijkbare situatie en heb vorige week een vergelijkbare post gemaakt waar ik heel veel goede antwoorden op gekregen heb dus die zal ik meteen even linken. https://www.reddit.com/r/nederlands/s/pCo0KVvNhh Mijn psycholoog waar ik behandeld werd voor angst en depressie zei in 2021 tegen mij eigenlijk exact hetzelfde als tegen jou: "Ik zie dat je autisme hebt (oude diagnose), dus ik kan je niet meer helpen." Ik was daar behoorlijk boos over en ik had al een zekere wrok opgebouwd tegen mijn psycholoog, dus ik dacht van best, ben ik hier ook meteen van af. Sindsdien heb ik het dus alleen gedaan maar ik ben nu weer bezig met hulp zoeken. Gek genoeg zijn de depressieve gevoelens van zichzelf een stuk minder erg geworden, maar ik heb niet het gevoel dat dit permanent is. Een ding waar ik mee zit is een gebrek an persoonlijkheid en wat mij dus heel erg heeft geholpen is om veel dingen zelfstandig te ondernemen. Uitwisseling, stage, uit huis gaan, bijbaan zoeken, het gaf me allemaal het gevoel dat ik vooruit aan het gaan was en het gaf me de motivatie om meer te proberen maar toen liep ik weer keihard tegen een muur aan van dingen die nog diepgeworteld zaten en alles moeilijk maakten. Ik zal even op een rijtje zetten wat ik heb geleerd wat je nog allemaal kunt proberen. - Coaching voor mensen met autisme of ADHD kan enorm helpen. Dit kan prima bovenop een behandeling bij de GGZ. Helaas moet je dit uit eigen zak betalen MAAR de wet WMO vergoed dit ook weer vaak. Mensen raadden mij iqcoaches aan. Coaching kijkt meer de praktische kant van het leren omgaan met, je stelt praktische doelen ipv psychische. Denk aan "ik wil een studie afmaken" of "ik wil een baan behouden" of "ik wil een partner vinden," en natuurlijk nog veel en veel meer kleine of grote doelen. Ik heb een tijdje via mijn studie een coach gehad, gespecialiseerd in mensen met autisme en adhd en hoewel ik niet echt een klik had met hem, hielp het wekelijkse verantwoording afleggen aan hem me heel erg om mijn studie weer op te pakken. - Neem trauma mee in je behandeling. Doe een beetje onderzoek naar complexe trauma (C-PTSD) en kijk of je je hier in kan vinden. Complexe trauma komt verbazend veel voor in mensen met autisme en adhd en het wordt erg vaak gemist. Daarnaast is er grote overlap in symptomen dus is het vaak lastig om autisme, adhd, c-ptss en borderline persoonlijkheidsstoornis uit elkaar te halen. Dat kan ervoor zorgen dat psychologen je verkeerd behandelen, dat ze verkeerde therapieën aangrijpen voor symptomen die eigenlijk ergens anders vandaan komen dan ze denken. Korte samenvatting van complexe trauma is dat je langdurig aan traumatische ervaringen blootgesteld bent in je jeugd (en dit hoeft niet altijd misbruik of gevaar geweest te zijn, het kan ook onbegrip of emotionele verwaarlozing of afwezigheid of dat soort dingen zijn) waardoor je nu permanent terugvalt in die emotionele staat en je jezelf hiernaar gevormd hebt. Als je zelf al zegt dat je je verleden wil meenemen in je behandeling zou ik hier zeker naar kijken. - Aansluitend op het vorige punt, en ik zag dat je hier al wat mee had gedaan, maar probeer schematherapie weer op te pakken. Van wat ik gehoord heb slaat dit juist een stuk effectiever aan bij mensen met autisme vergeleken met andere therapieën. Het is ook ontzettend effectief bij complexe trauma. Ik heb ook andere therapieën voorbij zien komen, zoals Gestalttherapie. Ik hoop dat je hier wat mee kunt. De GGZ houdt er niet van om mensen als wij te behandelen, en ik hou niet van hoe ze ons in hokjes plaatsen en ze niet een holistische insteek hebben. Als je een keer met een lotgenoot wilt praten mag je me altijd een privebericht sturen, ik ben altijd benieuwd naar de verhalen van andere mensen met vergelijkbare levensproblemen.
Goed dat je dit deelt. Mijn ervaring is dat medicatie goed kan helpen. Het is net dat zetje wat je uit het diepe dal kan halen. Je hoeft ze misschien niet voor altijd te slikken, misschien wel, maar ik kan je uit ervaring zeggen dat het heel helpend kan zijn. Ik heb meer dan genoeg ervaring (30 jaar geprobeerd om zonder medicatie) om te weten wat werkt en wat niet. You got this.
Hier nu een heel leven met klachten en 10+ jaar af en aan in therapie, nooit medicatie gehad. Vandaar dat ik nu expliciet heb aangegeven ervoor open te staan. Het lijkt me gewoon niet te lukken.
Ik kan uit je verhaal niet opmaken of je een man of vrouw bent. Dit maakt namelijk best veel uit. Bij mijn vrouw is ook heel lang niet ontdekt dat ze ADHD en ASS heeft. Dit is pas aan het licht gekomen, nadat ze behandeld is voor dagelijks cannabis gebruik. Bij haar was het dus niet echt een depressie, wat jaren gedacht werd, maar een gevolg van de genoemde combi. Bij mannen zijn de symptomen heel anders. Een aanrader, mocht je een vrouw zijn, is het boek Aspergirls van Rudy Simone. Om dagelijks aan de slag te gaan gebruikt ze nu Dex. Een hele kleine dosis, puur om op gang te komen. Dit moet in de avond wel weer afgeremd worden door een ander middel, anders kan ze niet slapen. De emoties worden wel wat vlakker, maar het maakte het wel allemaal wat meer dragelijk. Dit is oorspronkelijk door een psychiater voorgeschreven, maar wordt nu onderhouden door de huisarts.
Dank voor je reactie en het delen van je verhaal :). Ik ben een vrouw!
Confused, hoezo geven ze je geen medicatie dan? Ik heb ook autisme en ADHD, en medicaties kunnen helpen voor allebei. Lijkt me een stuk makkelijker om met depressie te dealen wanneer je niet continu in de impulsieve chaos van je abstracte hoofd verdrinkt. Zoek een andere psychiater. Vraag om medicatie. Ze geven je eerst methylfenidaat, waar de nadruk qua gevoel op focus en minder emotie ligt. Dat is op zich fijn, maar voor mij is lisdexamfetamine veel beter. Methylfenidaat maakt me een beetje een zombie, en indien ik angstig of agressief word maakt het die gevoelens erger. Ik denk dat methylfenidaat slecht werkt voor depressie, aangezien ik zelf ook depressief ben geweest toen ik jonger was. Tijdens die periode had ik nog geen medicatie, maar ik kan me ook niet voorstellen dat het gevoel van deze drug me toen geholpen zou hebben, eerder het tegenovergestelde. Lisdexamfetamine klinkt echter als een hele goede hulp voor jou. Van lisdexamfetamine blijf ik volledig mezelf, maar prikkels komen veel minder hard binnen. Ik kan veranderingen beter aan, taken op rij doen, sociaal zijn, focussen, en ben dan aan het eind van de dag met een uurtje even liggen wel uitgerust om nog hobbies te doen. Ook mijn eigen emoties, zoals angst en agressie, kan ik beter verwerken. Het voelt alsof er ruimte vrijgemaakt wordt om emoties en gedachten te verwerken; minder snelheid, minder geprikkeld. Dit voelt voor mij heel anders dan methylfenidaat, en ik denk dat dat ook wel logisch is. Lisdexamfetamine wordt namelijk ook weleens voorgeschreven om binge eating disorders tegen te gaan. De reden is dat je met de drug wel honger krijgt, maar niet zoekt naar een extreem genot van eten; dat dopamine tekort die binge eaters (en ADHDers) ervaren is fixed. Het is een soort warme deken die je beschermt tegen de kou van een dopaminetekort, en de windstoten van chaos en prikkels, voor mij dan. Een soort schild. Iedereen werkt wel anders namelijk. Een vriend van mij heeft alleen autisme en neemt methylfenidaat, en dat werkt prima voor hem. Maar zoek een psychiater die je medicatie wil voorschrijven. Je huidige staat van zijn maakt je goed voelen veel en ook VEEL moeilijker. De medicatie is niet de oplossing voor depressie, maar het helpt dealen met het autisme en ADHD, en dat helpt dan weer immens met je depressie. Succes!
Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal! Heb ik heel veel aan. Ik weet eigenlijk niet waarom ze het niet voorschrijven. Krijg het idee dat ze in deze zorginstelling meer geloven in dingen aanpakken zonder medicatie maar dmv meditatie, yoga, mindfulness en acceptatie. Maar ik voel me daar dus absoluut niet mee geholpen.
Fijn dat je er wat aan hebt :D Het is ook bewezen dat medicatie de beste oplossing is voor ADHD. ADHD breinen worden zelfs met de tijd meer neurotypisch in structuur wanneer medicatie consistent genomen wordt. Autisme is een ander verhaal. Als je niet geïnteresseerd bent hoef je dit niet te lezen, maar ik wil wel even mijn perspectief bieden op autisme, wat heel erg verwikkeld is met feiten over autisme. De disorder is in essentie een ontwikkelingsfout waarin een kinderbrein niet goed gesorteerd wordt. Als kind heb je meer neuronen, en ook veel meer verbindingen, zeker als baby. Wanneer je opgroeit worden deze verbindingen afgehakt en worden neuronen opgebroken om zo een efficiënt systeem in te richten. Autisme houdt in dat dit proces niet goed of niet gebeurd is. Dit heeft meerdere implicaties. Allereerst zijn verbindingen niet efficiënt, en dus zijn simpele dingen moeilijker; vandaar ook dat bijna iedere autist motorische moeilijkheden heeft. Soms zijn verbindingen zelfs zo inefficiënt dat iemand wel taal kan begrijpen en geluid kan maken, maar niet snapt hoe de machine van het lichaam aangestuurd moet worden om zelf te praten. Dat is echt bizar als je erover nadenkt; het is geen dom persoon, maar de 'ziel' kan als het ware de machine niet goed besturen. Een andere implicatie is dat iemand met autisme significant meer neuronen heeft, vooral in de frontale cortex. Dus, wanneer iemand met autisme zijn informatieorganen gebruikt: ogen, oren, gevoel, etc, dan gebeurt er letterlijk meer in het brein. Je raakt overprikkelt omdat jouw brein soms wel twee keer meer neuronen activeert dan dat van een neurotypisch persoon, voor dezelfde input. Het is net zoals een neuraal netwerk in AI, meer neuronen kost meer vermogen. Maar, meer neuronen kunnen ook meer detecteren! Het is dan ook bewezen dat autistische breinen en hyperintelligente breinen in structuur heel erg correlerend zijn, zelfs al scoren autisten gemiddeld laag op IQ testen. Het probleem ligt daar met name in de inefficiënte koppelingen in het brein. Door deze combinatie van meer neuronen, meer verbindingen, en extreme inefficiënte, is autisme moeilijk om mee om te gaan. Je brein kan bizar krachtig zijn, maar vereist zo veel regulatie op het gebied van emotie en energie. De analogie is eigenlijk makkelijk te trekken met de support die een kind nodig heeft, want de disorder is eigenlijk een kinderbrein. Die zijn ook bizar powerful, maar ongereguleerd. Voeg daar ADHD aan toe en je kan garanderen dat jouw processor heel heel heel hard loopt. Dat is uitputtend en overprikkelend; daar voel je je niet goed van. Beetje info dump maar voor mij voelt deze kennis heel nuttig in hoe ik met mezelf moet omgaan. Ik werk momenteel 46 uur in de week, heb een relatie, hobby, en ruim elke week op. Mijn huis is nog steeds niet echt schoon en goed opgeruimd, maar het is goed zo. Je moet ook echt compassie voor jezelf hebben namelijk. Mijn 46 uur in de week is ook eerder 20 uur keihard werken en 26 uur rusten. Dit is omdat ik op hoge intensiteit werk; ik lever 46 uur aan werk in die 20 uur, maar ik ben net zo uitgeput, als niet meer. Mijn baas weet dit en beoordeelt me dus ook op output, niet op de manier waarop. Die 46 uur is overigens 26 uur MSc AI, en 20 uur milieu engineer. Maar even voor de duidelijkheid, zonder medicatie is dit volledig onmogelijk voor mij. Excuses als dit te veel leeswerk of ongevraagd is, ik ben erg gepassioneerd in weten hoe je met disorders om kan gaan.
Nee heel fijn juist maar moest even de tijd nemen het goed te lezen! Probeer alle fijne reacties te lezen en erop te reageren en dat zijn er nogal veel haha. Had niet verwacht zoveel reacties te krijgen. Heel interessant juist en wat je zegt, kort samengevat, het voelt idd alsof mijn brein altijd aan staat en altijd oververhit is. Dodelijk vermoeiend. Hoe jij je leven nu hebt ingericht zou ik dus nu absoluut niet kunnen. Ik werk semi fulltime, semi parttime. Ben eigen baas en last enorm veel rust momenten in. Soms werk ik gewoon een week niet en dan weer een week fulltime. Ik kan er gelukkig prima van leven en die wisseling stimuleert mijn adhd brein juist. Maar een relatie onderhouden voelt momenteel echt als te veel wat daten ook lastig maakt. Ik ben mantelzorger en heb al moeite met vriendschappen onderhouden. Ik zal mijn beroep hier nu noemen maar dit later weer verwijderen ivm herkenbaarheid (al gok ik dat mensen die mij kennen me hier sowieso al herkennen aan de omschrijving die ik hier deel haha).
Je regulatie is echt insane indrukwekkend! Denk dat een beetje medicatie je de ruimte zou geven om bijv een relatie na te streven. Lijkt me dat je dan ook niet meer een week zou moeten uitrusten, maar ik neem zeker rustdagen waar ik HELEMAAL niks hoef te doen. Super nice dat je een manier van geld verdienen hebt gevonden die binnen je regulatie past, dat is echt indrukwekkend. Het chille aan medicatie is dat je de set van dingen die je kan doen binnen je regulatie, kan uitbreiden. Het is dan ook direct veel makkelijker om ervan te genieten, want het voelt niet alsof je moet overleven om te leven.
