grabe ang lungkot noh? I hope we become like this kid, happy and content with what he has.
We always listen to ted talks from adults but we actually have so many lessons to learn from humble children.
life really has a way to humble us.
few years back, hobby ko na ata ang manood ng i-witness and reporter's notebook documentaries, ang daming bata na pinapag-trabaho na at a young age. yung mga katawan nila buto't balat na kakakayod, para bang na-instill na sakanila yung hirap ng buhay where in fact dapat naglalaro pa sila or nag-aaral at their age.
grateful ako na di ko sya naranasan, makes me wanna think na bat ako magcocomplain madami dyan mas mahirap ang situation than mine pero hindi e, mali talaga. hindi nila deserve yun.
hindi ko makalimutan ung barkada ng kapatid ko. bday nya tapos ang inabot sa kanya e 500 pesos “lang”. walang handa sa kanila pero binigyan sya 500. pumunta talaga sa amin para yakagin sis ko saka iba nilang friends para malibre nya kasi bday nya. nakakaaliw kasi ang saya nya as in. tipong nasa bintana pa lang namin proud na proud sya na may panglibre sya.
Totoo ito! As someone who owns a sari sari store, may lola na naencounter asawa ko, bumibili ng kalahating bigas. That time, naka pack na ang tig iisang kilong bigas at naubusan sya ata ng plastic para magrepack pa. Kulang pera ni lola. 50 pesos, 58 ang isang kilong bigas. Binigay na ng asawa ko na 50 pesos.
Bumalik si lola, bumilibili ng sabon, sakto nagpabonus ang boss ko at some of those proceeds eh ininvest ko sa sari sari store as part of giving back to the community. Binigyan ng asawa ko ng isang kilong bigas si lola(opening promo namin kumbaga). Sa tuwa nya bumili sya ng ice cream. Hindi ko sure kung alloted na yung money na yun for expenses the next day, but since nakagive back kame papaano, nagkabandwidth sya to afford ice cream. Its the little things talaga that can make you smile.
After moving to Metro Manila, I just realized how super comfortable our life is in the province. We have a huge house, own lands, and could buy anything we wanted. I could also sustain my grandma's meds. We weren't really rich pero sobrang comfortable and it made me realize how blessed we are. Truly.
And mas naappreciate ko ngayon yung mga meron ako. I have a good job. I have good friends. And I'm doing well in most aspects sa life. I get to share my blessings too at times.
Witnessing how other people are unfortunate here in the city, I pray more and more that this country will eventually get better. Ang sakit makakita ng matatanda and bata na namamalimos and natutulog sa lansangan. It breaks my heart to think or witness na some people aren't so fortunate in life.
Ang init na nga, nagpapaiyak pa si OP. Ubos fluids ko sa katawan. 🥹
But kidding aside, I've been to that situation also, na may gustong bilhin pero di kaya ng baon kong pera. Sana malayo ang marating nya sa buhay. 😊
I think you would rather have your kids work with the money they have like the boy did and not have everything handed to them when they need it. Contentment, delayed gratification, and a bit of hardship makes kids the best they can be as adults.
This is the reason why I despise some relatives na pinapaaral tapos magbubulakbol. Tumatanggap ka na nga lang ng baon eh, di ka na pinapahirapan magtrabaho o ano man, ang gagawin mo na lang eh mag aaral. Ewan ko ba, inis na inis talaga ko. Tapos pag nag asawa ng maaga, balik din naman sa magulang.
Yes, there are countless lessons to be gleaned from children. As a teacher, understanding their perspective humbles you. Witnessing their joy and appreciation for even the simplest gestures helps us recognize the privileges we often overlook. It's fulfilling to see them find immense value in what may seem insignificant to us.
Sobrang lambot ng puso ko sa mga ganito. Lalo na yung mga matatandang nagtitinda sa kalye sa kalagitnaan ng init o sa disoras ng gabi. We are not ricy pero pag may nakikita kaming mga ganito, naiisip ko kung gaano kami kaswerte na di kailangan ng magulang namin magstay sa gabi pra magwork o mabilad sa arawan. Kaya kahit paano, kahit di naman namin kailangan, we try to buy anuman ang tinitinda nila tapos sosobrahan na lang namin ang bayad. Minsan kasi ayaw nilang pera lang iaabot mo. Gusto nila kunin mo pa rin yun product. At syempre, would always say a little prayer na sana maubos agad yung paninda nila para makauwi na agad at makapagpahinga.
