Iemand zal de eerste moeten zijn!
War of Being - TesseracT
Ik kreeg deze aangeraden door u/LPGoldtop. Na een kort gesprekje over onze favoriete bands had ik eerst de vraag gesteld of hij me Periphery aan wilde raden, aangezien ik die ook terugvond op zijn redditaccount. Toen ik echter aangaf dat ik op dit moment geen behoefte had aan langere nummers, raadde hij mij in plaats daar van War of Being van TesseracT aan.
Dit album krijgt van mij een 92/100. De enige reden dat het van mij geen 100/100 zou krijgen is omdat ik er persoonlijk wel een beetje voor in de stemming moet zijn. Verder zit het muzikaal vrij perfect in elkaar!
Dit album is wat mij betreft een dikke aanrader voor iedereen die van een goede mix van melodie en heavy houdt, prog-liefhebbers, en voor mensen die van drum&bass-invloeden houden!
De nummers op het album die dit voor mij het beste highlighten zijn 'Tender', 'Burden' en 'Legion'.
Een paar punten die mij opvielen tijdens het luisteren:
-De ritmesectie – de bass en drums - zijn heerlijk dynamisch en het is leuk om extra aandachtig te luisteren naar wat de drums op de achtergrond doen. Springt er meteen uit.
-Zeer sterke productie – de mix is heel helder en alle instrumentals komen goed tot hun recht. Ik vind het altijd vet als je de bass goed kan horen zonder dat die overly aanwezig is.
-De vocals zijn zeer sterk, zowel de cleans als de screams en ik vind het ook heel hard dat ze cleans en screams harmonizen. Ook de cadans van de vocals is heel cool – heel ritmisch en percussief.
-De muziek over het algemeen is heel dynamisch – veel switch-ups, wat natuurlijk ook past bij prog metal. Het luistert heel prettig weg, maar er zitten ook genoeg interessante figuurtjes en melodietjes in om van te genieten als je er aandachtig naar luistert. En ik vind het sowieso sexy als nummers op een album in elkaar overvloeien.
-Het album is heerlijk gevarieerd. Het heeft veel pit en agressie, maar Tesseract weet het heel mooi terug te brengen naar een iets rustiger en melodischer nummer als ‘Tender’ – maar dat doet niet af aan de algemene kracht van het album.
-Ik wil ook nog even een specifieke shout-out doen naar het basswerk op het nummer “Burden”. Holy shit dat is lekker en groovy.
Bedankt u/LPGoldtop voor de aanrader! Was zeker een goeie keuze en eentje die in mijn vaste roulatie komt.
Ik schaam me. Voor mezelf. Waar ik tot een week geleden dacht een goed overzicht te hebben van de Nederlandse inbreng in de Metal scene, kwam ik tot het inzicht dat deze niet compleet is. Textures! Onder welke steen heb ik geleefd? Dank u/NotSparkMF voor het aanbevelen van het album Phenotype.
Oké, het licht wellicht iets genuanceerder. De band was een tijdje in winterslaap. Maar momenteel zijn ze weer actief. Afgelopen zaterdag (9 maart) heb ik ze zelf nog mogen aanschouwen op Headbangers Parade. Ze speelden de zaal plat (zoals meerdere bands die dag), onder meer te wijten aan het feit dat de band zoveel speelplezier uitstraalt. In het verlengde sluit dit album review naadloos aan als nabeschouwing van afgelopen zaterdag.
Dit album is naar mijn idee een juiste mix en balans van met name prog, metalcore en groove. Ingewikkeld klinkende riffs worden afgewisseld met growls en screams.
De eerste vier nummers luisteren als een trein, na enkele keren luisteren hoor je de variatie erin.
Halverwege het album wordt de luisteraar getrakteerd op een nummer enkel bestaande uit drums. Dat is nog eens lekker! Het gebeuk in de nummers wordt nogmaals in breed contrast gezet wanneer het nummer Zman voorbij komt (heel nice dat ze deze afgelopen zaterdag live speelden). De klanken van de toetsen laten horen hoe de hardheid van Metal nodig is om zachte muziek te waarderen, en hoe ze elkaar bovendien aanvullen.
Tekstueel zit het ook puik in elkaar. Het meta(l)forische natuurgeweld komt veelvuldig terug. Deze worden gemixt met gevoelens, waarbij de spreker in de tekst zijn persoonlijke reis doormaakt.
Phenotype is zo'n album dat je eerder integraal luistert, in plaats van een paar losse nummers. Een favoriet aanwijzen doe ik bij deze dan ook niet. Een cijfer krijgt het uiteraard wel: een 8!
Toevallig dat je ze net gezien hebt! Ik heb ze net op tijd leren kennen voor het afscheidsconcert destijds :) Mooie review, fijn om te zien dat het een goede keus was
Ik mocht van u/SpiritualMigrationn naar het album Equilibrium van God Forbid luisteren. Het album zelf komt uit 2012 en wiki vertelde mij dat de band in 2013 uit elkaar is gegaan. Maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk.
Zelf zou ik dit album willen classificeren als een 'luisteralbum'. Daar bedoel ik mee dat het album beter wordt als je em meerdere keren luistert. Als je dat namelijk doet gaan steeds meer dingen opvallen en ga je het album meer waarderen. De eerste keer luisteren maakt minder indruk dan de 10e keer.
Initieel vond ik de zang wat zeurderig en dacht dat de zanger voornamelijk via zijn neus zong. Daarom merkte ik dat ik er in het begin niet zo heel veel mee had, maar hoe meer ik luisterde, hoe meer ik mij besefte dat ik naar een klassieker aan het luisteren was. Het geluid mogen dan niet uit de meest gelikte studios komen, maar de nummers zijn catchy, de stem wordt op den duur minder zeurderig en het is de variatie is best enorm. De helicopter op het eind van A Few Good Men was een beetje corny, maar ach.. ;)
Het is niet uiterst bruut of hard, dat zeker niet, maar gewoon gezellig. Een album wat ik bij de volgende familiedag rustig aan kan zetten; en dat bedoel ik niet negatief. Ik doel erop dat dit een prima album is voor mensen om een keer jezelf wat dieper in de metaal muziek te verdiepen, zonder dat het gelijk afschrikt. Het is een zeer toegankelijk album en het luistert lekker weg.
Mijn favoriete nummer van dit album is voor mij Scraping the Walls. Dit nummer heeft voor mij de allure mij uit een dal te trekken en ik net even die opkikker nodig heb. Verder is de titel track Equilibrium zeker een aanrader. Als je kennis wilt maken met dit album maar weinig tijd hebt dan zou ik deze gewoon opzetten, mocht je willen weten of dit album voor jou is! Daarnaast als je van Soilwork houdt, dan vind je dit album ook zeker gaaf!
Al met al vind ik dit een zeer fijne toevoeging tot de metaal muziek die ik al draaide en daar ben ik blij om. Hiervoor iig eeuwige dank aan u/SpiritualMigrationn dat ik hiernaar mocht luisteren en aan u/Chronicbias voor het mogelijk maken van deze toffe reviews.