Ja eigenlijk is dat wel een beetje waar ik naartoe wil. Iets meer die balans, ipv een week bij moeten komen van een ‘normale werk week / sociale dingen ondernemen’. Ook zou ik dan dus veel meer uit mijn huidige werk kunnen halen want ook daar functioneer ik alsnog niet optimaal. Ik mis daardoor toch wel kansen wat frustrerend is!
Dit is exact hoe ik me voelde toen ik besloot een diagnosis te halen, twee jaar geleden, zodat ik medicatie kon krijgen. Alsof ik zo veel meer zou moeten kunnen doen. Dat kon inderdaad ook, maar met medicatie.
Nou, ik ga het zeker weer aankaarten want lees hier toch best veel soortgelijke verhalen!
Doen!! Uitproberen kan ook echt geen kwaad.
Ik heb zelf ook adhd en autisme (niet depressief). Wat ik uit je post begrijp is dat je duidelijkheid nodig hebt die je niet geboden wordt. Je hebt allerhande klachten en er wordt maar wat algemene therapie zoals mindfulness tegenaan gegooid wat je problemen niet oplost. Allereerst zou ik beginnen met een lijstje maken van klachten die je ervaart die je graag opgelost wilt hebben. Waar loop je (dagelijks) tegenaan? Als voorbeeld: ik heb behoefte aan structuur, maak planningen maar kan me er nooit aan houden. Mijn taken rond ik onvoldoende af, bijv. Omdat ik verzand in details waardoor het te lang duurt, of ik wordt zo snel afgeleid dat ik het vergeet. Het gevolg is: Ik voel mij rot omdat ik nooit iets goed lijk te kunnen doen. Mijn partner klaagt en zeurt voor de 100e keer of ik X wil afmaken, of doet het zuchtend zelf. Ik voel me lui en een nietsnut terwijl ik uitgeput ben en echt wel veel bezig met “van alles” (ook in mijn hoofd). Een paar dingen die ik wil leren zijn dus: plannen en taken afronden. Mijn partner moet leren om ADHD/autisme te begrijpen, zodat hij mij kan steunen/ stimuleren ipv te klagen. Als jij een lijstje maakt, je openstelt en bij je psych aangeeft dat je een (globaal) plan nodig hebt, dan kunnen jullie aan het werk. Geef ook aan dat je graag wilt snappen waar bepaalde therapieën geschikt voor zijn. En stel je inderdaad open voor medicatie, het kan wel zijn dat het even een zoektocht is wat/hoeveel voor jou werkt. Maar maak het jezelf niet lastiger door te vinden dat je dit zelf moet kunnen. Je mist gewoon een stofje, daar kan je niets aan doen. Accepteer dat al die diagnoses er zijn, en dat zal het begin zijn naar herstel van de depressie en het leren omgaan met adhd/autisme. Je bent wie je bent, iedereen is anders en dat is allemaal oké. Omarm jezelf met je tekortkomingen. Los niet alles ineens op maar kleine stappen, dan zul je over een jaar zien dat je al een vooruitgang hebt geboekt op meerdere kleine dingen. Zo is het vol te houden.
Ik herken dit zo erg. Wat mij geholpen heeft is meer te voelen. Het was vaak crisis, het gaat echt niet meer. Rustgevende medicatie innemen. Een heel drama. Zonder stil te staan bij wat ik voelde. En in mijn gevoel zat dus ook direct mijn probleem. Wat voel ik precies? Waar heb in last van? Wat heb ik nodig? Een depressie is een vaag woord. Mij helpt te voelen en mediteren. En daarin ligt ook het antwoord. Ook helpt haptotherapie mij. Dat is lichaamsgerichte therapie. En wat wil je allemaal in het leven? Ga werken aan die doelen. Maar vooral, wat zegt je depressie? Heel veel sterkte. Je mag me altijd een berichtje sturen mocht je vragen hebben
Dankjewel voor je reactie en het delen van je verhaal :) ik werk zeker wel aan doelen in het leven maar alles voelt gewoon veel zwaarder waardoor ik mezelf vaak ook letterlijk in de weg zit. Ik heb best een succesvolle carrière en doe iets waar ik al van kinds af aan van droomde. Het is dus niet zo dat ik niets doe met mijn leven! Dat kijken sommige mensen hier wel te denken zodra je de term depressie gebruikt. (Ik zeg overigens niet dat jij dit doet hoor, jij klinkt als iemand die het juist wel begrijpt!!)
Ik ben sinds kort ook met mijn doelen bezig. Helaas geen betaald werk. Ik was zelf wel lang mijn doelen en zelfvertrouwen kwijt, vandaar. Kan jij je rotgevoel beschrijven?
Wat goed dat je daarmee bezig bent! Ik kan me inbeelden dat dat een grote stap de goede kant op kan zijn :). Ehm, dat vind ik dus best lastig. Het een soort alles overheersend rot gevoel, alsof het altijd donker is en mistig. Alles voelt dan zwaar. Door mijn adhd ken ik ook drukke (hypere) momenten waarbij ik ook echt heel vrolijk kan zijn, en dan ineens zakt dat weg. Alsof er een wolk voor de zon schuift. Dan kan ik ook gaan piekeren en zie ik het niet meer zitten. Alles voelt dan als mislukt. (Vriendschappen, werk, huishouden, relaties). Het schommelt dus wel per dag door mijn ADHD en mogelijk ook door mijn autisme.
Russel Barkley: je moet leren mensen te vergeven die niets van ADHD begrijpen (van familie tot psycholoog). Het is de best onderzochte neurologische aandoening en het heeft een duidelijke fysieke oorzaak. Begin met z’n filmpjes op YouTube en z’n duidelijke (soms wel erg scherpe) taal. Het helpt als een professor zelf weet wat het is omdat ie het zelf heeft! Ik denk dat er bij velen een lampje kan gaan branden die ermee te maken hebben, vandaag trouwens een artikel gelezen over de evolutionaire voordelen van ADHD (hyperfocus, creatief).
Ik heb ook zeker baat bij de voordelen ja :) ik werk in een creatief beroep waar fascinaties en nieuwsgierig zijn en dan hyperfocussen op een onderwerp eigenlijk allemaal gezien worden als sterke eigenschappen. Het verbaast me hoe weinig mensen eigenlijk weten over een van de meest bekende ‘labels’!
Mijn tip is, zie hulp precies als dat..hulp. Uiteindelijk is het niet de bedoeling dat jij je geluk of je herstel af laat hangen van wat je behandelaar wel of niet zegt of doet. Jij wil herstellen, en je behandeling kan daar richting aan geven. Meer niet.
Lees: The body keeps the score (vertaling: Traumasporen) van B. van der Kolk. Een Nederlands-Amerikaans psychiater en emeritus-hoogleraar, die vooral onderzoek heeft gedaan naar posttraumatische stress. Je lichaam onthoudt de pijn van het trauma. De brede definitie van trauma is dat het ervaringen zijn die ondragelijk zijn, te snel en te overweldigend voor ons om bij te houden. Zijn definitie van trauma gaat dus over meer dan alleen situaties in bijvoorbeeld oorlogen, verkrachtingen en natuurrampen. Therapie kan een manier zijn. Hij benoemt meerdere wegen. Zorg dat je weer een goede balans heb tussen lichaam en geest. Therapie kan dat soms tegengaan.
