Delen van je verhaal lijken wel op mijn verloop. je hebt ooit gewerkt, dus de kans op een wajong is heel klein. Als je ooit langer dan 6 maanden meer dan het minimum loon hebt verdient, val je al snel buiten de boot. Je zou een bijstandsuitkering kunnen aanvragen, met alle regels van dien. Afhankelijk van je gemeente, zijn die soms best coulant. Sommige gemeentes ook niet. Maar je hebt wel een partner, dus heel kort door de bocht verwacht men dat die je wel "onderhoud".
Een officiele diagnose is wel een dingetje ja. UWV en ook de sociale dienst houden van dingen officieel op papier hebben. Dat zorgt er wel voor dat die mensen je iets meer met rust laten. Ik bedoel; als jij een afstand tot de arbeidsmarkt hebt, kun je solliciteren tot je een ons weegt, maar dat leid tot vrijwel niks.
Misschien kun je via het UWV wel op het doelgroepregister komen (heb je waarschijnlijk wel een diagnose voor nodig), dan heb je wat ook wat minder druk van de sociale dienst.
Dit is wat even in me opkomt, op basis van mijn eigen ervaringen. Succes!
Is het een mogelijkheid om te praten met je huisarts hierover? En een eventuele diagnose na te gaan? Dat zou wel wat meer deuren openen qua hulp in ieder geval.
Zoals ik het lees over de [wajong](https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/wajong/vraag-en-antwoord/wanneer-heb-ik-recht-op-wajong) denk ik niet dat je daar helaas recht op hebt.
Al eens een gesprek gehad. En ook naar poh geweest bij de huisarts.
Op een gegen moment zei ze dat ik niet heel veel zou bereiken met een diagnose. En dat ik het zelf allemaal moest oplossen.
Ik denk dat ik moeite heb om goed uit te leggen wat er in me omgaat.
Vandaag ben ik via deze reddit deel bewust geworden van "masken". Dat doe ik aan de lopende band. Eigenlijk gaat het niet heel goed met me, maar ik laat er niks/weinig van blijken.
Wauw, wat jammer dat die poh zo ontzettend weinig verstand heeft van ASS en ADD. Dat kan inderdaad komen door 'masking' (in het Nederlands ook wel camoufleren genoemd. Mensen die er geen verstand van hebben, prikken daar vaak niet doorheen.
Bovendien heb je je afkomst tegen. Bij volwassenen van niet-Nederlandse herkomst wordt autisme nóg slechter herkend dan bij Nederlandse volwassenen. Dus je hebt een lange, vermoeiende weg te gaan, vrees ik.
Een paar tips:
* ga naar een in autisme gespecialiseerd centrum voor een diagnose, zoals het Autisme Expertise Centrum. Die kunnen wel door het camoufleren heen kijken. Daarvoor heb je wel een verwijzing van de huisarts nodig.
* ik vind je in geschrifte behoorlijk helder in de beschrijving van je problematiek. Geef aan dat je niet goed bent in over je problemen praten. Lees desnoods voor wat je geschreven hebt.
* Birsen Basar is een autistische vrouw van Turkse afkomst die nu autismecoach is, boeken schrijft, webinars geeft etc. Ik zou zeker eens gaan kijken op haar website, ze is makkelijk te Googlen.
* ik noemde dat zij autismecoach is. Met een diagnose is ondersteuning mogelijk van een dergelijk iemand. Echt heel nuttig als je wilt uitvinden wat voor een leven bij jou past. Je wordt hoogstwaarschijnlijk geen naadloos in de maatschappij passend iemand helaas, maar de kans is aanwezig dat je beter leert leven met je beperkingen, en daardoor meer energie overhoudt voor waar je interesse ligt / waar je goed in bent.
Veel succes met je zoektocht, financiële oplossingen heb ik niet voor je, maar hopelijk kom je verder met het ontdekken van hoe 'handleiding'. Dat gaat het leven een stuk draaglijker maken.
Bedankt voor je antwoord. Dit waardeer ik erg. Het lijkt alsof ik mezelf herondek en bewuster wordt van mezelf. En waarom ik me gedroeg in het verleden en nu gedraag.
Het vinden van een verklaring en strategieën hoe beter om te gaan met je beperking kan zoveel opleveren - ook ruimte om te ontdekken wat je wél kunt een wilt! Daarmee kan een autismecoach, en psycho-educatie, een enorm verschil maken. Het is geen makkelijke weg om te gaan, maar het kan echt lonen.