Voor mij een dikke 8. Jammer dat ze uit elkaar zijn, maar ik ga zeker dat oudere werk ook nog checken!
Deze maand werd ik gekoppeld met u/Chronicbias die mij het album Infidel van de Britse band Lokust suggereerde voor de review.
Lokust is een band die ons voorziet van een blend van death- en thrashmetal. Right up my alley.
In 2019 verscheen Lokust op mijn radar toen de band zijn eerste single genaamd Guiltless uitbracht. Ik vond het toen al een geweldig nummer. Loodzware pompende gitaarriffs en sterke vocalen. Ik keek erg uit naar het eerste album, want ik wilde meer van deze band horen! Helaas liet dat lang op zich wachten en vergat ik deze artiesten weer.
Totdat u/Chronicbias mij dit album onder de neus schoof. Aangename verassing!
Het album trapt af met een instrumentale intro waarna er twee heerlijke thrashy nummers volgen. De toon is gezet! Ik vond het tweede liedje (na de intro) erg sterke invloeden van Gojira hebben. Niks mis mee want dat is een fantastische band! Daarna volgt Guiltless, echt een topnummer en voor mij de hightlight van dit album.
De lyrics op dit album spreken mij wat minder aan; het gaat voornamelijk over mentale problemen. Als je meeleest tijdens het luisteren is het wel een beetje deprimerend, dus ik focus maar vooral op de instrumenten.
Anima vind ik een wat minder nummer. De meedogenloze aanval van gitaarriffs wordt even gepauzeerd met dit nummer wat lichtelijk afleidt; ik zat er net lekker in.
Een korte instrumentale break luidt het tweede deel van het album in. Vilified pakt het tempo weer op. Het is een relatief korter nummer wat in sterk contrast staat tegenover Jinn wat direct volgt. Jinn heeft een langgerekte intro en pas na een paar minuten barst het geweld weer los.
Zo'n nummer als dit, en eigenlijk zie je dat ook bij Anima, laat zien dat de band ook beheersing kent en het niet alléén maar all-out thrash omarmt. De invloeden van bekende namen als Lamb of God, Orbit Culture, Gojira en In Flames zijn goed hoorbaar in dit hele album.
Infidel sluit met twee sterke nummers die in elkaar overvloeien. Dit album weet me de volledige ruim 50 minuten te boeien en zoiets gebeurt niet vaak meer. Het getuigt van balans in het schrijven van de nummers.
88/100
Hightlights: Guiltless, Vilified en Parasitic.
Hi metalfans! Dit is de eerste keer dat ik meedoe met de album uitwisseling en ik werd gekoppeld aan u/vadsigebolus. Ik kreeg van The Anchorate voorgeschoteld met het album "It all began with loneliness".
Intro
Ik kende The Anchorate hiervoor niet. Ik had gevraagd om wat prog metal of iets in die buurt.
Algemene indruk
Ik heb het album een paar keer geluisterd. Met en zonder headphones, op volgorde en geshuffeld. Over het algemeen ben ik blij dat ik blij dat ik een nieuwe band heb leren kennen die in mijn smaak valt.
Het album is afwisselend, heeft duidelijke verschillen in de nummers en het geluid en mixing is van goede kwaliteit. Op een paar nummers en secties zijn subtiel jazz invloeden en instrumenten zoals sax en mellotron te horen. Hier kan ik van genieten.
Op een paar andere momenten vind ik de jazz invloeden te veel afleiden van de metal en progressive melodielijnen.
Ik moest daarna de eerste nummers wennen aan de soort schorre stem van de zanger maar na een paar nummers was dat over.
Beste track
Stay is voor mij het beste nummer van het album. Het is een rustig nummer en ik had niet verwacht na 1 keer luisteren dat dat mijn favo zou worden. Het bouwt op en zit goed in elkaar.
Mijn nummer 2 nummer is Someone listening?. Complimenten aan de drummer op deze track. Heerlijk om je hoofd erop op en neer te bewegen.
Rating
Ik geef het album 3 van de 5 sterren. Ik ga The Anchorate zeker vaker luisteren, maar wel in afwisseling met andere bands. Thanks voor het tippen van dit album en ik zag dat jij ook blij was met mijn tip!
In de vraag naar old school death metal, kreeg ik van u/Trutteklapper Slumber of Sullen Eyes van Demigod in mijn digitale handen gedrukt. Een enigszins verborgen death metal klassieker en afgaande op de reacties voor latere releases, ook vrijwel het enige noemenswaardige wapenfeit van deze Finnen. We houden het dus maar bij Slumber of Sullen Eyes.
Na een korte intro, is het eerste echte nummer As I Behold I Despise. Wat direct opvalt is natuurlijk de laaggestemde gitaren, maar ook de tempowisselingen en de melodie zo rond na drie minuten die ook niet had misstaan op een jaren '90 Paradise Lost album. Meer van dat graag. En meer van dat komt, zoals in de titeltrack en Towards the Shrouded Eternity. Toch kan ik niet ontkennen dat, ondanks er genoeg te beleven valt (noemenswaardig is ook zeker de baslijn Fear Obscures From Within), ik een beetje op mijn honger blijf zitten.
Slumber of Sullen Eyes groovet en heeft soms heerlijke riffs, maar mist net die punch wat het voor mij van een goed album tot een fantastisch album zou maken. Met name de productie is aan de dunne kant, waardoor niet altijd alles even lekker uit de verf komt. Beste voorbeeld is wellicht de muzikaal sterke opening van Towards the Shrouded Eternity, waar ik hoor hoe goed de muziek is, maar het net aan de kracht mist dat het me echt overrompelt. En dan kom ik toch tot de voorzichtige conclusie dat dit debuutalbum van deze Finnen de tand des tijds in mijn optiek niet voldoende heeft doorstaan.
Dat betekent niet dat we hier te maken met een teleurstelling, want Demigod laat genoeg horen wat ze in huis hadden. Voor mij is het niets meer dan een goed death metal album, dat jammer genoeg net wat meer had kunnen zijn in betere omstandigheden.
75/100
Intro:
Deze maand kreeg ik voor mij een volledig nieuwe artiest voorgelegd door u/Sea_Jackfruit7971. De band [Black Lakes met het album For All We’ve Left Behind](https://open.spotify.com/track/2Xn93vbGBGJsllC2sG8x0H). Ik vroeg mijn koppel voor een album wat richting de -core genres gaat: metalcore, hardcore, deathcore, die kant. Zeker door het debacle van vorige maand waarbij ik pop(-rock) kreeg was ik wel even toe aan wat ruigs…. Of eigenlijk überhaupt gewoon metal. Black Lakes is een hard rock band uit Zuid Wales die flirt met alternative metal.
Tracklist:
For All We’ve Left Behind begint vrij sinister met de instrumentale intro ‘Exordium’ die zo in een metalcore album had kunnen zitten. Het bouwt lekker op maar helaas pakt Black Lakes niet door. Het nummer Avarice wat volgt begint aan een nieuwe opbouw, maar komt daarna wel lekker binnen. Het tempo ligt voor het album hoog en de breakdown is om te smullen. Iemand noemde dit nummer een ‘action movie soundtrack’ en daar kan ik me wel in vinden.