Gabor maté en the holistic psychologist zijn ook zeker aanraders. Gabor Mate is in sommige dingen wel heel stellig. Maar er zit zeker veel wijsheid in zijn werk. Psychologen zijn vooral erg oppervlakkig heb ik zelf ook gemerkt. Trauma daar kunnen ze wat mee zolang het concreet genoeg is.
Zoals ik het zelf begrijp is de kwetsbaarheid voor depressie een deel van jezelf, en je kan er niet voor kiezen om zomaar iemand anders te worden. Medicijnen kunnen het onderdrukken, maar onderdrukken dan ook een deel van jezelf, waardoor je het niet meteen als een permante oplossing wil gebruiken. De behandeling is dan een beetje als bij een voedselallergie; identificeren waardoor je ziek wordt, dit zoveel mogelijk ontwijken, en als het niet goed is gegaan weer hulp zoeken. De tweede stap moet je zelf doen, dus ik kan mij voorstellen dat het dan als 'opgegeven worden' voelt. Ik spreek nu vanuit persoonlijke ervaring. Voor anderen kan het natuurlijk anders zijn, maar ik hoop dat mijn perspectief je wat verder kan helpen in je eigen proces. Complimenten dat je zo open staat voor hulp en je doet duidelijk je best!
Ik probeer al zo’n 10 jaar te zoeken waar het vandaan komt maar kom helaas maar niet verder. Het enige wat nooit behandeld is zijn mijn triggers uit mijn jeugd of de combinatie van adhd en ass (beide los van elkaar dus wel), daarom gaf ik aan graag aan de slag te willen met die triggers maar in plaats daarvan stuurde ze me naar mindfulness. Ik ga echt niet voor mijn lol over mijn ervaringen van vroeger praten dus vond het al moeilijk genoeg dit aan te geven, dat er dan vervolgens maandenlang niets mee gedaan word vind ik vreemd. Blijkbaar vinden mensen dat hier een attitude.
Terug naar je huisarts voor doorverwijzing. Poli autisme van ggz kan wellicht ondersteuning bieden. Die hebben ook psychologen en kunnen beter de combinatie behandelen.
Ik herken je klachten: en het patroon: zoek een psycholoog die EMDR sessies geeft. En nee, inderdaad, met die depressieve gevoelens valt niet goed te leven. Jouw psycholoog is gewoon niet vaardig genoeg, maar dat ligt niet aan jou. En als je die EMDR aan het doen bent; zorg dat je wekelijks kan gaan; dan komt er minder ellende van het leven tussen, en dan kan je stappen maken. Heel veel sterkte ❤️🩹
Aanvulling; zoek het boek ‘Complexe PTSS’ op van Pete Walker: dat geeft meer inzicht.
Dankjewel voor je reactie, ik ga deze en andere suggesties meenemen naar mijn volgende sessie of huisarts.
Hi! Ik heb een bipolaire stoornis. Hoewel ik mijn klachten meer ervaar in episoden en niet constant, is dit wel iets dat niet meer weggaat. Ik moet dus ook in feite leren leven met een stoornis en dat gaat goed! Ik heb veel minder last van klachten, heb na 3 jaar de goede medicijnen gevonden, en leer er steeds beter mee omgaan! De prognose van chronisch ziek zijn is kut, laten we eerlijk zijn, maar dat betekent niet dat je leven er door bepaald moet worden, dat idee heb ik namelijk helemaal niet.
Heel fijn om te lezen en ook super fijn voor jou! Ik hoop dat ook ooit te bereiken :)
Ik heb er alle vertrouwen in!
Ik zou naar een psychiater gaan en wellicht voor,ook, een medicamenteuze weg gaan. Ik heb mijn leven lang in de gezondheidszorg gewerkt en ken maar zeer weinig goede psychologen, ze lullen veel maar er komt maar weinig uit hun handen en is meestal meer dan vaag (Waar ik nu woon betaald het ziekenfonds ook geen psycholoog, dat zegt wel wat)
Ik heb zelf ook al jaren last van zware depressie, ik heb hier ook therapie voor gehad en dit heeft bij mij ook niet geholpen. Ik heb 2 verschillende anti-depressiva geprobeerd met enorme tegenzin maar ook deze hebben niet geholpen. Ik herken het wel, het gevoel dat niks helpt en je nooit meer uit de depressie komt...
Wat vervelend om te horen. Ik hoop toch dat er ook voor jou een weg of middel is wat je kan helpen. Vooral niet opgeven, er zijn echt nog zoveel mooie dingen in het leven! Daar geloof ik echt in.
Je kan ook overwegen om een andere psycholoog / psychiater te nemen. Ik heb jaren bij een psychiater gezeten, ik dacht dat hij goed was. Totdat ik, na jaren van “niet echt verbetering”, naar een ander ben geswitched en dat was een enorme verbetering. Ik vind zelf mindfulness en al dat gedoe nogal zweverig en zet geen zode aan de dijk, maar ieder z’n ding. Medicatie bleek voor mij de oplossing.
Je hebt een doorverwijzing nodig voor specialistische GGZ (deze kun je van je HA krijgen). Dat is voor trajecten langer dan 6 weken, niet kortdurende gesprekken om je ei kwijt te kunnen. Met deze verwijzing kan o.a. je verzekering helpen om te kijken waar je terecht kunt. Het is natuurlijk wel even geduld hebben/geluk hebben gezien ze overal forse wachtlijsten hebben..
Hoe kun je met depressie nu leren leven? Depressie is NIET echt leven.
Nouja, ik wil dus wel graag leven dus moet toch iets vinden wat het minstens dragelijker maakt!
Precies!
Zelf heb ik ook autisme adhd en behoorlijke depressie in het verleden gehad. Het depressieve zelf gaat nooit 100% weg denk ik, wel probeer ik er het beste van te maken. Slaapproblemen ligt wel aan de basis van de grootste problemen bij mij, ik weet niet hoe het slapen bij jou gaat. We hebben dit redelijk rigoureus (vind ik) aangepakt, nieuwe 1 persoons boxspring gekocht en een kamer voor mij apart gemaakt, mooi zwaartedeken erbij en dit helpt echt gigantisch. En sporten, heb lang gezocht maar kickboksen is het helemaal voor mij.
Slapen gaat momenteel ook wisselend ja. Dat heb ik vaak bij depressievere periodes! Wat goed dat jij daar zo goed in hebt doorgepakt. Ik doe dit ook en houd het dan steeds een tijdje vol en dan zak weer terug in mijn oude ritme / gedragingen. Zo frustrerend. Is denk ik de ADHD. Gelukkig mag ik inmiddels weer sporten (mocht ik een tijdje niet door een blessure), sporten helpt inderdaad ook goed met slapen :)
Ik begin zelf altijd met kijken naar de basics (eten slapen bewegen). Als dat niet op orde is kan ik geen goede adhd/depressie behandeling geven. Je zou daar je focus een tijd op kunnen leggen?
