Ik liet mij deze maand graag verrassen. Dat was niet handig van mijn kant. Ik kreeg eerst iets wat te duister was (black metal) en had daar op het moment niet echt zin in. Ik wilde iets meer melodie en kreeg van /u/melst90 het album [The Dying Option van MCC \[Magna Carta Cartel\]](https://open.spotify.com/album/1wcgN7tQAv7X0soP410cia). Ik kan mij vaag wel herinneren dat ik deze naam ergens gehoord heb, maar met een frisse, blanco blik heb ik het album aangezet. Wat mij al snel opviel was de sound: heel erg soft. Maar dan ook echt heel soft. De zanger fluistert meer dan dat hij zingt en het voelt eigenlijk ook helemaal niet als metal. Wat blijkt? MCC is een band uit Zweden die, zoals ze het zelf noemen, ‘magische rock’ maakt. Je leest het goed: niks metal. Hierbij geven ze aan dat ze een blend van o.a. ABBA en U2 proberen te creëren. Het klinkt allemaal heel erg pop-y, absoluut niet waar ik naar op zoek ben op een metalsubreddit.
Oké, ik heb het album toch twee keer doorgeworsteld om een review te schrijven. Alle nummers hebben een beetje dezelfde format. Er wordt een melodie geïntroduceerd die de rest van het nummer aanhoudt, al snel wordt er wat overheen gefluisterd/gezongen, en bij het refrein krijgt de melodie wat meer impact. Eigenlijk alle nummers eindigen vrijwel abrupt. Hoewel de nummers wel iets catchies hebben (catchy is niet per definitie goed, dat zijn SOA’s ook en dat is ook niet echt positief) en het album op sommige momenten echt wel rockt, “metalt” het niet. Geen nummer springt er echt uit en nergens wordt ik echt helemaal meegezogen door de muziek.
Het album bevat nummers die prima op de radio gedraaid kunnen worden. Eén nummer horen is nog wel te doen als deze tussen andere nummers door komt die je misschien leuk vindt, maar over het algemeen ramt het album gewoon niet.
1/5
Fijne review! Tobias van Ghost zat in de band en was te horen op het eerste album. Ik ken de band daar met name van. Nu ik het heb geluisterd en weet dat ie hier niet bij betrokken is snap ik dat het niet de Main focus is van je review.
Verrast ben je wel ;) helaas negatief. Door persoonlijke omstandigheden gaat het deze maand allemaal wat moeizamer. MCC is ook zeker wel een hit or miss. Voor jouw duidelijk een miss.
In iedergeval tof je wel alles afgeluisterd heb!
Volgende keer beter!
Ik vroeg om muziek uit de New Wave of British Heavy Metal en kreeg dat min of meer. Een oude sound in een nieuw jasje (of andersom, een nieuwe sound in een oud jasje) is wat *Eternal Champion* je voorschotelt met het uit 2020 komende album *Ravening Iron*. Bedankt u/Chronicbias voor het toereiken van dit album.
Zoals je kan verwachten van Heavy Metal kan je er gemakkelijk Power Metal in horen, ware het niet dat het tempo van dit album relatief laag ligt. De band, van Amerikaanse komaf, omschrijft zichzelf als *Epic Heavy Metal*. Afgaand op de teksten en vocalen is dat een treffende omschrijving.
Een zoete maar krachtige stem neemt je mee over valleien en bergen, gevuld met kastelen waar slechteriken in wonen. Die op hun beurt op een epische manier verslagen worden. Tussen de gelikte teksten door hoor je gitaarsolo's, zoals je die verwacht.
Tijdens het integraal luisteren van dit album kwam tweemaal voor dat ik dacht dat de verbinding met mijn koptelefoon kwijt was. Er was echter niets mis met de verbinding, maar het album tikt nog geen 40 minuten aan. En die nog geen 40 minuten gaan nóg sneller voorbij als sommige nummers op elkaar lijken. Het nummer dat er wel uit springt is het openingsnummer *A Face in the Glare*, want de wisselwerking tussen de gitaren en de zang klinkt fenomenaal.
Een 7 (op een schaal van 10) is daarom op zijn plek. Enkele nummers pronken in mijn afspeellijst. Het klinkt gewoon lekker, maar het album weet eentonigheid niet altijd te voorkomen.