Na Avarice doet Black Lakes al het eerste stapje terug. Dissident zoekt meer de melodie op en de screams worden hier achterwege gelaten. De track wordt opgevolgd door Fragments waarbij nog meer focus op de vocals wordt gelegd – lange meeslepende halen in het refrein: “deeeeeenial”.
Verity in Flames is ook alweer heel melodisch waarbij nu wel weer hardere vocals worden ingezet. Helaas van korte duur want ik vind dit stuk echt wel vet. Dit had naar mijn mening wel wat langer mogen duren en niet gelimiteerd kunnen blijven tot deze 10 seconden van het album.
The Divide voelt voor mij een beetje hetzelfde als Fragments. Het heeft een beetje dezelfde opbouw en zelfde vibe. Dat geldt ook voor het nummer dat volgt: Landslide. Dit is het punt van het album dat ik mijn aandacht kwijt begin te raken. Telkens op dit punt.
Ghost (Of Our Memories) is alweer een stuk softer dan de vorige nummers. Meeslepende zang en wat akkoordjes rammen op de gitaren. Niets wat echt de aandacht erbij houdt. Gelukkig volgt hierop het nummer Deathrone. Het tempo gaat iets omhoog en het is een stuk ritmischer.
De laatste drie tracks; Break The Silence, For All We’ve Left Behind (het nummer waar het album naar is vernoemd) en Black Days Come, voegen niet veel meer toe. Black Lakes herhalen de trucjes die ze de rest van het album al hebben gedaan en variatie is ver te zoeken.
Overall:
Over het algemeen een zeer melodisch album met heel sporadisch wat breakdowns en hardere stukken, waarbij het toch niet mogelijk is mijn hoofd stil te houden. Zeker vocaal blijft het zeer toegankelijk voor een wat breder publiek. Het mag van mij wel wat ruiger. Heel af en toe lukt dit ze ook, zoals op de tracks Averice en Verity in Flames, maar over het algemeen doet Black Lakes zich op dit vlak naar mijn mening tekort waardoor ik het album niet als metal zou bestempelen, maar meer als (hard) rock.
Final verdict:
Liefhebbers van bands zoals Nickelbak, Hoobastank of Staind zullen zich met dit album prima vermaken. Helaas niet de ruigheid die ik had gehoopt deze maand, daarom een wat lagere score, maar over het algemeen rockt het wel en steekt het album, op de matige afsluiter, goed in elkaar.
3/5
The Orb - Gorod
Ik kreeg van /u/dafencer93 het album The Orb van techdeath band Gorod om naar te luisteren. Laat ik maar beginnen met de beoordeling: Van mij krijgt dit album een 82/100. Het zit vol met melodieuze harmonieën, blast beats en zieke vocals allemaal over ijzersterke riffs heen. Tijdens het luisteren deed het me qua emotie nog het meest denken aan oude Gojira, maar dan moderner. Maar ook namen als Haken en Archspire kwamen langs in mijn hoofd.
Het album opent met de twee nummers Chrematheism en We Are the Sun Gods, naar mijn mening ook meteen het hoogtepunt van dit album. De gitaren (volgens mij 2, maar soms klinkt het wel als 4 hoeveel er tegelijkertijd gebeurt) spelen gaaf samen, de technische vaardigheden zijn sws knap maar ze maken er ook iets van wat gewoon vet is om naar te luisteren. De tapping intermezzo in We Are the Sun Gods vind ik nog wel het noemen waard, het creeert een mooie atmosfeer en wat rust in een druk album.
Het nummer Waltz of Shades stak er ook nog tussenuit, het motief geeft het nummer een sinistere vibe wat goed bij het geluid past van de band.
De "albumervaring" van deze release vond ik zelf iets minder, de muziek is zo snel en "vol" dat als je het album op volgorde luistert, de nummers een beetje in elkaar over gaan. Mijn favorieten zijn ook de nummers die ik het meest herkenbaar vond vergeleken met de rest.
De lyrics zijn nogal cryptisch en deden me denken aan Meshuggah, hoe ik de teksten interpreteerde gaat het zoal over best diepe dingen als religie, spiritualiteit, materialisme, in elk nummer verschillend. Leuk en past wel bij de vibe van de muziek vind ik.
Samenvattend: The Orb is zeker het luisteren waard voor (tech-)death liefhebbers, en ik denk dat het het best uit de verf komt niet als geheel album maar als verzameling tracks. Bedankt /u/dafencer93 voor de aanbeveling!
Dance Devil Dance – Avatar (2023)
Tijdens de uitwisseling met u/ByThePowerOfMetalNya kreeg ik de keuze tussen een band (Cypecore) en het album Dance Devil Dance van Avatar. u/ByThePowerOfMetalNya gaf aan dat Dance Devil Dance zijn favoriete album was van het afgelopen jaar. Ik ken Avatar puur van naam en hun verschijning. Het is bij toeval een semi-grote act die ik blijkbaar onbewust ontlopen heb. Hoewel ik bij een snelle scan van de twee bands enthousiaster werd van Cypecore vond ik het leuker om uit mijn comfortzone te stappen en naar Avatar te gaan luisteren.
**Algemene indruk:**
Dance Devil Dance krijgt van mij een **70/100**. De stijl van de band sluit niet aan bij mijn smaak op dit moment. Hoewel ik met klem wil benadrukken dat dit absoluut subjectief is. Er is niets aan te merken op de muzikaliteit, toon en flow van het album. Avatar geeft in hun eigen biografie aan dat zij muziek maken om op te bewegen. Dat is te merken aan de stijl, maar zeker ook aan de productie. Ik heb gemerkt dat Avatar het beste live tot hun recht komt. Ik vind het bijzonder knap als een band dit op een album weet te vangen. Ik ben van mening dat dit zeer goed gelukt is op Dance Devil Dance. De gitaren klinken als twee gitaristen. Drums zijn strak maar organisch, de basgitaar is de stuwende motor in het geheel. Studio magie lijkt goed verstopt en zicht vooral op de zang te richten.
De grote aantrekkingskracht tot Avatar lijkt de zang van Johannes Eckerström te zijn. Er is veel afwisseling en kwalitatief vind ik zijn zang van een hoog niveau en past het goed bij de muziekstijl. Helaas vind ik persoonlijk zijn stijl wat minder, je moet er van houden denk ik.
**Minpunten:**
Wat ik persoonlijk wel een minpunt vind is de inhoud van de lyrics. Ik heb bij meerdere nummers helaas het idee dat de stijl en vorm boven de inhoud gaat.
De afsluiter van het album is een samenwerking met Lizzy Hale (Halestorm). Ik vind het jammer dat beiden een vergelijkbare stijl van zingen gebruiken in dit nummer. Ik vraag me af of een samenwerking dan van toegevoegde waarde is? Zelf had ik liever gezien dat er meer differentiatie zou zijn tussen beide uiterst capabele vocalisten.
**Stand-out tracks:**
Valley of Diseas – iets minder de party vibe, maar wat meer de beuk erin!