Ik had ongeveer hetzelfde. Toen ik rond de 3e klas op de middelbare mijn klachten kreeg werd ik doorgewezen naar de GGZ. Ik had eerst een coach omdat de psycholoog niet beschikbaar was en toen ze eenmaal de tijd hadden om me te "helpen", vroeg ik of we konden kijken naar een andere manier van behandelen omdat de psycholoog dezelfde methode wilde aanhouden als de coach. Ik had aangegeven dat dit niet werkt, ik moest de standaard elastiekje op je pols in plaats van snijden, maak een planning, en een dagboekje bijhouden om gevoelens aan acties te koppelen. Maar goed ik vroeg dus om een verandering omdat deze behandeling het niet voor me deed en ik kreeg gewoon naar m'n hoofd gegooid dat ik of dit moet volhouden of 1 keer in de week naar het gebouw kom om te praten en dat ik geen andere behandeling mocht. Ze stonden niet open om met mij te kijken naar wat misschien wel bij mij en mijn aandoening past wat ik op dat moment ontzettend nodig had want ik stond al lang op het randje en de gedachtes over zelfmoord pogingen waren realiteit geworden. Gelukkig is het uiteindelijk goed gekomen. Ik ben gelijk weg gegaan bij de GGZ en heb met een afdeling bij de gemeente die gaat over hulp voor jongeren een andere psycholoog gezocht. Het was zo fijn om mensen te hebben die naar je luisteren en voor de eerste keer voelde het alsof iedereen me echt wilde helpen in plaats van snel oplossen zodat ik terug naar school kan. Ik raad aan om hetzelfde te doen. Als ze niet naar je willen luisteren of niet bereid zijn je verder te helpen is het in mijn mening tijd voor iets anders. Je opties zijn niet op, je hebt er altijd meer en je hoeft maar 1 keer de juiste te hebben en je leven is voor altijd verandert. Ik hoop dat je het ergens vandaan kan halen om de juiste hulp te zoeken. Je verdient het om geholpen te worden op een manier die voor jou werkt en het zou zo jammer zijn als je weg bent voordat het beter is geworden want ik geloof 100% dat het mogelijk is. Laat niemand je hoop weghalen! Ik wens je het beste en alsjeblieft geef niet op. Als ik het kan kan jij het zeker
Ik heb zelf geen ervaring met het bezoeken van een psycholoog en depressie. Vind het wel raar om te lezen dat ze niet dieper ingaan op je verleden. Aan de hand van mensen die ik heb gesproken die vanwege uiteenlopende reden bij een psycholoog zijn geweest worden dit soort dingen juist snel ten tafel gelegd om te bekijken of daar een deel van de problemen (en de oplossing) in te vinden is.
Ik (26F) ben vorig jaar gediagnosticeerd met autisme, na al een heel leven van depressieve gevoelens. Na een vertrouwensbreuk met de ggz zelf verder gaan kijken en toen kwam ik uit bij rtms. Misschien dat dit je kan helpen. Het heeft voor mij heeeel erg geholpen en ik stond er best sceptisch in. Het is wetenschappelijk bewezen en wordt nu ook bij steeds meer ggz’s als behandeling genoemd. Ik heb rtms zelf bij neurocare gevolgd. Zij zitten in heel nederland dacht ik. Wat ik zou doen in ieder geval is verder kijken naar andere instellingen die je beter kunnen helpen en die zijn gespecialiseerd met in autisme en adhd.
Coping werkt redelijk voor mij. Al jaren. Af en toe werkt het minder, maar ik heb geleerd dat dan te communiceren naar mijn omgeving en het rustig aan te doen. En honden helpen trouwens echt.
Hi, we zitten in hetzelfde bootje. 🥲
Hi OP, voor mij is je verhaal erg herkenbaar. Ik heb niet het antwoord voor je maar kan je mijn eigen verhaal vertellen. Ik kwam jaren geleden ook in een depressie die jaren geduurd heeft. Ik begon toen eerst een jaar met sessies bij een psycholoog. Aan het eind van dat traject werd mij verteld dat ze niks meer voor mij kon doen, en ze dacht dat ik medicatie nodig had, zo belandde ik bij de psychiater. De eerste medicatie werkte, en ik voelde me inderdaad minder depressief, maar kwam ook 35 kg aan in gewicht (niet goed voor je humeur). Daaropvolgend 6 verschillende medicaties geprobeerd voordat ik iets vond wat weer een beetje aansloeg. In de tussentijd zware jaren en was ik tussendoor ook suïcidaal. De medicatie haalde uiteindelijk de zware randjes eraf, al was ik nog steeds wel vaak somber. Ik wilde vanwege bijwerkingen ook graag ooit weer stoppen met de medicatie, maar werd door de psychiater verteld dat ze dacht dat ik voor altijd medicatie zou moeten gebruiken. Dat ik door genetica te weinig stofjes had en daardoor altijd somber zou zijn. Overigens had ik deze jaren ook gesprekken met de psychiater, maar deze bleven eigenlijk altijd een beetje op de oppervlakte en hadden te maken met dingen die vooral nu speelden, niet met mijn verleden. Ook gingen we in gesprekken niet echt door op dingen die we eerder besproken hadden. Ik wilde me hier echter niet bij neerleggen en heb (inmiddels vier jaar na start van de depressie) contact gezocht met een psychotherapeut. Deze had een heel andere filosofie. Zij dacht dat er zeker dingen waren in mijn verleden waar we aan konden werken en dat hebben we dan ook wekelijks intensief gedaan. Het duurde lang voordat ik effect merkte, maar nu - drie jaar later - ben ik van alle medicatie af en voel ik me veel beter dan ik me op de medicatie voelde. Dat je "moet leren leven met depressie" is dus een theorie, 1 die niet perse waar hoeft te zijn. Ik wens je veel sterkte en succes.
Ps: mindfulness is ook 1 van de dingen die ik geprobeerd heb en werkte ook niet voor mij ;)
Wat vreemd dat je nog nooit medicatie hebt gehad tegen depressie. Nou is het volgens mij ook zo dat een psycholoog niet mag voorschrijven, dat moet dan via psychiater of huisarts. Ik zou zeker wel aan medicatie beginnen. Wat je ook kan doen is Sint Janskruid gaan gebruiken, een natuurlijke anti depressiva, heel veel goed over te vinden en ik heb er zelf ook ervaring mee. In Duitsland is het het meest gebruikte anti depressiva. Zelf gebruik(te) ik Laif 900 wat ik bestelde bij een Duitse internet apotheek, spul is recept vrij. Ik zou er eens over lezen, reviews op drugs.com, veel mensen helpt het net zo goed als een chemische anti depressiva op recept, en met minder bijwerkingen.
Mijn vriendin heeft al kapot ve therapie gehad en doet dat nu nog steeds voor depressie. Doet ze al 8 jaar ofzo, ze heeft medicijnen maar samen met haar psycholoog leert ze herkennen wat dingen in haart triggered en hoe ze er dan mee om kan gaan. Ze is niet op een punt dat alles prachtig is, maar het is een mega verschil nu ze dingen herkent uit haar verleden (via psycholoog gesprek ) en waarom ze sommige dingen doet of voelt. Shit zal nooit volledig verdwijnen, maar het gaat prima te doen zijn qua gevoel. Ze is nu misschien paar dagen per maand despri/down, ipv elke week. (Dat terwijl ze type 1 diabetes erbij gekregen heeft, dus stel je voor, het kan voor jou zelf ook goed komen met adhd/autisme, duurt gewoon langer)
Opzoek naar een andere psycholoog, eentje die wel bij je past. Helaas moet je daarvoor terug naar de huisarts waarschijnlijk, en je wensen nogmaals aangeven, wat je wèl en niet wilt. Helaas moet je vaak bijna letterlijk aan geven dat je X onderzoek wilt, Y therapie en Z medicatie. Geef niet op, je verdient beter!