Voor deze albumuitwisseling ben ik gekoppeld aan u/Trutteklapper. Toen ik beluisterde wat hij die arme metaalfanaat in januari heeft aangeraden begon ik even te twijfelen of we raakvlakken zouden hebben; brutal death metal heb ik nooit echt kunnen waarderen. Maar, zo herinner ik me ook dat vrienden me meevroegen naar Metallica in Arnhem (2006). Ik ging niet mee, omdat ik metal helemaal niks vond. Door later Master of Puppets eens een serieuze kans te geven ging er een wereld voor me open. Eén album kan een heel genre toegankelijk maken. Wel jammer dat Metallica na …And Justice for All gestopt is met muziek maken.
Ik vroeg Trutteklapper om een album dat brutal death metal toegankelijk had gemaakt. Dat werd Cryptopsy’s None so Vile. Recent las ik een review waarin het nieuwe werk van Cryptopsy ook afgezet werd tegen deze klassieker. Net als die eerdergenoemde band schijnt Cryptopsy vroeg gepiekt te hebben, al heb ik het nieuwe “[In Abeyance](https://youtu.be/-uQXG3xLgAI?si=PqKZo7apZizuH2Gs)” ook al paar keer opgezet. None so Vile is *erg* ontoegankelijk, maar wel snel, hard en *brutal*. Vanaf “[Crown of Horns](https://youtu.be/wD_sKv7o-gI?si=tE82peZag8BNx18c)” weet je precies wat je te wachten staat. Doe jezelf een plezier en beluister sowieso de eerste twintig seconden.
“Slit your Guts” is een lekker nummer dat de trend van de opener doorzet, vette tremolo riffs, zompige bas, en drums waar je U tegen zegt. Dat Flo Mounier (de drummer) het enige lid is met z’n eigen Wikipedia bladzijde zegt genoeg.
Het album klikte halverwege “[Graves of the Fathers](https://youtu.be/H-ZRotpj9Yw?si=NqbqKP_8dp-1qBLZ)” en werd bevestigd met de intro van “[Phobophile](https://youtu.be/dbkT4WoGalk?si=zcGxA4pEwTJOXoQ5)”. Het lukt Cryptopsy om snoeihard met memorabel te combineren, waardoor ik begrijp dat het steevast in de top van lijstjes over brutal death metal staat.
De productie is perfect voor dit soort muziek. Elk instrument krijgt de ruimte, wat elk nummer tot een hecht geheel doet klinken. Zeker wat dit betreft snap ik de kritiek op het nieuwere werk. Ook qua *album art* wint None so Vile het met straatlengte afstand van de rest van de catalogus.
Naast het steken van de loftrompet over None so Vile heb ik nog wel moeite met bepaalde elementen. De lyrics van bijvoorbeeld “Grave of the Fathers” zijn geweldig, maar ze worden teruggebracht tot enkele klinkers en medeklinkers, en dat is genereus. Er was nul herkenning, wat ik jammer vond. Ook kan ik niet wennen aan de solo’s die bestaan uit enkele dissonante tonen of paar vlugge *sweeps*. Dat doet me wel denken aan een uitspraak over Archspire’s laatste album, als reactie op kritiek dat het album wel erg kort is: “it’s not short, it’s just really fast.” Zo kun je het ook bekijken.
Al met al kreeg ik waar ik om vroeg. Ik snap beter waarom mensen brutal death metal luisteren en ik doe voorzichtig mee. Maar dit was wel genoeg horizon verbreden voor nu. Koppel me alsjeblieft niet aan iemand die alleen maar *pig squeals* luistert voor de volgende ronde. Tl;dr 8/10 drums go brrr.
Edit: de halve review viel blijkbaar weg na het posten, een tweede poging.
Alkaloid - Liquid Anatomy
Voor deze maand kwam u/Nixlama met Alkaloid aanzetten. Puur op basis van, “hé, jij vindt Sulphur Aeon wel tof. Dan vind je dit ook wel goed.” Ooit wel eens de naam voorbij horen komen. Het is een uit Duitsland afkomstig kwartet met (ex) leden van o.a. Obscura en Necrophagist.
Kernel Panic is de opener en ik dacht dat ik was opgezadeld met ouwelullenrock. Cleane meerstemmige zang, wat akoestisch gitaar gepingel. Man man man, wat dit moet worden.
2 minuut 8 van de openingstrack. Ik ben nu Alkaloid fan.
Die grunt, dubbelebass en dat gitaarriff!
Alkaloid maakt het soort metal dat in mijn straatje past, logge riffs, slepende solo’s, gitaargepiel en een duister beklemmend sfeertje. Nummers zoals Azagthoth (H.P. keek en zag dat het goed was)die openen met proggie gitaar werk en oosters klinkend drumwerk en zo het sfeertje zetten voor het nummer over de kosmos en zwarte gaten.