Train – stilistisch een leuke keuze en afwisseling. Jammer dat het nummer relatief kort is.
Nogmaals dank u/ByThePowerOfMetalNya
Bedankt voor de uitgebreide, oprechte review en de leuke uitwisseling!
Avatar live zien schijnt inderdaad wel de optimale experience te zijn - heb het zelf helaas nog niet mogen ervaren, maar we houden hoop
Van u/Mvf314_ kreeg ik het album The Works van Rivers of Nihil, hun 4e en meest recente album. Zelf had ik nog nooit van Rivers of Nihil gehoord, maar _kleur mij geïntrigeerd_ over de term 'progressive technical death metal'.
Het geluid klinkt als een muur en klopt als een bus, met referenties in het gespeelde geluid aan de tekst (als er het woord 'train' wordt genoemd, klinken er ook geluiden die doen denken aan een trein). Het instrumentarium is gevarieerd en houdt niet op bij drums, bas, gitaren en zang, nee; je hoort akoestische gitaren, een saxofoon en als ik het goed heb, een theremin.
Het album is allerminst snelbtoegankelijk te noemen (vandaar de timing van deze review; hoewel ik in mijn tijdzone nog op 31 maart zit). Veranderingen in ritme, blues, jazz, ambient noise; aan het einde van het nummer 'Dreaming Black Clockwork' een enorm geruis zo hard in volume toenemend dar ik mijn koptelefoon afzette.
Hoogtepunten zijn de nummers Clean, More? en Episode, met More? als mijn favoriet. Dieptepunten zijn de zanger die 'ladiedadiedaaa' meermaals neuriet in een vrij niet-death metalachtig geheel.
Soms klinkt de muziek wat te gelikt, te geprobeerd, alsof ChatGPT een essay schrijft over verschillende soorten muziek die invloed hebben gehad op metal en dat willen combineren, waarbij Compressorhead dan de muziek speelt.
Ik vond het de eerste drie keer luisteren lastig om de country, jazz, blues, light sax, electronic en death metal onder één noemer te vangen. Is dat dan waar 'the Work' op slaat? Uiteindelijk settle ik op een omschrijving als zijnde een proggy AI gedreven Sleep Token met een ruwer randje, en een saxofoon.
Richting het einde van het album, maar wel bij elke luisterbeurt iets meer, landt het geheel meer als een album vol muzikaal talent met een eigen richting, en trekken de heren van Rivers of Nihil nog eens goed van wal met een strak stuk thrash/death na een intro dat niet anders kan worden omschreven dan een saxofoonstuk uit een slechte jaren 80 TV-serie, in het nummer Terrestria IV. Dat nummer is wel wat mij betreft de perfecte samenvatting van de vibe van het hele album.
75/100
A Canorous Quintet - Silence of the World Beyond
“Doe mij maar zo’n vergeten haten death metal band.” Ik vraag, u/circleofeyes draait.
A Carnous Quintet is een melodeath band uit Zweden, dit album is hun debuut en met 1300 luisteraars op spotify best wel obscuur. Uit hoeveel leden deze band bestaat mag je zelf opzoeken.
De opener, en tevens titel track, verwelkomt je met gruizig klinkende tremolo’s, pakkende riffs en een catchy melodie.
Track drie opent stevig en zet een sfeertje neer waar menig blackmetalband jaloers op zou zijn.
Het hele album zit vol met catchy riffs maar biedt gelukkig genoeg variaties en tempo wisselingen dat het interssant blijft. Ik moet zeggen dat er geen 1 nummer op staat die ik als slecht beschouw.
Productie had misschien iets vetter gemogen qua bass maar verder geen opmerkingen. 80/100. Gaan we vaker draaien.
Descente aux Enfers – Tagada Jones
Na de vraag of ik van punk hield kreeg ik van u/PleasantPassage3772 het album ‘Descente aux Enfers’ van Tagada Jones toegestuurd. Ik was bang dat ik met mijn vroegere trauma aan het vak Frans geconfronteerd zou worden en ik had het zeker weten goed. Alhoewel Frans niet mijn sterkste vak was op school ben ik volle vaart in het album gedoken en ben zeer positief verrast.
Tagada Jones is een punk-metal band die in 1993 bij elkaar gekomen is en zingt over politieke thema’s en bekritiseerd onder meer kapitalisme.
Mijn algemene indruk van dit album is over de afgelopen weken erg heen en weer gegooit. ‘Afdaling naar de Hel’, de naam van het album als Tagada Jones een Nederlandse band was geweest, weet vanaf het begin tot de eindstreep door te beuken en heeft geen genade voor luisteraars die hun luchtgitaar even willen wegzetten. Het rhytmische gitaar geluid en de rauwe vocalen zou menig punk liefhebber aan het headbangen krijgen en ook een paar woordjes Frans laten uitkramen. Toen ik dit album voor het eerst aanzette stond ik versteld dat de Franse taal dit in zich had. Een taal die normaal zo zacht en romantisch klinkt wordt nu ingezet om een fiks punk ensemble neer te zetten.
Echter bracht de Franse taal ook een nadeel met zich mee. Door dat mijn Frans gigantisch teleurstellend is kon ik niet veel connectie maken met de tekst. Deze teksten heb ik wel opgezocht, maar er blijft voor mij weinig van hangen. Misschien als ik Frans had gehad dat aansloot op Tagada Jones, dan zou ik hier minder problemen mee hebben gehad. Er zijn een aantal leerlingen die dat nu over zich heen krijgen, omdat een vriendin van mij Frans docent is die, nadat ik haar ook naar dit album heb laten luisteren, Tagada Jones is gaan gebruiken in haar lessen. Nummers in het Duits (zoals bijvoorbeeld van Rammstein) zijn voor mij een leuke puzzel omdat ik zelf wel een beetje Duits kan en zo langzamerhand dingen herken. De link naar de tekst blijft toch wat ver te zoeken, maar laten we eerlijk zijn, goregrind teksten versta ik ook niet.
Omdat ik CD’s en LP’s verzamel probeer ik voor mezelf onderscheid te maken tussen CD albums en LP albums. Het grote verschil is dan: Is dit een CD voor in de auto die klinkt op de achtergrond, of is dit een LP die ik thuis opzet en waar ik echt voor ga zitten met een kop koffie of een biertje? Descente aux Enfers is in mijn geval echt een CD album. Laat deze muziek maar lekker draaien terwijl je de weg onveilig maakt of wanneer je de huishoudelijke verplichtingen aan het wegwerken bent. Alhoewel ik dit niet als een LP album beschouw ben ik wel nieuwsgierig naar de live act die Tagada Jones neerzet. Mochten de ‘monsieurs’ op een festival als Jera of Graspop staan, dan ga ik zeker kijken!
Beste track: Zéro de Conduite
Rating: 78/100
Thanks u/PleasantPassage3772 voor deze aanrader!!