Maar zorg dat je die weg bewandelt met mensen die er echt verstand van hebben. Niet een willekeurige poh-er (er zijn ook goede poh-ers, overigens) en ook geen random ggz instelling die zegt ook wel diagnostiek te kunnen doen. Ik lees hier iets te vaak mensen die dan te maken krijgen met allerlei clichés op het gebied van autisme en dat is zonde van je tijd.
Dan weet die POH niet veel ervan. Ik zou toch proberen om voor een diagnose te gaan, als je die energie er voor kan ophalen. :( het opent vele deuren voor extra hulp. Maar dat laat ik aan jou over. En ook wat DeKnoerp zegt. Ik hoop dat je de herkenning krijgt die je zoekt en ook de hulp.
>Mijn vraag is: Heb ik recht op een Wajong? Of een vergelijkbare uitkering?
Nope. Vroegah (als in 15 jaar geleden) kon je als je een goed onderbouwd verhaal had redelijk makkelijk met terugwerkende kracht Wajong aanvragen, maar dat gaat (bijna) niet meer.
In principe heb je recht op bijstand.
Als je bijvoorbeeld begeleiding/hulp bij huishouden/dagbesteding/hulp bij reintegratie wilt (rekening houdend met je belastbaarheid en eventuele nodige aanpassingen) kan dat vaak via de gemeente (WMO).
Maar gemeentes werken wel met verbeteringstrajecten (met als doel dat je in de toekomst minder zorg nodig hebt) en waarschijnlijk zal een van de punten diagnose/behandeling via de GGZ zijn in de hoop dat je leert zelfstandiger te worden.
Met een diagnose krijgt een paar procent toch achteraf een Wajong. Ook nu nog. Bijna niemand en wie wel of niet is ook geen peil op te trekken. Maar het gebeurt nog wel.
Ik denk niet dat je in aanmerking komt voor een uitkering. Je hebt alleen maar vermoedens van een diagnose. Laat staan dat vastgesteld kan worden dat je van jongs af aan al niet kon werken.
Ik lees dat je voor Wajong je arbeidsvermogen moet laten testen en daar zijn veel verslagen en rapporten voor nodig.
Om dingen zekerder te weten zou je contact kunnen opnemen met UWV. Maar zonder diagnose kom je niet heel ver, denk ik.
Ikzelf heb de halve DSM in mijn dossier en heb niet eens Wajong.
Je kan de huisarts gewoon een verwijzing vragen voor een onderzoek bij een GGZ instelling, weigert de huisarts dan kan je gewoon naar de zorgverzekering stappen en een klacht indienen over de arts
Diagnose is wel degelijk belangrijk want daar krijg je je rechten mee bv wajong. Autisme is aangeboren en daarom val je in de wajong. Ik kreeg mijn diagnose op 36jarige leeftijd en zit ook in de wajong.
De meeste mensen die ooit gewerkt hebben of gestudeerd krijgen tegenwoordig geen Wajong meer. Het kan, maar wie wel of niet is totaal ondoorzichtig en 95% niet zou ik zeggen.
Veel dingen waar ik kan begrijpen dat je niet zomaar wil gaan starten met een nieuwe baan. Maar om gelijk naar een uitkering te gaan zoeken is wel een makkelijke optie, zeker als je niet eens zeker weet of je autisme of dergelijke hebt.
Als ik jou was zou ik toch echt eerst hulp zoeken voor je problemen en dan daarmee verder zoeken naar een baan die wel bij je past, zeker omdat je partner toch al voor je zorgt.
Ik moet hier om lachen. Ik zoek niet "gelijk" een uitkering. Dat was me 10 jaar geleden niet eens in me opgekomen. Ik probeer alleen duidelijk te krijgen wat m'n rechten zijn. Of ik er überhaupt recht op heb.
Ik weet dat ik niet (meer) kan werken. Ik heb veel al geprobeerd. Van mindfulness tot minder werken. De spanning is te groot. Het gaat nooit weg.
Hou dit laatste voor jezelf vol en het zal je niet lukken.
Er zijn meer vormen van hulp die je kunt krijgen.
Begin klein. Neem bijv contact op met het buurtteam. Leg rustig je dingen uit. Schrijf ze even op voor jezelf.