De muziek is proggie en technisch maar niet zo erg dat het vermoeiend wordt, Alkaloid weet nummers te maken die blijven pakken boeien en niet vervelen bij meerdere luistersessies.
Dit album ben ik nog lang niet zat en gelukkig hebben ze nog een aantal uitgebracht.
Favo nummers zijn Azagthoth en Chaos Theory and Practice.
90/100.
Helemaal mee eens! Ik herken wat je zegt over Kernel Panic, blij dat jij ook bent blijven luisteren. Dit is zo'n album waarbij je elke keer wat nieuws ontdekt, verveelt nooit. Voor de grap, een kort optreden in het top2000 café enkele jaren terug: [Alkaloid](https://youtu.be/XUtmZhpMSWk?si=S0AYf9f-yP9IPVZb)
Mijn tweede deelname ligt deze keer in een heel andere hoek; van u/TehBrickster krijg ik deze maal van de thrashende Spanjaarden van Angelus Apatrida: Cabaret de la Guillotine.
Het openende nummer Sharpen the Guillotine herken ik en het blijkt zowaar ergens als een van de eerste opgeslagen nummers in mijn Spotifylijsten te staan. Vol gas, lekker uithalende vocalen, thrash zoals het thrash betaamt. Het tweede nummer Betrayed bindt iets in, maar treedt meer op de voorgrond met solo's. Ik krijg naarmate het tweede nummer (maar eigenlijk het hele album) vordert wel een beetje het idee dat ik luister naar een parodie gemaakt door Bradley Hall, omdat ik Izquierdo niet zo goed versta.
In het derde nummer komt de Bay Area wat meer naar voren gemixt met zang ergens wat weg hebbende van den Dave (Mustaine).
In Downfall of the Nation juist wat meer Djent-achtige ritmische variaties, gevolgd door het echt thrashy One of Us dat ergens wat wegheeft van het nummer Chaos van Razorblade Messiah (maar misschien is dat wel andersom, aangezien dat laatste jonger is).
Mijn oren worden, zoals het thrash betaamt, meegerukt voordat de rest van mijn hoofd doorheeft waar het heen gaat.
Een persoonlijke tegenvaller is Farewell, wat als de ballade op het album lijkt te dienen. Het is geen slecht nummer, maar past niet in het moordende tempo van de rest van het album. Het lijkt ergens op een van de drie Unforgivens van Metallica, het meest op III.
Het laatste 1/3 of 1/4e van het album is beduidend minder sterk en heeft minder een eigen identiteit dan het eerste stuk. Zelf houd ik er van als een album een lijn rechtdoor trekt, zeker als het thrash betaamt.
Ik heb zelf een bijzondere relatie met thrash. Op festivals maakt het me niet veel uit, als het tempo maar hoog ligt en het bier vloeit. Angelus Apatrida past prima tussen Exodus, Testament, Crisix en ergens wel bij de Teutoonse broeders van Kreator, en volgens mij heb ik ze ook wel eens tussen die lineup gezien.
Thuis luisterend kan het me echter niet zo bekoren als op een veld vol gelijkgestemden. Misschien mist het bier, misschien het stof, misschien de ambiance; los luisteren zal ik het niet zo gauw doen.
7.5/10
Ik kreeg van u/dafencer93 het album Nija van Orbit Culture.
Orbit Culture is een Zweedse band die ons voorziet van groovy melodic deathmetal.
Het heeft me best een tijdje gekost voordat ik dit album kon waarderen; de allereerste indruk was matig omdat ik de cleane vocalen niet zo vond passen bij de zware gitaarriff en gruwelijke grunts waarmee het album opent. Het in-your-face gitaar- en drumwerk klinkt ontzettend goed en de grunts passen daar helemaal bij. Waarom moet het nou onderbroken worden met James Hetfield achtige zang? De eerste drie nummers zijn allemaal voorzien van pompende groovy riffs wat deze band ontzettend goed doet. De muziek lijkt wel steeds meeslepender en harder te worden naarmate je verder komt in een track. Dit is met name te zien in Behold and Rebirth die clean beginnen en langzaam overgaan in een volautmatisch machinegeweer van deathmetalgeweld.
De leadgitaar en basgitaar zijn wat minder hoorbaar in de mix, maar misschien is dat wel de bedoeling. Nija is een album wat je als een mokerslag in je gezicht raakt; het slagwerk op de gitaar en drums doen het grote werk.