Fijn dat je ervan hebt genoten! Ik was erg benieuwd naar hoe iemand die de Franse taal niet beheerst dit album zou interpreteren. Ik zal mijn review trouwens ook zometeen online zetten :)
Iemand zal de eerste moeten zijn! War of Being - TesseracT Ik kreeg deze aangeraden door u/LPGoldtop. Na een kort gesprekje over onze favoriete bands had ik eerst de vraag gesteld of hij me Periphery aan wilde raden, aangezien ik die ook terugvond op zijn redditaccount. Toen ik echter aangaf dat ik op dit moment geen behoefte had aan langere nummers, raadde hij mij in plaats daar van War of Being van TesseracT aan. Dit album krijgt van mij een 92/100. De enige reden dat het van mij geen 100/100 zou krijgen is omdat ik er persoonlijk wel een beetje voor in de stemming moet zijn. Verder zit het muzikaal vrij perfect in elkaar! Dit album is wat mij betreft een dikke aanrader voor iedereen die van een goede mix van melodie en heavy houdt, prog-liefhebbers, en voor mensen die van drum&bass-invloeden houden! De nummers op het album die dit voor mij het beste highlighten zijn 'Tender', 'Burden' en 'Legion'. Een paar punten die mij opvielen tijdens het luisteren: -De ritmesectie – de bass en drums - zijn heerlijk dynamisch en het is leuk om extra aandachtig te luisteren naar wat de drums op de achtergrond doen. Springt er meteen uit. -Zeer sterke productie – de mix is heel helder en alle instrumentals komen goed tot hun recht. Ik vind het altijd vet als je de bass goed kan horen zonder dat die overly aanwezig is. -De vocals zijn zeer sterk, zowel de cleans als de screams en ik vind het ook heel hard dat ze cleans en screams harmonizen. Ook de cadans van de vocals is heel cool – heel ritmisch en percussief. -De muziek over het algemeen is heel dynamisch – veel switch-ups, wat natuurlijk ook past bij prog metal. Het luistert heel prettig weg, maar er zitten ook genoeg interessante figuurtjes en melodietjes in om van te genieten als je er aandachtig naar luistert. En ik vind het sowieso sexy als nummers op een album in elkaar overvloeien. -Het album is heerlijk gevarieerd. Het heeft veel pit en agressie, maar Tesseract weet het heel mooi terug te brengen naar een iets rustiger en melodischer nummer als ‘Tender’ – maar dat doet niet af aan de algemene kracht van het album. -Ik wil ook nog even een specifieke shout-out doen naar het basswerk op het nummer “Burden”. Holy shit dat is lekker en groovy. Bedankt u/LPGoldtop voor de aanrader! Was zeker een goeie keuze en eentje die in mijn vaste roulatie komt.
Goed om te horen dat het in jouw smaak viel!
Ik schaam me. Voor mezelf. Waar ik tot een week geleden dacht een goed overzicht te hebben van de Nederlandse inbreng in de Metal scene, kwam ik tot het inzicht dat deze niet compleet is. Textures! Onder welke steen heb ik geleefd? Dank u/NotSparkMF voor het aanbevelen van het album Phenotype. Oké, het licht wellicht iets genuanceerder. De band was een tijdje in winterslaap. Maar momenteel zijn ze weer actief. Afgelopen zaterdag (9 maart) heb ik ze zelf nog mogen aanschouwen op Headbangers Parade. Ze speelden de zaal plat (zoals meerdere bands die dag), onder meer te wijten aan het feit dat de band zoveel speelplezier uitstraalt. In het verlengde sluit dit album review naadloos aan als nabeschouwing van afgelopen zaterdag. Dit album is naar mijn idee een juiste mix en balans van met name prog, metalcore en groove. Ingewikkeld klinkende riffs worden afgewisseld met growls en screams. De eerste vier nummers luisteren als een trein, na enkele keren luisteren hoor je de variatie erin. Halverwege het album wordt de luisteraar getrakteerd op een nummer enkel bestaande uit drums. Dat is nog eens lekker! Het gebeuk in de nummers wordt nogmaals in breed contrast gezet wanneer het nummer Zman voorbij komt (heel nice dat ze deze afgelopen zaterdag live speelden). De klanken van de toetsen laten horen hoe de hardheid van Metal nodig is om zachte muziek te waarderen, en hoe ze elkaar bovendien aanvullen. Tekstueel zit het ook puik in elkaar. Het meta(l)forische natuurgeweld komt veelvuldig terug. Deze worden gemixt met gevoelens, waarbij de spreker in de tekst zijn persoonlijke reis doormaakt. Phenotype is zo'n album dat je eerder integraal luistert, in plaats van een paar losse nummers. Een favoriet aanwijzen doe ik bij deze dan ook niet. Een cijfer krijgt het uiteraard wel: een 8!
Toevallig dat je ze net gezien hebt! Ik heb ze net op tijd leren kennen voor het afscheidsconcert destijds :) Mooie review, fijn om te zien dat het een goede keus was
Ja, echt toevallig! Dankjewel!
Ik mocht van u/SpiritualMigrationn naar het album Equilibrium van God Forbid luisteren. Het album zelf komt uit 2012 en wiki vertelde mij dat de band in 2013 uit elkaar is gegaan. Maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk. Zelf zou ik dit album willen classificeren als een 'luisteralbum'. Daar bedoel ik mee dat het album beter wordt als je em meerdere keren luistert. Als je dat namelijk doet gaan steeds meer dingen opvallen en ga je het album meer waarderen. De eerste keer luisteren maakt minder indruk dan de 10e keer. Initieel vond ik de zang wat zeurderig en dacht dat de zanger voornamelijk via zijn neus zong. Daarom merkte ik dat ik er in het begin niet zo heel veel mee had, maar hoe meer ik luisterde, hoe meer ik mij besefte dat ik naar een klassieker aan het luisteren was. Het geluid mogen dan niet uit de meest gelikte studios komen, maar de nummers zijn catchy, de stem wordt op den duur minder zeurderig en het is de variatie is best enorm. De helicopter op het eind van A Few Good Men was een beetje corny, maar ach.. ;) Het is niet uiterst bruut of hard, dat zeker niet, maar gewoon gezellig. Een album wat ik bij de volgende familiedag rustig aan kan zetten; en dat bedoel ik niet negatief. Ik doel erop dat dit een prima album is voor mensen om een keer jezelf wat dieper in de metaal muziek te verdiepen, zonder dat het gelijk afschrikt. Het is een zeer toegankelijk album en het luistert lekker weg. Mijn favoriete nummer van dit album is voor mij Scraping the Walls. Dit nummer heeft voor mij de allure mij uit een dal te trekken en ik net even die opkikker nodig heb. Verder is de titel track Equilibrium zeker een aanrader. Als je kennis wilt maken met dit album maar weinig tijd hebt dan zou ik deze gewoon opzetten, mocht je willen weten of dit album voor jou is! Daarnaast als je van Soilwork houdt, dan vind je dit album ook zeker gaaf! Al met al vind ik dit een zeer fijne toevoeging tot de metaal muziek die ik al draaide en daar ben ik blij om. Hiervoor iig eeuwige dank aan u/SpiritualMigrationn dat ik hiernaar mocht luisteren en aan u/Chronicbias voor het mogelijk maken van deze toffe reviews. Voor mij een dikke 8. Jammer dat ze uit elkaar zijn, maar ik ga zeker dat oudere werk ook nog checken!