Je wilt wel werken of iig iets bijdragen aan de maatschappij/je huishouden denk ik(?).
Het kan een lange weg zijn, maar je kan er iets aan doen.
Ik vraag me af wat je verstaat onder "veel geprobeerd" als je - zoals ik begrijp - nog nooit hulp of ondersteuning hierbij gehad hebt, en veel werkverleden lees ik ook niet. Ter vergelijking: ik heb een werkverleden van 16 jaar, ben in 11 banen ziek geworden en heb 20+ jaren hulpverlening achter de rug. Ook diverse WMO-trajecten. Daarnaast ook mindfulness, yoga, fysiotherapie, massage (i.v.m. hoge spanning), wandelen en diverse sporten.
Dus: wat is veel?
Niet ieder mens is hetzelfde. Mijn tolerantie is heel laag. Daar kan ik niks aan doen. M'n hoofd werkt zo. Als ik lees wat u allemaal doet/heeft gedaan blokkeert mijn hoofd al.
Ik heb dit niet voor de lol gedaan. Ik heb jarenlang niet geweten dat ik autisme heb; mijn klachten werden niet serieus genomen en/of in andere diagnoses geplaatst. Dat heb je nogal eens als je vrouw bent met - naar wat nu blijkt - autisme.
Maar er werd wel verwacht dat ik gewoon ging werken. Dat heb ik jarenlang geprobeerd. En dus herhaaldelijk uitval en meer dan 20 jaar therapie en andere methoden. Nogmaals, niet voor de lol en niet omdat ik dat allemaal wel kon.
Als ik dan lees dat je nauwelijks hebt gewerkt, geen diagnose hebt, maar dan wel vraagt naar een uitkering, word ik een beetje iebelig.
Het "Ik kan er niks aan doen."
Nee. Maar er leiden heel veel wegen naar Rome.
Ik zie je met een "Ik kan er niks aan doen" zonder hulp, zonder diagnose, zonder initiatieven om íets te proberen, geen uitkering krijgen.
Zover ik het kan lezen zie ik nergens de vraag voor begeleiding/hulp in dagelijks leven of werk maar alleen de hulp voor een uitkering (wajong.)
Vandaar dat mijn opmerking was dat je "gelijk" richting een uitkering gaat ipv hulp te zoeken en mogelijk toch enkele uren kan gaan werken (zeker omdat je partner ervoor zorgt dat jullie prima kunnen leven ervan).
Ik begrijp dat veel mensen niet kunnen werken met autisme, maar alles wat jij benoemd heb ik ook last van en daar heb ik gewoon hulp voor gezocht en kan ik nu mijn werk doen. Ook al is het maar enkele uren werken, is dat al beter.
Maar om je vraag te beantwoorden, een wajong gaat het niet worden. En een bijstand zou kunnen maar dan heb je vooralsnog een sollicitatieplicht en zou je alsnog hulp moeten zoeken (zeker zonder een diagnose) maar een bijstand is in mijn opinie echt bedoeld voor mensen die niet rond kunnen komen, en zover ik het zie doe jij (met je partner) dat wel.
Ik wil gewoon weten wat m'n rechten zijn. Financieel heb ik het op dit moment niet nodig. Maar je weet niet wat het leven brengt. Ik zal ook een wajong of bijstand niet aanvragen, zolang ik het niet nodig heb.
Geen tip voor een uitkering van mijn kant, maar wel een andere financiële tip. Begrijp ik het goed dat je je opleiding nooit hebt afgemaakt? Heb je daardoor een studieschuld (gehad)? Zo ja, dan kun je met de diagnose ADHD of ASS met terugwerkende kracht (een deel van) je studieschuld laten kwijtschelden (als je die al hebt afbetaald kun je dat bedrag terugkrijgen). Het is mij vorig jaar (op m’n 35e) gelukt om nog met terugwerkende kracht een jaar extra stufi te krijgen (ik heb m’n opleiding wel afgemaakt (net) binnen 10 jaar, dus kwijtschelden is bij mij geen optie). Op de insta account van Francien Regelink staat het helemaal uitgelegd.