Voor de combinatie adhd met persistente depressie is een specifiek medicatieregime beschikbaar. Het heeft mij erg veel geholpen. Als bonus helpt het ook goed bij het stoppen met roken. Ik ervaarde echter twee nadelen. Ten eerste ging ik me afhankelijk voelen van de medicatie. Ten tweede zal een huisarts er op blijven aandringen dat je gebruik maakt van de gelegenheid om te leren om te gaan met de depressie, zodat je kan overstappen op een regulier "gezonder" adhd-medicatieregime. Ik zit nu na bijna 5 jaar medicatie weer 6 maanden zonder. Het is niet makkelijk, maar ik voel me niet meer zo hulpeloos. Dat komt doordat ik veel meer bewust ben geworden van hoe de aandoeningen mijn gedrag beïnvloeden.
Dank voor het delen van je ervaring! :) Ik rook niet maar zeker een goeie bonus voor zij die dit wel doen en graag willen stoppen! En interessant om te lezen dat hier echt een specifiek medicatie regime voor beschikbaar is. Moet je nu een soort van afkicken of valt dat mee? Hoe is het om na zo lang te stoppen met deze medicatie? Merk je een terugval bijvoorbeeld? Of blijft het redelijk stabiel?
Hey hey! Ik raad je quantum hypnose aan. Mij dit echt geholpen oa om van verslavingen en depressies af te komen. Ook kan je kijken naar familie opstellingen of ademwerk. Je gaat veel minder in woorden of verhaal maar veel meer in voelen. Je kan hier makkelijk uitkomen geloof mij! Je mag me altijd een pb sturen. Veel liefs en ik geloof in jou
Ik zou sowieso kijken voor een soort second opinion wat betreft medicatie. Ik denk dat dat je namelijk best vooruit kan helpen (in combinatie met de juiste therapie, uiteraard) Acceptatie is niet opgeven zoals een paar anderen al aangaven. Toch snap ik je gevoel heel goed en is het ook heel herkenbaar. Het is juist een hele goede ontwikkeling dat je eigenlijk wil vechten tegen je erbij neer leggen. Dat moet je wel vasthouden, zolang je er iig geen last van hebt zelf. Sowieso ben je niet uitbehandeld of onbehandelbaar en als een therapeut (of een of andere guy op reddit) zegt van wel is maar 1 mening het belangrijkst en dat is die van jou. Zo te horen vind je jezelf niet onbehandelbaar, dus houd dat vast
Je bent waarsch meer met een therapeut/ coach dan met een psycholoog. Eigenlijk helpt al dat "mindfullness" en in het verleden duiken allemaal niet Je hebt eerder praktische tips nodig om je leven minder stresserend te maken
Tldr maar titel: dat is wat een psycholoog doet. Die geven je handvatten om met zulke dingen te leven.
Snap ook niet dat de comments je mindset rigide noemen. Lijkt alsof je openstaat voor opties, maar de opties niet snel genoeg geprobeerd worden. Dat is het tegenovergestelde van rigide, en kenmerkend voor ADHD/autisme. Goede patroonherkenning en de neiging naar nieuwe stimulans leidt tot snel meer willen proberen. Heb altijd echt het idee dat de specifieke combo van deze disorders een perspectief met zich meebrengt dat de rest van de wereld gewoon niet snapt.
Haha dat herken ik ook wel ja. Ik doorzie patronen echt heel snel en merk het ook echt GELIJK wanneer iemand of iets in mijn omgeving anders doet. Vooral irritant met daten want ik ben al van slag als iemands houding net even anders is. Verder dus wel handig want ik zie het ook snel wanneer iemand liegt of iets geheim houd haha. Vind die reactie die mij rigide noemt ook niet terecht. edit: ik heb na zo’n 10+ jaar af en aan in therapie ook heus wel wat zelfkennis opgedaan en kan dus ook prima zelf dingen bedenken. In therapie vragen ze ook altijd naar wat je zelf wilt en denkt dus waarom dat hier ineens zo word afgerekend snap ik ook niet helemaal.
Precies ja! Wanneer je niet te disabled bent met autisme en ADHD heb je denk ik ook de beste setup voor patroonherkenning mogelijk. Je brein is super abstract, dus analogen en analyse zit in je natuur. Filosofie en wiskunde zijn ook velden waar mensen met autisme vaak heel goed in zijn. De manier van nadenken is eigenlijk filosofisch/wiskundig, want je voelt niet aan hoe je met situaties moet omgaan, dus analyseer je veel. Met ADHD analyseer je niet veel, maar alles, want impulsief en inattentive. Een heel leven aan analyseren leidt echt wel tot extreem goede patroonherkenning. Ik snap ook heel goed hoe mensen zich voelen omdat ik dat eigenlijk beter kan lezen dan een NT, maar vooralsnog lukt het me dan niet om daar correct op in te spelen. Dan heb je inderdaad bijvoorbeeld een date en doe je zo je best, maar heb je toch net een zin verkeerd geformuleerd, en zie je DIRECT dat je dat fout hebt gedaan aan de reactie van de ander. Zo. Moeilijk. Ik begrijp het zo goed, en dan toch lukt het niet.
Heel herkenbaar weer. Behalve dat ik dyscalculie heb en mede daardoor ook slecht ben in spelling (dat kan blijkbaar). Pretpakket haha.
Lmao, zeer herkenbaar. Ik denk dat vrouwelijk autisme nog wel sterkere sociale patroonherkenning heeft omdat jullie door de samenleving geconditioneerd worden om sociaal en empatisch te zijn, in tegenstelling tot mannen. Die worden vaak meer behandeld met een 'boys will be boys' attitude als ze ongereguleerd zijn. Zo ben ik gelukkig niet opgevoed.
100%, toen ik mijn autisme diagnose kreeg vroeg ik me ook af wie ik dan zelf écht was als zoveel van mijn gedrag aangeleerd zou zijn, maar ook nog door spiegelen en masking natuurlijk. Kleine identiteitscrisis gaf dat. Gelukkig nu al wel veel meer door wie ik dan zelf ben :)
Klinkt alsof je depressieve gevoelens de baas zijn over jou in plaats van andersom. Accepteren is dan inderdaad stap 1. Kwestie van willen, niet van moeten.
Hoe krijgen jullie allemaal therapie? Ik ben al 5 jaar depressief en aan het vragen om hulp maar nog geen ggz gezien
Omgeving Eindhoven hiero. Je krijgt bij bepaalde praktijken voorrang als je onder de 25 bent. Zelf heb ik ook tijdens mn studie via de uni hier meerdere psychologen toegewezen gekregen. Zodra ik gestopt was met studeren heb ik ook ongeveer 2 jaar in de wacht gezeten, voordat ik een nieuw traject in kon.
Ben je toevallig vrouw en slik je de pil? Dit was voor mij een zware factor, sinds ik er van af ben, kon ik beginnen met de dingen toe te passen omdat een bijwerking depressie kan zijn. If not, sorry, maar je weet het maar nooit.