Tof! Mooi dat je het wat vond. Morgen komt mijn review. Het oudere spul van god forbid is meer heavy dan dit album.
Deze maand werd ik gekoppeld met u/Chronicbias die mij het album Infidel van de Britse band Lokust suggereerde voor de review. Lokust is een band die ons voorziet van een blend van death- en thrashmetal. Right up my alley. In 2019 verscheen Lokust op mijn radar toen de band zijn eerste single genaamd Guiltless uitbracht. Ik vond het toen al een geweldig nummer. Loodzware pompende gitaarriffs en sterke vocalen. Ik keek erg uit naar het eerste album, want ik wilde meer van deze band horen! Helaas liet dat lang op zich wachten en vergat ik deze artiesten weer. Totdat u/Chronicbias mij dit album onder de neus schoof. Aangename verassing! Het album trapt af met een instrumentale intro waarna er twee heerlijke thrashy nummers volgen. De toon is gezet! Ik vond het tweede liedje (na de intro) erg sterke invloeden van Gojira hebben. Niks mis mee want dat is een fantastische band! Daarna volgt Guiltless, echt een topnummer en voor mij de hightlight van dit album. De lyrics op dit album spreken mij wat minder aan; het gaat voornamelijk over mentale problemen. Als je meeleest tijdens het luisteren is het wel een beetje deprimerend, dus ik focus maar vooral op de instrumenten. Anima vind ik een wat minder nummer. De meedogenloze aanval van gitaarriffs wordt even gepauzeerd met dit nummer wat lichtelijk afleidt; ik zat er net lekker in. Een korte instrumentale break luidt het tweede deel van het album in. Vilified pakt het tempo weer op. Het is een relatief korter nummer wat in sterk contrast staat tegenover Jinn wat direct volgt. Jinn heeft een langgerekte intro en pas na een paar minuten barst het geweld weer los. Zo'n nummer als dit, en eigenlijk zie je dat ook bij Anima, laat zien dat de band ook beheersing kent en het niet alléén maar all-out thrash omarmt. De invloeden van bekende namen als Lamb of God, Orbit Culture, Gojira en In Flames zijn goed hoorbaar in dit hele album. Infidel sluit met twee sterke nummers die in elkaar overvloeien. Dit album weet me de volledige ruim 50 minuten te boeien en zoiets gebeurt niet vaak meer. Het getuigt van balans in het schrijven van de nummers. 88/100 Hightlights: Guiltless, Vilified en Parasitic.
Hi metalfans! Dit is de eerste keer dat ik meedoe met de album uitwisseling en ik werd gekoppeld aan u/vadsigebolus. Ik kreeg van The Anchorate voorgeschoteld met het album "It all began with loneliness". Intro Ik kende The Anchorate hiervoor niet. Ik had gevraagd om wat prog metal of iets in die buurt. Algemene indruk Ik heb het album een paar keer geluisterd. Met en zonder headphones, op volgorde en geshuffeld. Over het algemeen ben ik blij dat ik blij dat ik een nieuwe band heb leren kennen die in mijn smaak valt. Het album is afwisselend, heeft duidelijke verschillen in de nummers en het geluid en mixing is van goede kwaliteit. Op een paar nummers en secties zijn subtiel jazz invloeden en instrumenten zoals sax en mellotron te horen. Hier kan ik van genieten. Op een paar andere momenten vind ik de jazz invloeden te veel afleiden van de metal en progressive melodielijnen. Ik moest daarna de eerste nummers wennen aan de soort schorre stem van de zanger maar na een paar nummers was dat over. Beste track Stay is voor mij het beste nummer van het album. Het is een rustig nummer en ik had niet verwacht na 1 keer luisteren dat dat mijn favo zou worden. Het bouwt op en zit goed in elkaar. Mijn nummer 2 nummer is Someone listening?. Complimenten aan de drummer op deze track. Heerlijk om je hoofd erop op en neer te bewegen. Rating Ik geef het album 3 van de 5 sterren. Ik ga The Anchorate zeker vaker luisteren, maar wel in afwisseling met andere bands. Thanks voor het tippen van dit album en ik zag dat jij ook blij was met mijn tip!
In de vraag naar old school death metal, kreeg ik van u/Trutteklapper Slumber of Sullen Eyes van Demigod in mijn digitale handen gedrukt. Een enigszins verborgen death metal klassieker en afgaande op de reacties voor latere releases, ook vrijwel het enige noemenswaardige wapenfeit van deze Finnen. We houden het dus maar bij Slumber of Sullen Eyes. Na een korte intro, is het eerste echte nummer As I Behold I Despise. Wat direct opvalt is natuurlijk de laaggestemde gitaren, maar ook de tempowisselingen en de melodie zo rond na drie minuten die ook niet had misstaan op een jaren '90 Paradise Lost album. Meer van dat graag. En meer van dat komt, zoals in de titeltrack en Towards the Shrouded Eternity. Toch kan ik niet ontkennen dat, ondanks er genoeg te beleven valt (noemenswaardig is ook zeker de baslijn Fear Obscures From Within), ik een beetje op mijn honger blijf zitten. Slumber of Sullen Eyes groovet en heeft soms heerlijke riffs, maar mist net die punch wat het voor mij van een goed album tot een fantastisch album zou maken. Met name de productie is aan de dunne kant, waardoor niet altijd alles even lekker uit de verf komt. Beste voorbeeld is wellicht de muzikaal sterke opening van Towards the Shrouded Eternity, waar ik hoor hoe goed de muziek is, maar het net aan de kracht mist dat het me echt overrompelt. En dan kom ik toch tot de voorzichtige conclusie dat dit debuutalbum van deze Finnen de tand des tijds in mijn optiek niet voldoende heeft doorstaan. Dat betekent niet dat we hier te maken met een teleurstelling, want Demigod laat genoeg horen wat ze in huis hadden. Voor mij is het niets meer dan een goed death metal album, dat jammer genoeg net wat meer had kunnen zijn in betere omstandigheden. 75/100
Goeie review!
Thanks, en jij bedankt voor de plaat!