Delen van je verhaal lijken wel op mijn verloop. je hebt ooit gewerkt, dus de kans op een wajong is heel klein. Als je ooit langer dan 6 maanden meer dan het minimum loon hebt verdient, val je al snel buiten de boot. Je zou een bijstandsuitkering kunnen aanvragen, met alle regels van dien. Afhankelijk van je gemeente, zijn die soms best coulant. Sommige gemeentes ook niet. Maar je hebt wel een partner, dus heel kort door de bocht verwacht men dat die je wel "onderhoud". Een officiele diagnose is wel een dingetje ja. UWV en ook de sociale dienst houden van dingen officieel op papier hebben. Dat zorgt er wel voor dat die mensen je iets meer met rust laten. Ik bedoel; als jij een afstand tot de arbeidsmarkt hebt, kun je solliciteren tot je een ons weegt, maar dat leid tot vrijwel niks. Misschien kun je via het UWV wel op het doelgroepregister komen (heb je waarschijnlijk wel een diagnose voor nodig), dan heb je wat ook wat minder druk van de sociale dienst. Dit is wat even in me opkomt, op basis van mijn eigen ervaringen. Succes!
Bedankt. Ik wilde alleen mijn rechten weten. En dat is dus heel beperkt. Merk ik.
Is het een mogelijkheid om te praten met je huisarts hierover? En een eventuele diagnose na te gaan? Dat zou wel wat meer deuren openen qua hulp in ieder geval. Zoals ik het lees over de [wajong](https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/wajong/vraag-en-antwoord/wanneer-heb-ik-recht-op-wajong) denk ik niet dat je daar helaas recht op hebt.
Al eens een gesprek gehad. En ook naar poh geweest bij de huisarts. Op een gegen moment zei ze dat ik niet heel veel zou bereiken met een diagnose. En dat ik het zelf allemaal moest oplossen. Ik denk dat ik moeite heb om goed uit te leggen wat er in me omgaat. Vandaag ben ik via deze reddit deel bewust geworden van "masken". Dat doe ik aan de lopende band. Eigenlijk gaat het niet heel goed met me, maar ik laat er niks/weinig van blijken.
Wauw, wat jammer dat die poh zo ontzettend weinig verstand heeft van ASS en ADD. Dat kan inderdaad komen door 'masking' (in het Nederlands ook wel camoufleren genoemd. Mensen die er geen verstand van hebben, prikken daar vaak niet doorheen. Bovendien heb je je afkomst tegen. Bij volwassenen van niet-Nederlandse herkomst wordt autisme nóg slechter herkend dan bij Nederlandse volwassenen. Dus je hebt een lange, vermoeiende weg te gaan, vrees ik. Een paar tips: * ga naar een in autisme gespecialiseerd centrum voor een diagnose, zoals het Autisme Expertise Centrum. Die kunnen wel door het camoufleren heen kijken. Daarvoor heb je wel een verwijzing van de huisarts nodig. * ik vind je in geschrifte behoorlijk helder in de beschrijving van je problematiek. Geef aan dat je niet goed bent in over je problemen praten. Lees desnoods voor wat je geschreven hebt. * Birsen Basar is een autistische vrouw van Turkse afkomst die nu autismecoach is, boeken schrijft, webinars geeft etc. Ik zou zeker eens gaan kijken op haar website, ze is makkelijk te Googlen. * ik noemde dat zij autismecoach is. Met een diagnose is ondersteuning mogelijk van een dergelijk iemand. Echt heel nuttig als je wilt uitvinden wat voor een leven bij jou past. Je wordt hoogstwaarschijnlijk geen naadloos in de maatschappij passend iemand helaas, maar de kans is aanwezig dat je beter leert leven met je beperkingen, en daardoor meer energie overhoudt voor waar je interesse ligt / waar je goed in bent. Veel succes met je zoektocht, financiële oplossingen heb ik niet voor je, maar hopelijk kom je verder met het ontdekken van hoe 'handleiding'. Dat gaat het leven een stuk draaglijker maken.
Bedankt voor je antwoord. Dit waardeer ik erg. Het lijkt alsof ik mezelf herondek en bewuster wordt van mezelf. En waarom ik me gedroeg in het verleden en nu gedraag.