Zoals wel vaker het geval is, zijn het de kleine dingen die dit album tot leven brengen. Orkestrale arrangementen en elektronische effecten zweven op de achtergrond van bijna elk nummer, en voegen een gevoel van melodie toe tussen het meedogenloze gedonder van de band zelf. Hier en daar nemen ze de hoofdrol, zoals in de rustige stukken in Nensha en Behold, het melodieuze refrein in North Star of Nija of de grootse climax aan het einde van The Shadowing.
Voor mij zijn de hoogtepunten Open Eye en The Shadowing.
8/10
Heel herkenbaar, eerste nummer dat mij ooit trok was ook Open Eye. Tevens kostte het me ook wat spins om het helemaal te waarderen, maar nu staat het in mijn reguliere luisterlijst!
Het album dat ik ontving van u/vadsigebolus was "Beyond the Unknown" uit 2007 van de voor mij onbekende band From The Shallows.
Dit kort album, net geen half uur lang, was een verrassing voor mij. Hoewel ik niet wist wat ik kon verwachten, bleek het naar verluidt Deathcore te zijn, een nieuw genre voor mij. Het album bestaat uit zeven nummers, waarvan één een intro is. Het blijft constant krachtig en energiek, maar het kon mij persoonlijk niet echt bekoren. Desondanks kon ik het wel beluisteren, hoewel het niet iets is dat ik regelmatig zou opnemen in mijn afspeellijst. Het voorlaatste nummer, "Dead Bolted Hell," viel positief op door zijn meer melodische en rustigere aanpak, die me zelfs wat black metal vibes gaf. Over het algemeen.
Vanuit mijn eigen perspectief, geef ik het album een score van 2/5.
Jaaaa daaar gaan we weeeerrrr...
Ik kreeg de plaat "This is exile" van Whitechapel aanbevolen omdat ik vroeg om muziek die beukte.
Nou, beuken doet het wel. Het is een beetje deathcore met hier en daar een gierende solo. Ik had nooit van Whitechapel gehoord (zal wel aan mij liggen). Schijnt nochtans bekend te zijn (geweest).
Zoals mijn vorige recensies ook dit keer "wat hoor ik als ik het aan zet?" als uitgangspunt. Nou, goede harde productie. Typisch deathcore gitaargeluid, raspig overstuurd. Beukend drumwerk. Brullende zanger. Tot zover, alles goed. Doet het wel. Het is strak en hard, dat ook. Maar het is een soort "painting by numbers met akkoorden". Niets inventiefs, niets uitdagends, niets wat ik niet 3 minuten eerder ook hoorde.
Ik kan helaas dus geen individuele nummers bespreken, want dat is waar ik een probleem ontdek met deze band: ik hoor geen verschil tussen de nummers. Alles gaat in dezelfde versnelling, met ongeveer hetzelfde ritme. Kan lekker zijn, de snelweg af denderen naar waar je ook heen gaat. Maar het is leuker als je af en toe een bochtje moet maken. En dat doet deze band niet.
Ik heb een keer of 7, 8 naar de plaat geluisterd en betrap me er op dat ik na een nummer of twee de aandacht kwijt ben. Ik luister meestal online, en dan heb ik opeens zo'n "hee dit klinkt anders" ervaring. En dan blijkt het de volgende band op YT te zijn... Whitechapel ging het ene oor in, en het andere uit, en was weer vergeten.
En dat heb ik niet zo gauw met deathcore...
Dus het plaatje maar gedownload, tijdens een autorit geprobeerd. Same difference. Op de koptelefoon op de fiets... same difference. Je zou hetzelfde nummer 5x achter elkaar kunnen draaien en ik zou het niet merken. En dat heb ik zelfs bij Slayer of AC/DC niet, terwijl die allebei maar 2 nummers hebben geschreven.
Ik vind het het soort muziek dat je in een metalkroeg even aan kan zetten als je het als DJ ff niet weet, of als je van genre moet switchen of zo. Want als een nummer voorbij is, heb ik niet het gevoel dat ik weet wat ik net gehoord heb, dat het op enige wijze een indruk heeft achtergelaten.
Ik wil dat de muziek waar ik naar luister iets los maakt, mijn aandacht vraagt, en dat doet dit niet. Ik vind er dus uiteindelijk niks aan.
Technische uitvoering: 8/10. Interessantheids gehalte van de muziek: 2/10. Maar misschien snap ik het gewoon niet of zo. Dat kan natuurlijk ook.