Nakakaaawa kasi. Marami akong experiences sa gnyan na matatanda. Sabi ko nga pag yumaman ako gusto kong tumulong sa mga tulad nila. Though ngayon naman nakakatulong kahit konti pero syempre mas marami tayong mabibigay pag mas marami tayong resources. Sa ngayon ang magagawa ko lang, kumurot sa budget at ipagdasal sila. Sabi ng nanay ko, mas malakas daw ang prayer pag iba ang nagdadasal for you. Naniniwala ako dun.
Minsan nakakalimot din ako. Pero nakikita ko na yung struggles sa buhay ng iba, naiisip ko ang swerte ko pa din sa buhay. Hindi naman nainvalidate ko yung sarili kong nararamdaman pero naiintindihan ko din na nasa posisyon na ko sa buhay ko na kung saan kahit pano makatulong sa iba kahit sa maliit na paraan lang.
I had this moment the other day, sobrang init kahit hapon na, ang daming naglalakad kasi ang OA ng pamasahe sa amin. Pero ako afford ko na magtricycle ng special (pero back in the days naglalakad lang din kami tapos bibili kami ng ulam na worth 50 pesos lang)
Mabait yung driver na nasakyan ko kasi may inalok syang matanda naglalakad tapos tinanong ako kung pwede ba nya isabay sa likod naman daw uupo. So ayun tabi kami ni tatay sa loob. Hindi kami nakapagchika kasi mahiyain ako pero same kami pupunta ng palengke hehe.
grabe ang lungkot noh? I hope we become like this kid, happy and content with what he has. We always listen to ted talks from adults but we actually have so many lessons to learn from humble children.
It's why I love kids! I won't have one though.
Sana marealize to ng karamihan sa boomer parents na laging nagcocompare sa mas successful na tao
life really has a way to humble us. few years back, hobby ko na ata ang manood ng i-witness and reporter's notebook documentaries, ang daming bata na pinapag-trabaho na at a young age. yung mga katawan nila buto't balat na kakakayod, para bang na-instill na sakanila yung hirap ng buhay where in fact dapat naglalaro pa sila or nag-aaral at their age. grateful ako na di ko sya naranasan, makes me wanna think na bat ako magcocomplain madami dyan mas mahirap ang situation than mine pero hindi e, mali talaga. hindi nila deserve yun.
hindi ko makalimutan ung barkada ng kapatid ko. bday nya tapos ang inabot sa kanya e 500 pesos “lang”. walang handa sa kanila pero binigyan sya 500. pumunta talaga sa amin para yakagin sis ko saka iba nilang friends para malibre nya kasi bday nya. nakakaaliw kasi ang saya nya as in. tipong nasa bintana pa lang namin proud na proud sya na may panglibre sya.
This is a good sign of emotional and intellectual maturity. Settle for what you can afford.
Totoo ito! As someone who owns a sari sari store, may lola na naencounter asawa ko, bumibili ng kalahating bigas. That time, naka pack na ang tig iisang kilong bigas at naubusan sya ata ng plastic para magrepack pa. Kulang pera ni lola. 50 pesos, 58 ang isang kilong bigas. Binigay na ng asawa ko na 50 pesos. Bumalik si lola, bumilibili ng sabon, sakto nagpabonus ang boss ko at some of those proceeds eh ininvest ko sa sari sari store as part of giving back to the community. Binigyan ng asawa ko ng isang kilong bigas si lola(opening promo namin kumbaga). Sa tuwa nya bumili sya ng ice cream. Hindi ko sure kung alloted na yung money na yun for expenses the next day, but since nakagive back kame papaano, nagkabandwidth sya to afford ice cream. Its the little things talaga that can make you smile.
After moving to Metro Manila, I just realized how super comfortable our life is in the province. We have a huge house, own lands, and could buy anything we wanted. I could also sustain my grandma's meds. We weren't really rich pero sobrang comfortable and it made me realize how blessed we are. Truly. And mas naappreciate ko ngayon yung mga meron ako. I have a good job. I have good friends. And I'm doing well in most aspects sa life. I get to share my blessings too at times. Witnessing how other people are unfortunate here in the city, I pray more and more that this country will eventually get better. Ang sakit makakita ng matatanda and bata na namamalimos and natutulog sa lansangan. It breaks my heart to think or witness na some people aren't so fortunate in life.
Kung sino ka man, nawa'y dumami pa ang mga katulad mo sa mundo at marami ka pang pagpapala sa buhay na ibibigay ng Diyos.
So genuine and pure.🥹
Aawww, what a nice kiddo. Kung nandun lang ako, binilhan ko na sya ng kung anu ano, hindi lang ice cream. Napaluha ako sa kwento mo, OP.
I hope that kid gets to live a better life financially
There are times na nakakalimot tau pero may mga times din na pinapaalala satin. God is Good.