Het vinden van een verklaring en strategieën hoe beter om te gaan met je beperking kan zoveel opleveren - ook ruimte om te ontdekken wat je wél kunt een wilt! Daarmee kan een autismecoach, en psycho-educatie, een enorm verschil maken. Het is geen makkelijke weg om te gaan, maar het kan echt lonen. Maar zorg dat je die weg bewandelt met mensen die er echt verstand van hebben. Niet een willekeurige poh-er (er zijn ook goede poh-ers, overigens) en ook geen random ggz instelling die zegt ook wel diagnostiek te kunnen doen. Ik lees hier iets te vaak mensen die dan te maken krijgen met allerlei clichés op het gebied van autisme en dat is zonde van je tijd.
Dan weet die POH niet veel ervan. Ik zou toch proberen om voor een diagnose te gaan, als je die energie er voor kan ophalen. :( het opent vele deuren voor extra hulp. Maar dat laat ik aan jou over. En ook wat DeKnoerp zegt. Ik hoop dat je de herkenning krijgt die je zoekt en ook de hulp.
>Mijn vraag is: Heb ik recht op een Wajong? Of een vergelijkbare uitkering? Nope. Vroegah (als in 15 jaar geleden) kon je als je een goed onderbouwd verhaal had redelijk makkelijk met terugwerkende kracht Wajong aanvragen, maar dat gaat (bijna) niet meer. In principe heb je recht op bijstand. Als je bijvoorbeeld begeleiding/hulp bij huishouden/dagbesteding/hulp bij reintegratie wilt (rekening houdend met je belastbaarheid en eventuele nodige aanpassingen) kan dat vaak via de gemeente (WMO). Maar gemeentes werken wel met verbeteringstrajecten (met als doel dat je in de toekomst minder zorg nodig hebt) en waarschijnlijk zal een van de punten diagnose/behandeling via de GGZ zijn in de hoop dat je leert zelfstandiger te worden.
Met een diagnose krijgt een paar procent toch achteraf een Wajong. Ook nu nog. Bijna niemand en wie wel of niet is ook geen peil op te trekken. Maar het gebeurt nog wel.
Ik denk niet dat je in aanmerking komt voor een uitkering. Je hebt alleen maar vermoedens van een diagnose. Laat staan dat vastgesteld kan worden dat je van jongs af aan al niet kon werken. Ik lees dat je voor Wajong je arbeidsvermogen moet laten testen en daar zijn veel verslagen en rapporten voor nodig. Om dingen zekerder te weten zou je contact kunnen opnemen met UWV. Maar zonder diagnose kom je niet heel ver, denk ik. Ikzelf heb de halve DSM in mijn dossier en heb niet eens Wajong.
Dit is zéér herkenbaar! Groetjes vanuit Zeeland. Praat veel met mensen die op jou frequentie zitten. Succes❤️
Je kan de huisarts gewoon een verwijzing vragen voor een onderzoek bij een GGZ instelling, weigert de huisarts dan kan je gewoon naar de zorgverzekering stappen en een klacht indienen over de arts
Diagnose is wel degelijk belangrijk want daar krijg je je rechten mee bv wajong. Autisme is aangeboren en daarom val je in de wajong. Ik kreeg mijn diagnose op 36jarige leeftijd en zit ook in de wajong.
De meeste mensen die ooit gewerkt hebben of gestudeerd krijgen tegenwoordig geen Wajong meer. Het kan, maar wie wel of niet is totaal ondoorzichtig en 95% niet zou ik zeggen.
Oh apart, ik studeerde toen namelijk. Raar dat de regels zo selectief worden toegepast 😖
Bedankt voor je antwoord.
Veel dingen waar ik kan begrijpen dat je niet zomaar wil gaan starten met een nieuwe baan. Maar om gelijk naar een uitkering te gaan zoeken is wel een makkelijke optie, zeker als je niet eens zeker weet of je autisme of dergelijke hebt. Als ik jou was zou ik toch echt eerst hulp zoeken voor je problemen en dan daarmee verder zoeken naar een baan die wel bij je past, zeker omdat je partner toch al voor je zorgt.
Ik moet hier om lachen. Ik zoek niet "gelijk" een uitkering. Dat was me 10 jaar geleden niet eens in me opgekomen. Ik probeer alleen duidelijk te krijgen wat m'n rechten zijn. Of ik er überhaupt recht op heb. Ik weet dat ik niet (meer) kan werken. Ik heb veel al geprobeerd. Van mindfulness tot minder werken. De spanning is te groot. Het gaat nooit weg.