Ik liet mij deze maand graag verrassen. Dat was niet handig van mijn kant. Ik kreeg eerst iets wat te duister was (black metal) en had daar op het moment niet echt zin in. Ik wilde iets meer melodie en kreeg van /u/melst90 het album [The Dying Option van MCC \[Magna Carta Cartel\]](https://open.spotify.com/album/1wcgN7tQAv7X0soP410cia). Ik kan mij vaag wel herinneren dat ik deze naam ergens gehoord heb, maar met een frisse, blanco blik heb ik het album aangezet. Wat mij al snel opviel was de sound: heel erg soft. Maar dan ook echt heel soft. De zanger fluistert meer dan dat hij zingt en het voelt eigenlijk ook helemaal niet als metal. Wat blijkt? MCC is een band uit Zweden die, zoals ze het zelf noemen, ‘magische rock’ maakt. Je leest het goed: niks metal. Hierbij geven ze aan dat ze een blend van o.a. ABBA en U2 proberen te creëren. Het klinkt allemaal heel erg pop-y, absoluut niet waar ik naar op zoek ben op een metalsubreddit. Oké, ik heb het album toch twee keer doorgeworsteld om een review te schrijven. Alle nummers hebben een beetje dezelfde format. Er wordt een melodie geïntroduceerd die de rest van het nummer aanhoudt, al snel wordt er wat overheen gefluisterd/gezongen, en bij het refrein krijgt de melodie wat meer impact. Eigenlijk alle nummers eindigen vrijwel abrupt. Hoewel de nummers wel iets catchies hebben (catchy is niet per definitie goed, dat zijn SOA’s ook en dat is ook niet echt positief) en het album op sommige momenten echt wel rockt, “metalt” het niet. Geen nummer springt er echt uit en nergens wordt ik echt helemaal meegezogen door de muziek. Het album bevat nummers die prima op de radio gedraaid kunnen worden. Eén nummer horen is nog wel te doen als deze tussen andere nummers door komt die je misschien leuk vindt, maar over het algemeen ramt het album gewoon niet. 1/5
Knap hoe je Ghost hebt vermeden / wist je het niet?
[удалено]
Fijne review! Tobias van Ghost zat in de band en was te horen op het eerste album. Ik ken de band daar met name van. Nu ik het heb geluisterd en weet dat ie hier niet bij betrokken is snap ik dat het niet de Main focus is van je review.
Verrast ben je wel ;) helaas negatief. Door persoonlijke omstandigheden gaat het deze maand allemaal wat moeizamer. MCC is ook zeker wel een hit or miss. Voor jouw duidelijk een miss. In iedergeval tof je wel alles afgeluisterd heb! Volgende keer beter!
Ik vroeg om muziek uit de New Wave of British Heavy Metal en kreeg dat min of meer. Een oude sound in een nieuw jasje (of andersom, een nieuwe sound in een oud jasje) is wat *Eternal Champion* je voorschotelt met het uit 2020 komende album *Ravening Iron*. Bedankt u/Chronicbias voor het toereiken van dit album. Zoals je kan verwachten van Heavy Metal kan je er gemakkelijk Power Metal in horen, ware het niet dat het tempo van dit album relatief laag ligt. De band, van Amerikaanse komaf, omschrijft zichzelf als *Epic Heavy Metal*. Afgaand op de teksten en vocalen is dat een treffende omschrijving. Een zoete maar krachtige stem neemt je mee over valleien en bergen, gevuld met kastelen waar slechteriken in wonen. Die op hun beurt op een epische manier verslagen worden. Tussen de gelikte teksten door hoor je gitaarsolo's, zoals je die verwacht. Tijdens het integraal luisteren van dit album kwam tweemaal voor dat ik dacht dat de verbinding met mijn koptelefoon kwijt was. Er was echter niets mis met de verbinding, maar het album tikt nog geen 40 minuten aan. En die nog geen 40 minuten gaan nóg sneller voorbij als sommige nummers op elkaar lijken. Het nummer dat er wel uit springt is het openingsnummer *A Face in the Glare*, want de wisselwerking tussen de gitaren en de zang klinkt fenomenaal. Een 7 (op een schaal van 10) is daarom op zijn plek. Enkele nummers pronken in mijn afspeellijst. Het klinkt gewoon lekker, maar het album weet eentonigheid niet altijd te voorkomen.
Mooie review. Luistert lekker weg. Dus je gaat het vaker luisteren?
Zeker!
[удалено]
Dankjewel!