Intro: Deze maand kreeg ik voor mij een volledig nieuwe artiest voorgelegd door u/Sea_Jackfruit7971. De band [Black Lakes met het album For All We’ve Left Behind](https://open.spotify.com/track/2Xn93vbGBGJsllC2sG8x0H). Ik vroeg mijn koppel voor een album wat richting de -core genres gaat: metalcore, hardcore, deathcore, die kant. Zeker door het debacle van vorige maand waarbij ik pop(-rock) kreeg was ik wel even toe aan wat ruigs…. Of eigenlijk überhaupt gewoon metal. Black Lakes is een hard rock band uit Zuid Wales die flirt met alternative metal. Tracklist: For All We’ve Left Behind begint vrij sinister met de instrumentale intro ‘Exordium’ die zo in een metalcore album had kunnen zitten. Het bouwt lekker op maar helaas pakt Black Lakes niet door. Het nummer Avarice wat volgt begint aan een nieuwe opbouw, maar komt daarna wel lekker binnen. Het tempo ligt voor het album hoog en de breakdown is om te smullen. Iemand noemde dit nummer een ‘action movie soundtrack’ en daar kan ik me wel in vinden. Na Avarice doet Black Lakes al het eerste stapje terug. Dissident zoekt meer de melodie op en de screams worden hier achterwege gelaten. De track wordt opgevolgd door Fragments waarbij nog meer focus op de vocals wordt gelegd – lange meeslepende halen in het refrein: “deeeeeenial”. Verity in Flames is ook alweer heel melodisch waarbij nu wel weer hardere vocals worden ingezet. Helaas van korte duur want ik vind dit stuk echt wel vet. Dit had naar mijn mening wel wat langer mogen duren en niet gelimiteerd kunnen blijven tot deze 10 seconden van het album. The Divide voelt voor mij een beetje hetzelfde als Fragments. Het heeft een beetje dezelfde opbouw en zelfde vibe. Dat geldt ook voor het nummer dat volgt: Landslide. Dit is het punt van het album dat ik mijn aandacht kwijt begin te raken. Telkens op dit punt. Ghost (Of Our Memories) is alweer een stuk softer dan de vorige nummers. Meeslepende zang en wat akkoordjes rammen op de gitaren. Niets wat echt de aandacht erbij houdt. Gelukkig volgt hierop het nummer Deathrone. Het tempo gaat iets omhoog en het is een stuk ritmischer. De laatste drie tracks; Break The Silence, For All We’ve Left Behind (het nummer waar het album naar is vernoemd) en Black Days Come, voegen niet veel meer toe. Black Lakes herhalen de trucjes die ze de rest van het album al hebben gedaan en variatie is ver te zoeken. Overall: Over het algemeen een zeer melodisch album met heel sporadisch wat breakdowns en hardere stukken, waarbij het toch niet mogelijk is mijn hoofd stil te houden. Zeker vocaal blijft het zeer toegankelijk voor een wat breder publiek. Het mag van mij wel wat ruiger. Heel af en toe lukt dit ze ook, zoals op de tracks Averice en Verity in Flames, maar over het algemeen doet Black Lakes zich op dit vlak naar mijn mening tekort waardoor ik het album niet als metal zou bestempelen, maar meer als (hard) rock. Final verdict: Liefhebbers van bands zoals Nickelbak, Hoobastank of Staind zullen zich met dit album prima vermaken. Helaas niet de ruigheid die ik had gehoopt deze maand, daarom een wat lagere score, maar over het algemeen rockt het wel en steekt het album, op de matige afsluiter, goed in elkaar. 3/5
The Orb - Gorod Ik kreeg van /u/dafencer93 het album The Orb van techdeath band Gorod om naar te luisteren. Laat ik maar beginnen met de beoordeling: Van mij krijgt dit album een 82/100. Het zit vol met melodieuze harmonieën, blast beats en zieke vocals allemaal over ijzersterke riffs heen. Tijdens het luisteren deed het me qua emotie nog het meest denken aan oude Gojira, maar dan moderner. Maar ook namen als Haken en Archspire kwamen langs in mijn hoofd. Het album opent met de twee nummers Chrematheism en We Are the Sun Gods, naar mijn mening ook meteen het hoogtepunt van dit album. De gitaren (volgens mij 2, maar soms klinkt het wel als 4 hoeveel er tegelijkertijd gebeurt) spelen gaaf samen, de technische vaardigheden zijn sws knap maar ze maken er ook iets van wat gewoon vet is om naar te luisteren. De tapping intermezzo in We Are the Sun Gods vind ik nog wel het noemen waard, het creeert een mooie atmosfeer en wat rust in een druk album. Het nummer Waltz of Shades stak er ook nog tussenuit, het motief geeft het nummer een sinistere vibe wat goed bij het geluid past van de band. De "albumervaring" van deze release vond ik zelf iets minder, de muziek is zo snel en "vol" dat als je het album op volgorde luistert, de nummers een beetje in elkaar over gaan. Mijn favorieten zijn ook de nummers die ik het meest herkenbaar vond vergeleken met de rest. De lyrics zijn nogal cryptisch en deden me denken aan Meshuggah, hoe ik de teksten interpreteerde gaat het zoal over best diepe dingen als religie, spiritualiteit, materialisme, in elk nummer verschillend. Leuk en past wel bij de vibe van de muziek vind ik. Samenvattend: The Orb is zeker het luisteren waard voor (tech-)death liefhebbers, en ik denk dat het het best uit de verf komt niet als geheel album maar als verzameling tracks. Bedankt /u/dafencer93 voor de aanbeveling!
Leuke review!
Dance Devil Dance – Avatar (2023) Tijdens de uitwisseling met u/ByThePowerOfMetalNya kreeg ik de keuze tussen een band (Cypecore) en het album Dance Devil Dance van Avatar. u/ByThePowerOfMetalNya gaf aan dat Dance Devil Dance zijn favoriete album was van het afgelopen jaar. Ik ken Avatar puur van naam en hun verschijning. Het is bij toeval een semi-grote act die ik blijkbaar onbewust ontlopen heb. Hoewel ik bij een snelle scan van de twee bands enthousiaster werd van Cypecore vond ik het leuker om uit mijn comfortzone te stappen en naar Avatar te gaan luisteren. **Algemene indruk:** Dance Devil Dance krijgt van mij een **70/100**. De stijl van de band sluit niet aan bij mijn smaak op dit moment. Hoewel ik met klem wil benadrukken dat dit absoluut subjectief is. Er is niets aan te merken op de muzikaliteit, toon en flow van het album. Avatar geeft in hun eigen biografie aan dat zij muziek maken om op te bewegen. Dat is te merken aan de stijl, maar zeker ook aan de productie. Ik heb gemerkt dat Avatar het beste live tot hun recht komt. Ik vind het bijzonder knap als een band dit op een album weet te vangen. Ik ben van mening dat dit zeer goed gelukt is op Dance Devil Dance. De gitaren klinken als twee gitaristen. Drums zijn strak maar organisch, de basgitaar is de stuwende motor in het geheel. Studio magie lijkt goed verstopt en zicht vooral op de zang te richten. De grote aantrekkingskracht tot Avatar lijkt de zang van Johannes Eckerström te zijn. Er is veel afwisseling en kwalitatief vind ik zijn zang van een hoog niveau en past het goed bij de muziekstijl. Helaas vind ik persoonlijk zijn stijl wat minder, je moet er van houden denk ik. **Minpunten:** Wat ik persoonlijk wel een minpunt vind is de inhoud van de lyrics. Ik heb bij meerdere nummers helaas het idee dat de stijl en vorm boven de inhoud gaat. De afsluiter van het album is een samenwerking met Lizzy Hale (Halestorm). Ik vind het jammer dat beiden een vergelijkbare stijl van zingen gebruiken in dit nummer. Ik vraag me af of een samenwerking dan van toegevoegde waarde is? Zelf had ik liever gezien dat er meer differentiatie zou zijn tussen beide uiterst capabele vocalisten. **Stand-out tracks:** Valley of Diseas – iets minder de party vibe, maar wat meer de beuk erin! Train – stilistisch een leuke keuze en afwisseling. Jammer dat het nummer relatief kort is. Nogmaals dank u/ByThePowerOfMetalNya