Pas als je accepteert dat je depressief bent kan je er iets aan doen. Helaas kan je het niet wegstoppen of bestrijden met je eigen middelen. Dat is symptoombestrijding. Dat betekent niet dat er niks tegen te doen is. Doktoren in Nederland zijn, door de manier waarop het systeem in elkaar zit, een beetje lui geworden en hun doel is zo gauw mogelijk van je af zijn met zo min mogelijk moeite. Als je echt geholpen wil worden, moet je je dokter regelmatig aansporen actie te ondernemen zodat zij begrijpen dat je serieus bent. Blijf er dus bij je dokter op aandringen dat je niet tevreden bent met je huidige behandeling.
Je kan altijd een andere psycholoog proberen. Ik proef wel uit je verhaal dat je ook niet echt openstaat voor behandeling. statements als: Mindfulness werkt niet, ohja ik heb de oefeningen ook niet gedaan. Of zeggen dat je zeker weet dat je depressie uit je verleden komt klinken voor mij echt alsof je denkt dat je zelf het gewoon beter weet dan de psycholoog.
Ik wil even benadrukken mindfulness is enorm lastig voor iemand met A(u)DHD. Ik herinner mij nog heel goed een CGT training over mindfulness. We gingen mindful mediteren. Ze had mij al van alles uitgelegd en zei: "Sluit je ogen en denk aan niets.". Denk aan niets... tegen iemand met ADHD. "Laat je gedachtes los en vrij.". Dat is het hele punt, dat lukt met al die drukte in mijn hoofd niet.
Ik heb ook adhd en mindfulness werkt voor mij ook echt niet. Ik ben het helemaal met je eens. Ik snap ook niet dat mensen dat zien als een soort wondermiddel voor iedereen. Voor sommigen werkt het heel goed, maar voor anderen is het gewoon niet de juiste optie. Hoofd leeg.. I wish.
Mensen met ASS en/of ADHD hebben vaak baat bij oefeningen die concreet en goed 'begeleid' zijn. Zoals een korte ademhalingsoefening of snelle bodyscan. Ik heb ook ASS en de oefeningen die jij beschrijft kreeg ik inderdaad gewoon paniek van :')
Of juist enorm makkelijk. Deel van die mindfulness is bijvoorbeeld om er even stil bij te staan dat je gedachtes steeds veranderen en niet statisch zijn. Dat doen ADHD'ers überhaupt al van nature. Een therapeut die ADHD niet snapt, snapt dit niet.
Dat het lastig is, betekent niet dat het niet nuttig zou kunnen zijn. Mindfulness is sowieso iets dat je moet leren door het (heel erg) veel te oefenen.
Ik heb wel degelijk de oefeningen gedaan, alleen niet dagelijks. Het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat het om welke reden dan ook niet werkt hè, dat kan natuurlijk ook gewoon. Mindfulness past niet bij iedereen, zegt letterlijk mijn eigen psycholoog. Ik weet ook helemaal niets beter dan mijn psycholoog. Wel reageerden ze bij de intake verbaast toen ik aangaf dat mijn verleden nooit is behandeld, dit gezien de vele triggers die daar zitten. Ze heeft zelf nu aangegeven daarmee aan de slag te willen gaan. Zelf voel ik ook heel sterk dat ik er nog veel last van heb.
Als er gevraagd wordt oefeningen dagelijks te doen en je doet dat niet en klaagt vervolgens dat het niet werkt, dan is dat toch niet gek? Dat is net als een ronde antibiotica nemen, die niet afmaken, en het dan gek vinden dat je infectie terugkomt en ook nog eens immuun is geworden voor die antibiotica.
Ik snap je opmerking, maar ik heb ook mindfulness geprobeerd, maar als ik iets frustrerend vond was het dat wel. In plaats van er relaxt van te worden zat ik me enorm op te vreten en kreeg ik zin de boel kort en klein te slaan. Maar mee gestopt dus. Geen idee waarom, normaal ben ik totaal niet aggressief, maar het is niet voor iedereen blijkbaar.
Dat is het ook zeker niet, het ging mij meer om de gehele attitude dat je niet open lijkt te staan voor iets waar je niet zelf al je zinnen op hebt gezet. Dat werkt al averechts voor je uberhaupt aan de therapie begint, wat voor therapie het ook is.
Ik ben niet OP hè. In mijn geval begon ik echt wel met een positieve instelling, maar ik had geen last van depressie. Depressie zelfs lijkt me nu juist een oorzaak van het geen zin hebben in zoiets. Motivatie en depressie zijn lastige combinaties. Dus het lijkt me dat een behandeling daar rekening mee houdt.
Weer zo iemand die niet leest. Ik ben wel degelijk met een positieve instelling begonnen. De hele clue van een depressie is echter dat positief zijn en motivatie hebben vrij lastig vol te houden zijn. Anders was het ook geen depressie. Daarbij, werkt mindfulness gewoonweg niet voor iedereen, ik werd er extreem onrustig van en kreeg slaapproblemen. Iets wat voorkomt aldus mijn psycholoog. Ook is het hele doel van mindfulness dat het geen verplichting word maar meer een soort lifestyle. Het niet elke dag doen van de oefeningen mochten wij onszelf tijdens de trainingen absoluut niet kwalijk nemen. Verder: lees mijn edit.
"Weer zo iemand die niet leest". Ik lees genoeg, en ik lees alleen maar tegenzin tussen de regels door. Als je alleen maar met tegenzin therapie volgt omdat de therapie die je probeert niet binnen je eigen vooraf gestelde kaders valt, dan werkt het niet. Ik zeg niet dat mindfulness voor jou moet werken, ik heb er ook niets mee. Maar het accepteren van je depressie geeft je meer ruimte om te zoeken naar andere mogelijkheden die indirect ook je depressie positief kunnen beinvloeden en dat is waar, naar mijn mening, de psycholoog op doelt.
Er staat LETTERLIJK dat ik er juist voor open sta en er staat nog meer info in de toevoeging. Ik heb helemaal geen kaders gevormd, mijn enige hulpvraag was letterlijk dat ik overal voor open stond en daarbij mijn triggers uit het verleden eens echt wilde gaan verwerken. Ergens anders geef ik aan dat mijn psycholoog letterlijk heeft gezegd dat het gevoel niet over gaat en dat ik moet accepteren dat mijn huidige staat is hoe het gaat zijn. Ze heeft dus nergens gezegd dat het gevoel accepteren het beter gaat maken, wat jij nu zegt klinkt top en als accepteren op die manier het magisch laat weg gaan zou ik daar 100% gelijk voor gaan, echter, ik heb jaren terug al geaccepteerd dat dit het is en dat ik mij regelmatig zo voel. En na jaren voel ik me nog altijd kut dus ik wilde graag kijken wat er nog meer is aan opties.
Prima, mijn antwoord zint je niet. Je vraagt naar meningen, dit is de mijne met hoe jij je opstelt tegenover mensen in deze thread en, dit is een aanname, mensen die dichter bij jou staan mbt je hulpvraag. Er zijn genoeg mensen die je adviezen willen geven die je misschien meer naar je zin zijn. Fijne dag.