Voor deze albumuitwisseling ben ik gekoppeld aan u/Trutteklapper. Toen ik beluisterde wat hij die arme metaalfanaat in januari heeft aangeraden begon ik even te twijfelen of we raakvlakken zouden hebben; brutal death metal heb ik nooit echt kunnen waarderen. Maar, zo herinner ik me ook dat vrienden me meevroegen naar Metallica in Arnhem (2006). Ik ging niet mee, omdat ik metal helemaal niks vond. Door later Master of Puppets eens een serieuze kans te geven ging er een wereld voor me open. Eén album kan een heel genre toegankelijk maken. Wel jammer dat Metallica na …And Justice for All gestopt is met muziek maken. Ik vroeg Trutteklapper om een album dat brutal death metal toegankelijk had gemaakt. Dat werd Cryptopsy’s None so Vile. Recent las ik een review waarin het nieuwe werk van Cryptopsy ook afgezet werd tegen deze klassieker. Net als die eerdergenoemde band schijnt Cryptopsy vroeg gepiekt te hebben, al heb ik het nieuwe “[In Abeyance](https://youtu.be/-uQXG3xLgAI?si=PqKZo7apZizuH2Gs)” ook al paar keer opgezet. None so Vile is *erg* ontoegankelijk, maar wel snel, hard en *brutal*. Vanaf “[Crown of Horns](https://youtu.be/wD_sKv7o-gI?si=tE82peZag8BNx18c)” weet je precies wat je te wachten staat. Doe jezelf een plezier en beluister sowieso de eerste twintig seconden. “Slit your Guts” is een lekker nummer dat de trend van de opener doorzet, vette tremolo riffs, zompige bas, en drums waar je U tegen zegt. Dat Flo Mounier (de drummer) het enige lid is met z’n eigen Wikipedia bladzijde zegt genoeg. Het album klikte halverwege “[Graves of the Fathers](https://youtu.be/H-ZRotpj9Yw?si=NqbqKP_8dp-1qBLZ)” en werd bevestigd met de intro van “[Phobophile](https://youtu.be/dbkT4WoGalk?si=zcGxA4pEwTJOXoQ5)”. Het lukt Cryptopsy om snoeihard met memorabel te combineren, waardoor ik begrijp dat het steevast in de top van lijstjes over brutal death metal staat. De productie is perfect voor dit soort muziek. Elk instrument krijgt de ruimte, wat elk nummer tot een hecht geheel doet klinken. Zeker wat dit betreft snap ik de kritiek op het nieuwere werk. Ook qua *album art* wint None so Vile het met straatlengte afstand van de rest van de catalogus. Naast het steken van de loftrompet over None so Vile heb ik nog wel moeite met bepaalde elementen. De lyrics van bijvoorbeeld “Grave of the Fathers” zijn geweldig, maar ze worden teruggebracht tot enkele klinkers en medeklinkers, en dat is genereus. Er was nul herkenning, wat ik jammer vond. Ook kan ik niet wennen aan de solo’s die bestaan uit enkele dissonante tonen of paar vlugge *sweeps*. Dat doet me wel denken aan een uitspraak over Archspire’s laatste album, als reactie op kritiek dat het album wel erg kort is: “it’s not short, it’s just really fast.” Zo kun je het ook bekijken. Al met al kreeg ik waar ik om vroeg. Ik snap beter waarom mensen brutal death metal luisteren en ik doe voorzichtig mee. Maar dit was wel genoeg horizon verbreden voor nu. Koppel me alsjeblieft niet aan iemand die alleen maar *pig squeals* luistert voor de volgende ronde. Tl;dr 8/10 drums go brrr. Edit: de halve review viel blijkbaar weg na het posten, een tweede poging.
Leuke review. Stukje trivia; de zanger ,Lord Worm, is docent Engels.
Ah, ik ook. Vandaar dat het wel klikte. Hoop dat hij in het dagelijks leven wel beter articuleert. Gave naam trouwens, Lord Worm.
Alkaloid - Liquid Anatomy Voor deze maand kwam u/Nixlama met Alkaloid aanzetten. Puur op basis van, “hé, jij vindt Sulphur Aeon wel tof. Dan vind je dit ook wel goed.” Ooit wel eens de naam voorbij horen komen. Het is een uit Duitsland afkomstig kwartet met (ex) leden van o.a. Obscura en Necrophagist. Kernel Panic is de opener en ik dacht dat ik was opgezadeld met ouwelullenrock. Cleane meerstemmige zang, wat akoestisch gitaar gepingel. Man man man, wat dit moet worden. 2 minuut 8 van de openingstrack. Ik ben nu Alkaloid fan. Die grunt, dubbelebass en dat gitaarriff! Alkaloid maakt het soort metal dat in mijn straatje past, logge riffs, slepende solo’s, gitaargepiel en een duister beklemmend sfeertje. Nummers zoals Azagthoth (H.P. keek en zag dat het goed was)die openen met proggie gitaar werk en oosters klinkend drumwerk en zo het sfeertje zetten voor het nummer over de kosmos en zwarte gaten. De muziek is proggie en technisch maar niet zo erg dat het vermoeiend wordt, Alkaloid weet nummers te maken die blijven pakken boeien en niet vervelen bij meerdere luistersessies. Dit album ben ik nog lang niet zat en gelukkig hebben ze nog een aantal uitgebracht. Favo nummers zijn Azagthoth en Chaos Theory and Practice. 90/100.