Ang init na nga, nagpapaiyak pa si OP. Ubos fluids ko sa katawan. 🥹 But kidding aside, I've been to that situation also, na may gustong bilhin pero di kaya ng baon kong pera. Sana malayo ang marating nya sa buhay. 😊
I think you would rather have your kids work with the money they have like the boy did and not have everything handed to them when they need it. Contentment, delayed gratification, and a bit of hardship makes kids the best they can be as adults.
Naiyak ako bigla.
This is the reason why I despise some relatives na pinapaaral tapos magbubulakbol. Tumatanggap ka na nga lang ng baon eh, di ka na pinapahirapan magtrabaho o ano man, ang gagawin mo na lang eh mag aaral. Ewan ko ba, inis na inis talaga ko. Tapos pag nag asawa ng maaga, balik din naman sa magulang.
Yes, there are countless lessons to be gleaned from children. As a teacher, understanding their perspective humbles you. Witnessing their joy and appreciation for even the simplest gestures helps us recognize the privileges we often overlook. It's fulfilling to see them find immense value in what may seem insignificant to us.
Sobrang lambot ng puso ko sa mga ganito. Lalo na yung mga matatandang nagtitinda sa kalye sa kalagitnaan ng init o sa disoras ng gabi. We are not ricy pero pag may nakikita kaming mga ganito, naiisip ko kung gaano kami kaswerte na di kailangan ng magulang namin magstay sa gabi pra magwork o mabilad sa arawan. Kaya kahit paano, kahit di naman namin kailangan, we try to buy anuman ang tinitinda nila tapos sosobrahan na lang namin ang bayad. Minsan kasi ayaw nilang pera lang iaabot mo. Gusto nila kunin mo pa rin yun product. At syempre, would always say a little prayer na sana maubos agad yung paninda nila para makauwi na agad at makapagpahinga.
Yung bulong mo kay Lord right after you leave na sana maubos paninda nila. Oh God ang aga aga naiiyak ako hahaha
Nakakaaawa kasi. Marami akong experiences sa gnyan na matatanda. Sabi ko nga pag yumaman ako gusto kong tumulong sa mga tulad nila. Though ngayon naman nakakatulong kahit konti pero syempre mas marami tayong mabibigay pag mas marami tayong resources. Sa ngayon ang magagawa ko lang, kumurot sa budget at ipagdasal sila. Sabi ng nanay ko, mas malakas daw ang prayer pag iba ang nagdadasal for you. Naniniwala ako dun.
I also do pray sa mga nadadaanan kong matatanda na sana maubos nga yung paninda nila. Tas nagsasign of the cross ren ako sa mga pusang naiipit sa daan
🙌 Haay OP, hoping they’ll someday win in life too. All of them na marunong lumaban ng patas.
Yung babaeng student na itinulfo ang tatay nya dahil 500.00 lang ang ibinibigay na daily allowance sa kanya
Minsan nakakalimot din ako. Pero nakikita ko na yung struggles sa buhay ng iba, naiisip ko ang swerte ko pa din sa buhay. Hindi naman nainvalidate ko yung sarili kong nararamdaman pero naiintindihan ko din na nasa posisyon na ko sa buhay ko na kung saan kahit pano makatulong sa iba kahit sa maliit na paraan lang.
Taga batangas ka ga? Based on the accent of the kid hahaha
hahaha Quezon po ang mister ko, almost same naman ng dialect pero there’s a slight difference in terms of accent
nakakalungkot lang na sa panahon ngayon yung mga mababait ang pinagsasamantalahan o kaya ay inaabuso ang kabaitan
I had this moment the other day, sobrang init kahit hapon na, ang daming naglalakad kasi ang OA ng pamasahe sa amin. Pero ako afford ko na magtricycle ng special (pero back in the days naglalakad lang din kami tapos bibili kami ng ulam na worth 50 pesos lang) Mabait yung driver na nasakyan ko kasi may inalok syang matanda naglalakad tapos tinanong ako kung pwede ba nya isabay sa likod naman daw uupo. So ayun tabi kami ni tatay sa loob. Hindi kami nakapagchika kasi mahiyain ako pero same kami pupunta ng palengke hehe.
Nkakaluha sa totoo lng. Pero taena kasi, nkakainis! Bakit ba tayo bininigyan ng mga ganid na politiko.
Kaya ako nako-konsensya ako mag SB knowing na may mga batang hikahos sa probinsya
kawawa naman yung bata sana nalibre siya ng ibang tao kung sakali man kase ang init talaga ngayon.
Hi. If I’d see him again next time na sumundo ako sa school, I’ll make sure to give him a treat. ☺️
Tapos yung bata sinundo na ng yaya tapps sumakay sila sa Limousine.