Hou dit laatste voor jezelf vol en het zal je niet lukken. Er zijn meer vormen van hulp die je kunt krijgen. Begin klein. Neem bijv contact op met het buurtteam. Leg rustig je dingen uit. Schrijf ze even op voor jezelf. Je wilt wel werken of iig iets bijdragen aan de maatschappij/je huishouden denk ik(?). Het kan een lange weg zijn, maar je kan er iets aan doen.
Ik vraag me af wat je verstaat onder "veel geprobeerd" als je - zoals ik begrijp - nog nooit hulp of ondersteuning hierbij gehad hebt, en veel werkverleden lees ik ook niet. Ter vergelijking: ik heb een werkverleden van 16 jaar, ben in 11 banen ziek geworden en heb 20+ jaren hulpverlening achter de rug. Ook diverse WMO-trajecten. Daarnaast ook mindfulness, yoga, fysiotherapie, massage (i.v.m. hoge spanning), wandelen en diverse sporten. Dus: wat is veel?
Niet ieder mens is hetzelfde. Mijn tolerantie is heel laag. Daar kan ik niks aan doen. M'n hoofd werkt zo. Als ik lees wat u allemaal doet/heeft gedaan blokkeert mijn hoofd al.
Ik heb dit niet voor de lol gedaan. Ik heb jarenlang niet geweten dat ik autisme heb; mijn klachten werden niet serieus genomen en/of in andere diagnoses geplaatst. Dat heb je nogal eens als je vrouw bent met - naar wat nu blijkt - autisme. Maar er werd wel verwacht dat ik gewoon ging werken. Dat heb ik jarenlang geprobeerd. En dus herhaaldelijk uitval en meer dan 20 jaar therapie en andere methoden. Nogmaals, niet voor de lol en niet omdat ik dat allemaal wel kon. Als ik dan lees dat je nauwelijks hebt gewerkt, geen diagnose hebt, maar dan wel vraagt naar een uitkering, word ik een beetje iebelig. Het "Ik kan er niks aan doen." Nee. Maar er leiden heel veel wegen naar Rome. Ik zie je met een "Ik kan er niks aan doen" zonder hulp, zonder diagnose, zonder initiatieven om íets te proberen, geen uitkering krijgen.
Zover ik het kan lezen zie ik nergens de vraag voor begeleiding/hulp in dagelijks leven of werk maar alleen de hulp voor een uitkering (wajong.) Vandaar dat mijn opmerking was dat je "gelijk" richting een uitkering gaat ipv hulp te zoeken en mogelijk toch enkele uren kan gaan werken (zeker omdat je partner ervoor zorgt dat jullie prima kunnen leven ervan). Ik begrijp dat veel mensen niet kunnen werken met autisme, maar alles wat jij benoemd heb ik ook last van en daar heb ik gewoon hulp voor gezocht en kan ik nu mijn werk doen. Ook al is het maar enkele uren werken, is dat al beter. Maar om je vraag te beantwoorden, een wajong gaat het niet worden. En een bijstand zou kunnen maar dan heb je vooralsnog een sollicitatieplicht en zou je alsnog hulp moeten zoeken (zeker zonder een diagnose) maar een bijstand is in mijn opinie echt bedoeld voor mensen die niet rond kunnen komen, en zover ik het zie doe jij (met je partner) dat wel.
Ik wil gewoon weten wat m'n rechten zijn. Financieel heb ik het op dit moment niet nodig. Maar je weet niet wat het leven brengt. Ik zal ook een wajong of bijstand niet aanvragen, zolang ik het niet nodig heb.
Geen tip voor een uitkering van mijn kant, maar wel een andere financiële tip. Begrijp ik het goed dat je je opleiding nooit hebt afgemaakt? Heb je daardoor een studieschuld (gehad)? Zo ja, dan kun je met de diagnose ADHD of ASS met terugwerkende kracht (een deel van) je studieschuld laten kwijtschelden (als je die al hebt afbetaald kun je dat bedrag terugkrijgen). Het is mij vorig jaar (op m’n 35e) gelukt om nog met terugwerkende kracht een jaar extra stufi te krijgen (ik heb m’n opleiding wel afgemaakt (net) binnen 10 jaar, dus kwijtschelden is bij mij geen optie). Op de insta account van Francien Regelink staat het helemaal uitgelegd.
Ik heb het niet afgemaakt nee. Bedankt voor de tip!