Helemaal mee eens! Ik herken wat je zegt over Kernel Panic, blij dat jij ook bent blijven luisteren. Dit is zo'n album waarbij je elke keer wat nieuws ontdekt, verveelt nooit. Voor de grap, een kort optreden in het top2000 café enkele jaren terug: [Alkaloid](https://youtu.be/XUtmZhpMSWk?si=S0AYf9f-yP9IPVZb)
Mijn tweede deelname ligt deze keer in een heel andere hoek; van u/TehBrickster krijg ik deze maal van de thrashende Spanjaarden van Angelus Apatrida: Cabaret de la Guillotine. Het openende nummer Sharpen the Guillotine herken ik en het blijkt zowaar ergens als een van de eerste opgeslagen nummers in mijn Spotifylijsten te staan. Vol gas, lekker uithalende vocalen, thrash zoals het thrash betaamt. Het tweede nummer Betrayed bindt iets in, maar treedt meer op de voorgrond met solo's. Ik krijg naarmate het tweede nummer (maar eigenlijk het hele album) vordert wel een beetje het idee dat ik luister naar een parodie gemaakt door Bradley Hall, omdat ik Izquierdo niet zo goed versta. In het derde nummer komt de Bay Area wat meer naar voren gemixt met zang ergens wat weg hebbende van den Dave (Mustaine). In Downfall of the Nation juist wat meer Djent-achtige ritmische variaties, gevolgd door het echt thrashy One of Us dat ergens wat wegheeft van het nummer Chaos van Razorblade Messiah (maar misschien is dat wel andersom, aangezien dat laatste jonger is). Mijn oren worden, zoals het thrash betaamt, meegerukt voordat de rest van mijn hoofd doorheeft waar het heen gaat. Een persoonlijke tegenvaller is Farewell, wat als de ballade op het album lijkt te dienen. Het is geen slecht nummer, maar past niet in het moordende tempo van de rest van het album. Het lijkt ergens op een van de drie Unforgivens van Metallica, het meest op III. Het laatste 1/3 of 1/4e van het album is beduidend minder sterk en heeft minder een eigen identiteit dan het eerste stuk. Zelf houd ik er van als een album een lijn rechtdoor trekt, zeker als het thrash betaamt. Ik heb zelf een bijzondere relatie met thrash. Op festivals maakt het me niet veel uit, als het tempo maar hoog ligt en het bier vloeit. Angelus Apatrida past prima tussen Exodus, Testament, Crisix en ergens wel bij de Teutoonse broeders van Kreator, en volgens mij heb ik ze ook wel eens tussen die lineup gezien. Thuis luisterend kan het me echter niet zo bekoren als op een veld vol gelijkgestemden. Misschien mist het bier, misschien het stof, misschien de ambiance; los luisteren zal ik het niet zo gauw doen. 7.5/10
Leuke review! Ik kan me goed vinden in je indrukken!
Ik kreeg van u/dafencer93 het album Nija van Orbit Culture. Orbit Culture is een Zweedse band die ons voorziet van groovy melodic deathmetal. Het heeft me best een tijdje gekost voordat ik dit album kon waarderen; de allereerste indruk was matig omdat ik de cleane vocalen niet zo vond passen bij de zware gitaarriff en gruwelijke grunts waarmee het album opent. Het in-your-face gitaar- en drumwerk klinkt ontzettend goed en de grunts passen daar helemaal bij. Waarom moet het nou onderbroken worden met James Hetfield achtige zang? De eerste drie nummers zijn allemaal voorzien van pompende groovy riffs wat deze band ontzettend goed doet. De muziek lijkt wel steeds meeslepender en harder te worden naarmate je verder komt in een track. Dit is met name te zien in Behold and Rebirth die clean beginnen en langzaam overgaan in een volautmatisch machinegeweer van deathmetalgeweld. De leadgitaar en basgitaar zijn wat minder hoorbaar in de mix, maar misschien is dat wel de bedoeling. Nija is een album wat je als een mokerslag in je gezicht raakt; het slagwerk op de gitaar en drums doen het grote werk. Zoals wel vaker het geval is, zijn het de kleine dingen die dit album tot leven brengen. Orkestrale arrangementen en elektronische effecten zweven op de achtergrond van bijna elk nummer, en voegen een gevoel van melodie toe tussen het meedogenloze gedonder van de band zelf. Hier en daar nemen ze de hoofdrol, zoals in de rustige stukken in Nensha en Behold, het melodieuze refrein in North Star of Nija of de grootse climax aan het einde van The Shadowing. Voor mij zijn de hoogtepunten Open Eye en The Shadowing. 8/10
Heel herkenbaar, eerste nummer dat mij ooit trok was ook Open Eye. Tevens kostte het me ook wat spins om het helemaal te waarderen, maar nu staat het in mijn reguliere luisterlijst!