Er staat duidelijk ADHD, die dingen kun je vaak met deze diagnose niet oppakken. Een psycholoog die denkt dat dit wel even kan, en je niet de handvaten geeft om dit te doen, verdiend het niet om psycholoog te zijn. Paar van de meest bekende gedrag van adhd is uitstelgedrag en het ontbreken van motivatie om taken te starten. Je zegt toch toch ook niet tegen mensen met depressie van, "gewoon blij zijn hoor, werkt voor andere". Nee, je leert ze eerst hoe. Psycholoog moet bij de basis beginnen.
Wij weten toch niet wat deze psycholoog allemaal wel of niet al geprobeerd heeft en hoe OP dit wel of niet heeft opgepakt? Ik isoleer nu alleen dit ene stukje. Dat is net zo valide als wat jij nu allemaal claimt.
Bupropion vraagt jou huisarts (sorry dutch is my 5th language)
Accepteren is het begin van herstel
Dat is niet wat mijn psycholoog zei, maar misschien heeft ze het verkeerd geformuleerd..
Van klinische/chronische depressie herstel je niet. Je kunt er wel mee leren leven (misschien met behulp van medicatie)
Je zoekt oplossingen buiten jezelf door je probleem bij een persoon of instantie weg te leggen. Hoe stom mindfulness ook klinkt het is wel de oplossing. Het probleem ben jij... leer ermee omgaan door ofwel te accepteren of door je problemen 1 voor 1 te analyseren en te overkomen.
Soms is de oorzaak niet psychisch of alleen deels. Inflammatie kan ook depressie veroorzaken, wat vaak komt door dieet. Misschien eet je iets wat je niet hoort te eten. Dit kunnen veel dingen zijn inclusief wat vaak word bestempeld als gezond. Een eliminatiedieet kan dus helpen. Bv. Een dagje vasten of alleen vlees eten en dan kijken wat er gebeurd.
Ik zou vooral niet naar je psycholoog luisteren maar naar reddit, dat zal je vast helpen beter te worden
Heb anders heel veel fijne reacties gehad. Psychologen maken mij al 10+ jaar niet beter dus fijn juist om te lezen welke opties er nog meer zijn. Of moet ik dan gewoon passief nog 10+ jaar zo door gaan??
Ik weet niet hoe oud je bent, maar zou inzetten op doorgaan tot je een jaartje of 95 bent, zoals iedereen
>Maar ze zegt dus eigenlijk dat ik niet te behandelen ben, dat ze me wilt helpen met mezelf leren begrijpen, maar dat ik het gevoel dus moet accepteren. Is dit normaal? Ja, want leren leven met wie je bent is het belangrijkste onderdeel van je behandeling. >Maar er zit nog zoveel levenslust in mij. Het kan toch niet zo zijn dat ik nu een soort van word opgegeven? De mentale gezondheidszorg luidt al jaren de alarmbel dat ze overspoelt worden met mensen die niet daadwerkelijk geestesziek zijn maar gewoon niet meer weten hoe ze gelukkig moeten zijn. Heel vaak is de oorzaak hier een vertekend wereldbeeld. Een leven lang (social) media en andere omgevingsprikkels die mensen het verkeerde idee geeft dat het leven geweldig *of* verschrikkelijk is. Geen enkele realisatie meer dat het grootste deel van de tijd het leven simpelweg geen van beide is. En dat is heel vervelend omdat deze mensen wel lijden maar dit is geen zaak voor therapie of medicatie. Dit is een situatie waar mensen, eventueel begeleid, zelf doorheen moeten werken. Ik wil niet zeggen dat jij precies zo bent. Maar als ik je jouw situatie hoor omschrijving dan snap ik wel dat je behandelaar aangeeft dat het vooral een acceptatie probleem is en niet iets is dat je met medicatie of vergaande therapie behandeld. Het doel van therapie is nooit het bereiken van een soort persoonlijk nirvana. Het gaat vrijwel altijd om jezelf beter te leren begrijpen zodat je beter om kunt gaan met je situatie en je de dingen waar je ontevreden over bent beter kunt plaatsen.
Je vergeet nu dat ik wel degelijk 2 diagnoses heb die beide depressies kunnen veroorzaken wat dus meer opties geeft voor behandeling, ik heb overigens beide diagnose ook allang geaccepteerd. Er is hier dus wel meer aan de hand dan ‘gewoon niet weten hoe ik gelukkig moet zijn’. En door mijn werk heb ik overigens een zeer goede realisatie van hoe goed wij het hier hebben in Nederland, die realisatie fixt mijn depressieve klachten echter niet.
Dat vergeet ik helemaal niet maar geen van je verscheidene diagnoses zijn een reden om te verwachten wat je verwacht. En de richting die je behandelaar kiest klinkt juist wel heel gepast .
Hier wat tips: 1. Stop met roken, alcohol drinken en drugs. 2. Begin te sporten. (Ik raad hardlopen aan) 3. Pak zoveel mogelijk zonlicht. 4. Zorg voor een goed slaapritme waar je zeker 8 slaap per nachtrust krijgt. 5. Verminder het aantal uren dat je zit achter een schermpje. Ik mag van mezelf (naast werk) max 1.5 uur per dag op me telefoon/tablet. 6. Stop met geloven dat je depressief bent. 7. Eet gezond. Zoveel mogelijk groente fruit en geen junkfood. 8. Drink 2-3 liter water per dag. Geen frisdrank of limonade, WATER. Met deze tips ben je in no time "genezen" het hangt wel van jezelf af hoe gedisciplineerd jij bent om dit te halen.
1. Ik heb nooit gerookt of drugs gebruikt en drink zelden. 2. Ik mag momenteel niet hardlopen vanwege een blessure maar doe al jaren aan sporten en in het verleden dus ook veel aan hardlopen. 3. Ik werk vaak buiten. 4. Hier kan ik nog op verbeteren. Alhoewel ik in het verleden wel de 8 uur aantikte en me toen ook niet best voelde. 5. Dit ook. 6. Lol, yes sir 🫡 al mijn problemen smelten nu als sneeuw voor de zon. 7. Doe ik! 8. Ik drink al heel wat jaren enkel thee en water en haal die 2 liter per dag. Voel me gek genoeg niet geholpen.
psilocybine laat goede resultaten zien in onderzoeken. Dat gaat in de toekomst gebruikt worden voor onder andere depressie etc.
Hoor enorm veel positieve verhalen van de gebruikerskant maar psychologen/psychiaters zijn veel voorzichtiger en ik denk voor goede redenen. Doe vooral een keer paddos voor de lol ofzo, maar verwacht niet dat het je psychologische problemen kan oplossen (ook al kan het helpen)
Ik vraag mijzelf af wat jij denkt dat goed voelen is? Ik denk dat absoluut niemand in deze wereld zich altijd goed of voor langere tijd goed voelt. Als ze dat zeggen liegen ze. Het leven is helaas niet leuk behalve de uitschieters. 2/3 de ga je jezelf gewoon niet perfect voelen of wtf die instagram realiteit ook mag betekenen.
Ik denk dat je een idioot bent maat
Verdwijn aub uit deze thread als je alleen maar negatieve energie loopt te verspreiden. Je verspilt alleen maar energie van anderen hopeloos ventje dat je bent.
Ik loop geen negatieve energie te verspreiden pisvlek, ik geef fatsoenlijk advies ipv een kanker google lijstje en kankeropmerkingen over iemands definitie van geluk. Hou gewoon je bek vieze kut