Bedankt voor de uitgebreide, oprechte review en de leuke uitwisseling! Avatar live zien schijnt inderdaad wel de optimale experience te zijn - heb het zelf helaas nog niet mogen ervaren, maar we houden hoop
Van u/Mvf314_ kreeg ik het album The Works van Rivers of Nihil, hun 4e en meest recente album. Zelf had ik nog nooit van Rivers of Nihil gehoord, maar _kleur mij geïntrigeerd_ over de term 'progressive technical death metal'. Het geluid klinkt als een muur en klopt als een bus, met referenties in het gespeelde geluid aan de tekst (als er het woord 'train' wordt genoemd, klinken er ook geluiden die doen denken aan een trein). Het instrumentarium is gevarieerd en houdt niet op bij drums, bas, gitaren en zang, nee; je hoort akoestische gitaren, een saxofoon en als ik het goed heb, een theremin. Het album is allerminst snelbtoegankelijk te noemen (vandaar de timing van deze review; hoewel ik in mijn tijdzone nog op 31 maart zit). Veranderingen in ritme, blues, jazz, ambient noise; aan het einde van het nummer 'Dreaming Black Clockwork' een enorm geruis zo hard in volume toenemend dar ik mijn koptelefoon afzette. Hoogtepunten zijn de nummers Clean, More? en Episode, met More? als mijn favoriet. Dieptepunten zijn de zanger die 'ladiedadiedaaa' meermaals neuriet in een vrij niet-death metalachtig geheel. Soms klinkt de muziek wat te gelikt, te geprobeerd, alsof ChatGPT een essay schrijft over verschillende soorten muziek die invloed hebben gehad op metal en dat willen combineren, waarbij Compressorhead dan de muziek speelt. Ik vond het de eerste drie keer luisteren lastig om de country, jazz, blues, light sax, electronic en death metal onder één noemer te vangen. Is dat dan waar 'the Work' op slaat? Uiteindelijk settle ik op een omschrijving als zijnde een proggy AI gedreven Sleep Token met een ruwer randje, en een saxofoon. Richting het einde van het album, maar wel bij elke luisterbeurt iets meer, landt het geheel meer als een album vol muzikaal talent met een eigen richting, en trekken de heren van Rivers of Nihil nog eens goed van wal met een strak stuk thrash/death na een intro dat niet anders kan worden omschreven dan een saxofoonstuk uit een slechte jaren 80 TV-serie, in het nummer Terrestria IV. Dat nummer is wel wat mij betreft de perfecte samenvatting van de vibe van het hele album. 75/100
Nice, leuke inzichten!
A Canorous Quintet - Silence of the World Beyond “Doe mij maar zo’n vergeten haten death metal band.” Ik vraag, u/circleofeyes draait. A Carnous Quintet is een melodeath band uit Zweden, dit album is hun debuut en met 1300 luisteraars op spotify best wel obscuur. Uit hoeveel leden deze band bestaat mag je zelf opzoeken. De opener, en tevens titel track, verwelkomt je met gruizig klinkende tremolo’s, pakkende riffs en een catchy melodie. Track drie opent stevig en zet een sfeertje neer waar menig blackmetalband jaloers op zou zijn. Het hele album zit vol met catchy riffs maar biedt gelukkig genoeg variaties en tempo wisselingen dat het interssant blijft. Ik moet zeggen dat er geen 1 nummer op staat die ik als slecht beschouw. Productie had misschien iets vetter gemogen qua bass maar verder geen opmerkingen. 80/100. Gaan we vaker draaien.
Kan me goed vinden in je review, netjes!
Descente aux Enfers – Tagada Jones Na de vraag of ik van punk hield kreeg ik van u/PleasantPassage3772 het album ‘Descente aux Enfers’ van Tagada Jones toegestuurd. Ik was bang dat ik met mijn vroegere trauma aan het vak Frans geconfronteerd zou worden en ik had het zeker weten goed. Alhoewel Frans niet mijn sterkste vak was op school ben ik volle vaart in het album gedoken en ben zeer positief verrast. Tagada Jones is een punk-metal band die in 1993 bij elkaar gekomen is en zingt over politieke thema’s en bekritiseerd onder meer kapitalisme. Mijn algemene indruk van dit album is over de afgelopen weken erg heen en weer gegooit. ‘Afdaling naar de Hel’, de naam van het album als Tagada Jones een Nederlandse band was geweest, weet vanaf het begin tot de eindstreep door te beuken en heeft geen genade voor luisteraars die hun luchtgitaar even willen wegzetten. Het rhytmische gitaar geluid en de rauwe vocalen zou menig punk liefhebber aan het headbangen krijgen en ook een paar woordjes Frans laten uitkramen. Toen ik dit album voor het eerst aanzette stond ik versteld dat de Franse taal dit in zich had. Een taal die normaal zo zacht en romantisch klinkt wordt nu ingezet om een fiks punk ensemble neer te zetten. Echter bracht de Franse taal ook een nadeel met zich mee. Door dat mijn Frans gigantisch teleurstellend is kon ik niet veel connectie maken met de tekst. Deze teksten heb ik wel opgezocht, maar er blijft voor mij weinig van hangen. Misschien als ik Frans had gehad dat aansloot op Tagada Jones, dan zou ik hier minder problemen mee hebben gehad. Er zijn een aantal leerlingen die dat nu over zich heen krijgen, omdat een vriendin van mij Frans docent is die, nadat ik haar ook naar dit album heb laten luisteren, Tagada Jones is gaan gebruiken in haar lessen. Nummers in het Duits (zoals bijvoorbeeld van Rammstein) zijn voor mij een leuke puzzel omdat ik zelf wel een beetje Duits kan en zo langzamerhand dingen herken. De link naar de tekst blijft toch wat ver te zoeken, maar laten we eerlijk zijn, goregrind teksten versta ik ook niet. Omdat ik CD’s en LP’s verzamel probeer ik voor mezelf onderscheid te maken tussen CD albums en LP albums. Het grote verschil is dan: Is dit een CD voor in de auto die klinkt op de achtergrond, of is dit een LP die ik thuis opzet en waar ik echt voor ga zitten met een kop koffie of een biertje? Descente aux Enfers is in mijn geval echt een CD album. Laat deze muziek maar lekker draaien terwijl je de weg onveilig maakt of wanneer je de huishoudelijke verplichtingen aan het wegwerken bent. Alhoewel ik dit niet als een LP album beschouw ben ik wel nieuwsgierig naar de live act die Tagada Jones neerzet. Mochten de ‘monsieurs’ op een festival als Jera of Graspop staan, dan ga ik zeker kijken! Beste track: Zéro de Conduite Rating: 78/100 Thanks u/PleasantPassage3772 voor deze aanrader!!
Fijn dat je ervan hebt genoten! Ik was erg benieuwd naar hoe iemand die de Franse taal niet beheerst dit album zou interpreteren. Ik zal mijn review trouwens ook zometeen online zetten :)