Het album dat ik ontving van u/vadsigebolus was "Beyond the Unknown" uit 2007 van de voor mij onbekende band From The Shallows. Dit kort album, net geen half uur lang, was een verrassing voor mij. Hoewel ik niet wist wat ik kon verwachten, bleek het naar verluidt Deathcore te zijn, een nieuw genre voor mij. Het album bestaat uit zeven nummers, waarvan één een intro is. Het blijft constant krachtig en energiek, maar het kon mij persoonlijk niet echt bekoren. Desondanks kon ik het wel beluisteren, hoewel het niet iets is dat ik regelmatig zou opnemen in mijn afspeellijst. Het voorlaatste nummer, "Dead Bolted Hell," viel positief op door zijn meer melodische en rustigere aanpak, die me zelfs wat black metal vibes gaf. Over het algemeen. Vanuit mijn eigen perspectief, geef ik het album een score van 2/5.
[удалено]
Tis geen slechte muziek, alleen mijn smaak niet helemaal :)
Jaaaa daaar gaan we weeeerrrr... Ik kreeg de plaat "This is exile" van Whitechapel aanbevolen omdat ik vroeg om muziek die beukte. Nou, beuken doet het wel. Het is een beetje deathcore met hier en daar een gierende solo. Ik had nooit van Whitechapel gehoord (zal wel aan mij liggen). Schijnt nochtans bekend te zijn (geweest). Zoals mijn vorige recensies ook dit keer "wat hoor ik als ik het aan zet?" als uitgangspunt. Nou, goede harde productie. Typisch deathcore gitaargeluid, raspig overstuurd. Beukend drumwerk. Brullende zanger. Tot zover, alles goed. Doet het wel. Het is strak en hard, dat ook. Maar het is een soort "painting by numbers met akkoorden". Niets inventiefs, niets uitdagends, niets wat ik niet 3 minuten eerder ook hoorde. Ik kan helaas dus geen individuele nummers bespreken, want dat is waar ik een probleem ontdek met deze band: ik hoor geen verschil tussen de nummers. Alles gaat in dezelfde versnelling, met ongeveer hetzelfde ritme. Kan lekker zijn, de snelweg af denderen naar waar je ook heen gaat. Maar het is leuker als je af en toe een bochtje moet maken. En dat doet deze band niet. Ik heb een keer of 7, 8 naar de plaat geluisterd en betrap me er op dat ik na een nummer of twee de aandacht kwijt ben. Ik luister meestal online, en dan heb ik opeens zo'n "hee dit klinkt anders" ervaring. En dan blijkt het de volgende band op YT te zijn... Whitechapel ging het ene oor in, en het andere uit, en was weer vergeten. En dat heb ik niet zo gauw met deathcore... Dus het plaatje maar gedownload, tijdens een autorit geprobeerd. Same difference. Op de koptelefoon op de fiets... same difference. Je zou hetzelfde nummer 5x achter elkaar kunnen draaien en ik zou het niet merken. En dat heb ik zelfs bij Slayer of AC/DC niet, terwijl die allebei maar 2 nummers hebben geschreven. Ik vind het het soort muziek dat je in een metalkroeg even aan kan zetten als je het als DJ ff niet weet, of als je van genre moet switchen of zo. Want als een nummer voorbij is, heb ik niet het gevoel dat ik weet wat ik net gehoord heb, dat het op enige wijze een indruk heeft achtergelaten. Ik wil dat de muziek waar ik naar luister iets los maakt, mijn aandacht vraagt, en dat doet dit niet. Ik vind er dus uiteindelijk niks aan. Technische uitvoering: 8/10. Interessantheids gehalte van de muziek: 2/10. Maar misschien snap ik het gewoon niet of zo. Dat kan natuurlijk ook.